Aile

Annemi üzmek istemiyorum artık

Gizli Kullanıcı10 Mayıs 2024 15:00

Meraba Annemi çok seviyorum onu üzmek istemiyorum ama anlaşamadığımız zaman karşı geliyorum istemezsizin kendimi nasıl durdurabilirim ve annemle aramız düzelince annem bana iltifat vb. Şeyler diyince çok üzülüyorum ben anneme böyle yapıyorum diye vicdan azabi çekiyorum yardimiza ihityacim var lütfen bu konuda bana yardım edin

Bu soru 10 Mayıs 2024 19:34 tarihinde Uzman Psikolog Merve Ulusoy tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba,


Sanırım ara ara annenizle çatışma içerisine giriyorsunuz ve bu çatışma süreci sonrasında toparladığınızda kendinizi üzgün hissediyorsunuz. Öncelikle annenizle bu düşüncelerinizi ve duygularınızı ifade edebilirsiniz. Anne seninle tartıştıktan sonra tekrar yan yana gelince iltifat edince çok üzülüyorum diyebilirsiniz. Peki siz bu vicdan azabıyla ne yapacaksınız? Bu vicdan azabınızı ya da üzgünlüğünüzü ifade edebilecek hangi yollar var? Resim çizmek, yazmak, konuşmak gibi şeyler sizi rahatlatır mı? Hangi yolları denemek istersiniz? Bunlar gibi yolları deneyebilirsiniz. Herhangi bir sorunuz varsa yanıtlayarak cevaplayabilirsiniz.


Sağlıklı günler dilerim.


Psk. Merve Ulusoy

Yorumlar

Gizli Kullanıcı

Öncelikle bana yardımcı olduğunuz için teşekkür ederim.Gercekten ne yapacağımı hiç bilmiyorum dediğiniz yöntemleri deneyeceğim.Size bir sorum daha var ben bide içine kapanık bir kızım yani tek başıma birşey yapamıyorum kendimi nasıl açabilirim?

11 Mayıs 2024 05:39
Gizli Kullanıcı

Merve hocam bana yardımcı olur musunuz

11 Mayıs 2024 05:40

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Ailemle aramı nasıl düzelteceğim?

Çok kötü hissediyorum kendimi. Ailem ile herhangi bir konuda konuşamıyorum. Geçmişten gelen bir olay sonucu da değil. Ailemle iletişim kuramıyorum. Onlara bir şeyler söylemek anlatmak içimi dökmek istiyorum. Ama asla yanımda olmayacaklar bunu bildiğim için anlatamıyorum. Hatta belki kızacaklar vuracaklar. Babam erkek arkadaş konusunda çok eski kafalı. Okulda verilen ödevleri erkek arkadaşım ile yapacağım diyemiyorum çünkü anlatacak gücüm yok. Anlamayacak kızacak bağıracak. Yurtta kalıyorum arayıp konuşmak o kadar yük gibi geliyor ki kendimi çok yalnız hissediyorum. Onlarla konuştuktan sonra istemsizce ağlıyorum. Ve kendimi çok eksik hissediyorum. Kafamı toparlayamıyorum. Ve bu aile eksikliğimi birileriyle doldurmaya çalışıyorum. Birilerinin sevgisine ihtiyaç duyuyorum. Biri de beni düşünsün anlasın istiyorum. Hiç konuşmamam gereken kişilerle konuşmaya çalışıyorum onlardan sevgi umuyorum. O kadar eksiğim ki biri de beni sevsin diye yapmadığım şey kalmıyor. Ve asla kimse sevmiyor. Hoşlandığım kişiler hep reddediyor yalnız ve eksik hissediyorum. Onları arayıp nasılsınız diyemiyorum o kadar bile yakınlık hissetmiyorum. En çok da bu acı veriyor. Çok acı veriyor hem de hayatıma yansıyor. Normal insanlar gibi günümü anlatmak istiyorum. Bende anne bak şöyle oldu baba bak bunu yaptık ettik demek istiyorum. Çok mu şey istiyorum. Onlar hep aile olmayı para ve ihtiyaçlar zannettiler. Özel okula gönderdiler yıllarca dışlandım. Kızım orda nasıl gidiyor diye sormadılar.