Psikoloji

Antidepresanları bıraktıktan sonra gelen huzursuzluk

Gizli Kullanıcı24 Mayıs 2024 13:08

11 -12 yıldır antidepresan kullandım. 2 ay önce bıraktım. Hayatımda sorunlarım var. İlacı bıraktım bırakalı huzursuzum.  Hayatımda geri dönüşü olmayan hatalarım var. İlacı bıraktığımdan beri her şeyi çok kafaya takıyorum. Sürekli sinirliyim ağlıyorum. Ama asla geçmek bilmiyor. Dua etsem de geçmiyor. Sürekli kaygılıyım. Daha detaylı anlatmak isterim. Hangi tür psikoloğa gitmeliyim.

Bu soru 25 Mayıs 2024 20:01 tarihinde Uzman Psikolog Merve Ulusoy tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba,


Öncelikle aniden antidepresanları bırakıyor olmak sizler için zorlayıcı olmuş olabilir. Bu süreci bir psikiyatrist eşliğinde mi bırakma kararı verdiniz yoksa kendiniz uzun süredir kullandığınız için mi bırakmak istediniz? Her iki türlüde, şu an çok zorlandığınız ve sıkıldığınız gerçeği var. Bunun içinde bir terapist arıyorsunuz. Şu anki duygudurum ve düşüncelerinize EMDR veya ŞEMA terapisti iyi geleceğini düşünüyorum. Fakat herhangi başka bir ekolde olabilir. Ekoller terapistler içindir. Terapinin kökeninde terapist ile kurulan ilişki vardır. Sizin sağlıklı bir bağ kurabileceğinizi düşündüğünüz herhangi birine gidebilirsiniz.


İlacı bırakıyor olduktan sonra huzursuz oluyor olmanız çok normal, ama bunun düzeyi çok yoğunsa önce bir terapist değerlendirmesi ile sürecinizi gözden geçirin. Ardından yönlendirme yaparsa bir psikiyatriste tekrar gidersiniz. Kaygınız, takıntılarınız bu ilacı bırakmanın bir etkisi olabilir. Bunun tabanını terapistiniz veya psikiyatristiniz ile değerlendirmeniz daha sağlıklı olacaktır. Herhangi bir sorunuz varsa yanıtladan sorabilirsiniz.


Sağlıklı günler dilerim.


Psikolog Merve Ulusoy

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Suçluluk duygusu

Meraba iy günler, 28 yaşındayım. Aslında bakarsanız atanmış herkesin mutlu sandığı yada daha ne istiyo dediği biriyim. Ama ben aslında iyi değilim. Sanki kendimle bir savaş içindeyim ve buda bana sürekli mutsuzluk veriyo. Ben babasına aşırı düşkün bir kız çocuğuyum. Ama babasının hiç sevgisini göstermeyen bir kız çocuğu. Her şeye rağmen ona iyi bir evlat olmak için çabaladım. Sanırım bir kaç konuda bunu başaramadım. Biz doğulu bir aileyiz. Ve babam kapanmamı çok istedi. Bazen güzellikle bazem kırıcı bir şekilde dile getirdi. Ben bunu yapamadım. Daha 10 yaşında bir çocukken kardeşime şort alıp bana almaması sen büyüdün demesi. Ben küçücük çocuktum halbuki. Şimdi onun görmediği her yerde istediğim gibi giyiniyorum. Belki de küçükken o bana çok gördüğü şorta inattı aldığım giydiğim her şort. Ama bunu yaparken bir yanım kendime hep kızıyo. Sen bu değilsin diye. Babama bakarken kendimi çok kötü hissediyorum. Ona sanki hainlik yapıyomuşum gibi. Babam tarafından sevilmeyi hak etmiyorum sanki. yada sevdi mi zaten bilmiyorum. Ondan öğrendiğim sevgi ise ilişkilerim bu yüzden hep yarım kalıyo. Biri kendini çekince daha da ısraar ediyorum beni sevsin diye. Zaten birine dokunmak ta bana göre bir suçluluk. babamın kızıydım o bana böyle öğretmemişti. Evlenince eşim sadece dokunabilirdi. Bunun suçluluğu kalbimden hiç gitmiyo. Babama her baktığında sen çok kötü bir kız çocuğusun diyorum. Bu aralar ise kendimle sürekli savaş halindeyim. Kendime sürekli kızıyorum yaptığım şeylerden dolayı. . Bir yanımda neden kızıyosun diyo. Ve hiç sevilmeyeceğimi düşünüyorum. Bir erkek beni sevemez. Keendi çıkarları doğrulyusunda benimle konuşuyo sanki. Bende panik atak oluştu. Doktorum yardımcı olun çünkü ben artık düşünmekten yoruldum. Ama kafamın içi de susmuyo.