Aşırı düşünmeyi nasıl birakirim

Sevgili danışanım,

Merhabalar.Yazdıklarınızdan öyle derin bir yorgunluk ve içsel kırgınlık hissediliyor ki, sanki uzun süredir taşıdığınız yük artık omuzlarınıza fazla gelmeye başlamış gibi… Bir yandan insanlara güven duyma isteğiniz, diğer yandan ise yaşadığınız hayal kırıklıklarıyla baş etmeye çalıştığınız açıkça görülüyor. “Kendimi enayi gibi hissediyorum” demeniz, bu kırılmanın sizde ne kadar güçlü bir etki bıraktığını gösteriyor.

İnsan zamanla fark eder; yıllarca başkalarına yetmeye çalışırken, aslında kendi ihtiyaçlarını ne kadar geri planda bıraktığını… Siz de tam olarak bunu yaşamışsınız gibi duruyor. Hep birilerine koşmuş, herkesin yükünü omuzlamışsınız ama kimse dönüp size “Sen nasılsın?” dememiş. Bu ihmal edilme hissi, özellikle güven arayışınızla birleşince ister istemez insanı yalnız ve kırgın hissettirebiliyor.

Siz, içinde bulunduğunuz durumun bipolar bozuklukla ilgili olabileceğini düşünmüşsünüz; bu çok kıymetli bir farkındalık. Çünkü tanınız ne olursa olsun, içinde bulunduğunuz duygusal fırtına yalnızca bir tanıyla açıklanamayacak kadar derin ve insani. Güvenmek, sevilmek, görülmek, değer verilmek… Bunlar her insanın temel ihtiyacıdır ve karşılık bulmadığında kişinin iç dünyasında bir çöküş başlar.

32 yaşındasınız ama yaşam tarzınızı ve hislerinizi 50’li yaşlara benzetmişsiniz. Bu, omuzladığınız sorumlulukların ne kadar erken yaşta üzerinize bindiğini ve zamanla sizi nasıl olgunlaştırdığını gösteriyor. Aslında bu cümlede bile ne kadar uzun süredir “kendinizden vazgeçmiş” olduğunuzu görmek mümkün.

Şimdi, bu kırılganlıklarınızla birlikte “Artık toparlanmak ve hak ettiğim hayatı yaşamak istiyorum” diyorsunuz. Bu cümle, yeniden ayağa kalkma isteğinizin ve içsel gücünüzün işareti. Kimsenin size yardım etmediğini hissettiğiniz bu noktada, belki de en gerçek destek kendinize yeniden kulak verebilmeniz olacaktır. Çünkü bir süre sonra başkalarının vermediği şefkati, kendimize vererek iyileşmeye başlayabiliriz.

Küçük adımlarla kendinize dönmek, zamanla sizi hayal ettiğiniz hayata yaklaştırabilir. Belki her gün sadece kendiniz için ayıracağınız 10 dakika, bir yürüyüş, sessiz bir kahve molası ya da sadece kendi duygularınızı yazdığınız bir defter… Bunlar ilk başta çok küçük gibi görünse de, aslında uzun süredir ertelenen “kendinizle karşılaşma” yolculuğunun kapısını aralayabilir.

Şimdi belki kendinize şu soruyu sormayı deneyebilirsiniz: “Ben gerçekten ne istiyorum ve bu zamana kadar neden kendi isteklerimi hep erteledim?” Bu soru, size yeni bir yön çizebilir.

Eğer isterseniz, birlikte hayatınızda yük gibi gelen konuları sıralayarak hangi duyguları taşımak istemediğinizi, nelere yer açmak istediğinizi konuşabiliriz.(Yeni bir soru başlığı açarak yazabilirsiniz,sorunuzun başında ismimi belirtebilirsiniz)

bu süreçte yakınlarınızdan veya bir uzmandan destek almaktan lütfen çekinmeyin.

Cevabımın faydalı olmasını umuyor, sağlıklı günler diliyorum.

Sevgilerimle,Psikolog Aysel Kacak