baba

Merhabalar hoşgeldiniz🪷

Babanızın hem ihtiyaçlarınızı karşılayan, sevgi gösteren bir yanı varken hem de annenize ve size duygusal olarak zarar veren bir yönünün olması, doğal olarak içinizde büyük bir çelişki yaratmış. Çocuklukta sevgi ve güveni aynı kaynaktan hem almak hem de kaybetmek zorunda kalmak, kişinin iç dünyasında tutarsızlık ve belirsizlik duygularına yol açar. Bu nedenle babanızı affedememeniz aslında bir “inat” değil, ruhsal bir savunmadır; çünkü affetmek, onun yaptıklarını normalleştirmek gibi algılanıyor olabilir.

Affetme süreci, geçmişte yaşananları haklı çıkarmak anlamına gelmez. Aksine, yaşadığınız acıyı, kırgınlığı ve öfkeyi fark edip, bu duygularla temas kurabilme cesaretiyle başlar. Sizdeki yara, sadece babanızın davranışlarından değil, annenizin tekrar tekrar onu affederek size güvensiz bir sevgi modeli bırakmasından da kaynaklanıyor olabilir. Bu nedenle affetme sürecinizde, annenizin seçimlerine ve sizin çocukken hissettiğiniz çaresizliğe de alan açmanız çok kıymetli olur.

Bir psikolog olarak size şunu söyleyebilirim: affetme, önce anlamaktan geçer. Babanızın davranışlarını “doğru” bulmasanız bile, onun kendi duygusal olgunlaşmamışlığını, sevgiyi gösterme biçimindeki eksiklikleri fark etmek; sizdeki yükün bir kısmını hafifletir. Bu, onu değil, kendinizi özgürleştirme sürecidir. İlerlemek istiyorsanız önce içinizde bastırılmış öfke ve üzüntüye izin vermeniz, sonra da kendi iç sesinizle şu soruyu dürüstçe sormanız gerekir: “Ben artık geçmişin bana hükmetmesine razı mıyım, yoksa kendi iç huzurum için bağımı dönüştürmeye hazır mıyım?”

Bu noktada bir terapistle çalışmak, hem duygularınızı güvenli bir şekilde işlemlemenize hem de geçmişin yükünden kademeli olarak kurtulmanıza yardımcı olur. Çünkü affetmek bir karar değil, duygusal bir süreçtir ve bu süreçte her adımı yavaş ama bilinçli atmak, gerçek iyileşmenin anahtarıdır.

Umarım cevabım sizlere yardımcı olmuştur.Aklınıza herhangi bi soru olursa bana iletebilirsiniz. Sağlıcakla kalınız.

Klinik Psikolog İrem Aşıkkutlu