Babam

Merhaba Sevgili Danışan,

Anlattıkların, çok karmaşık ve ağır bir duygusal yükün içinde olduğunu gösteriyor. Bir yandan sevdiğin, güvendiğin babanla ilgili sarsıcı bir gerçekle karşı karşıya kalmışsın; diğer yandan bu gerçeği taşımak, korumak ve yönetmek zorunda hissediyorsun. Bu tür bir durum, özellikle aile bağlarının güçlü olduğu kültürlerde, bireyin değerleriyle duyguları arasında derin bir çatışma yaratabilir. Şu anda yaşadığın kafa karışıklığı, suçluluk, öfke, çaresizlik ve sevgi gibi birbirine zıt duyguların bir arada olması tam olarak bu çatışmanın yansıması. Bu duyguların hepsi anlaşılır ve insani.

Öncelikle şunu bilmelisin: Senin yaşadığın durum, bir çocuk olarak taşıman gereken bir yük değil. Ebeveynlerinin yaşadığı ilişki dinamikleri ya da babanın kişisel yönelimleri senin sorumluluğunda değil. Ancak aile içinde bu tür bir durumla karşılaşınca çoğu zaman “Ben ne yapmalıyım?”, “Anneme söylemeli miyim?”, “Babama nasıl davranmalıyım?” gibi sorular zihni işgal eder. Bu soruların cevabı, senin güvenliğini ve psikolojik dayanıklılığını önceliklendirmekle başlar. Şu anda en önemli şey, kendi duygularını sağlıklı biçimde işleyebilmen ve bu sürecin seni yıpratmasına izin vermemendir.

Gördüğün şey seni şok etmiş ve iç dünyanda bir güven sarsıntısı yaratmış. Bu çok doğal bir tepki. İnsan zihni böyle bir bilgiyle karşılaştığında önce inkâr, sonra öfke, ardından karmaşa evrelerinden geçer. “Belki değildir, belki yanlış anlamışımdır” gibi düşünceler, aslında zihnin seni koruma çabasıdır. Zamanla bu inkâr yerini kabullenme sürecine bırakır ama bu süreç sancılıdır, çünkü kabullenmek “onaylamak” anlamına gelmez sadece gerçeği tanımak demektir.

Annen ya da kardeşlerinle ilgili kaygıların da çok anlamlı. Onları koruma isteğin, güçlü bir sorumluluk duygusundan geliyor. Ancak unutmaman gereken bir nokta var: Gerçekleri bilmek herkes için aynı anda uygun ya da güvenli olmayabilir. Bu nedenle bu bilgiyi hemen paylaşmak yerine, önce senin bu yükü nasıl taşıyabileceğini, kiminle güvenli şekilde konuşabileceğini belirlemek daha doğru olur. Bu noktada, bir uzmandan örneğin bir psikologdan bireysel destek almak çok önemli olabilir. Çünkü bu tür konular, sadece “ne yapmalıyım” değil, “bu gerçekle nasıl yaşayabilirim” sorusuna da yanıt aramayı gerektirir.

Babanın davranışlarını anlamlandırmakta zorlanman da çok normal. Onu hem sevmeye devam ediyorsun hem de içten içe kırılmış hissediyorsun. Bu tür çelişkiler, güven figürleriyle ilgili travmatik keşiflerde çok sık görülür. Şunu hatırlatmak isterim: bir insanı sevmek, onun tüm davranışlarını onaylamak zorunda olduğun anlamına gelmez. Sevgi ve sınır, bir arada var olabilir. Şu anda kendine bu çelişkiye izin vermen, duygusal iyileşmenin bir parçasıdır.

Eğer ilerleyen süreçte annenle bu konuyu paylaşmayı düşünürsen, bunu ani bir tepkiyle değil, profesyonel destek aldıktan sonra ve onun duygusal dayanıklılığını gözeterek yapman daha sağlıklı olur. Çünkü amaç bir gerçeği “patlatmak” değil, herkesin bu gerçekle baş edebileceği bir zemini hazırlamaktır.

Son olarak, şunu bilmeni isterim: yaşadıkların senin inançlarını, değerlerini veya kimliğini sarsmak zorunda değil. Sen hâlâ kendi iç bütünlüğünü koruyabilir, bu karmaşanın içinden güçlenerek çıkabilirsin. Şu anda yapabileceğin en doğru şey, bu yükü tek başına taşımamak ve güvenilir bir yetişkin ya da uzmanla paylaşmaktır. Çünkü bazı durumlarda sessizlik koruma gibi görünse de, aslında kişinin kendi ruh sağlığına zarar verir.

Kendine bu süreçte şefkatli ol. Hissettiğin hiçbir duygu “yanlış” değil; sadece yaşadığın durumun ağırlığına uygun tepkiler. Şu anda güçlü olmaya değil, gerçekleri sindirmeye ve duygularını anlamlandırmaya ihtiyacın var. Bu da zamanla, destekle ve sabırla mümkün olur.

Uzman Klinik Psikolog Elif Kızılkaya