Babam annemi aldatıyor

Merhabalar,

Anlattıklarınızı okurken bu durumun ne kadar sizin için zor olduğunu anlayabiliyorum.Kendi hayatınızda böylesine hassas, kırılgan bir dönemdeyken —nişanlılık sürecinde ve gelecek kurma planları yaparken— ailenizle ilgili böyle ağır bir yükle baş başa kalmak çok yorucu olmalı. Düşünüyorum, bir evlat olarak içinizde tuttuğunuz şeyin ağırlığı, insana hem haksızlık gibi gelebilir hem de içinizde çözülmeyen bir düğüm bırakabilir.

Sizi bu kadar rahatsız eden, geceleri uykunuzu kaçıran bir noktada, sadece kendi duygularınız değil, annenize karşı olan koruyucu haliniz de ön plana çıkıyor olabilir.

 Annenizi üzmekten korkmak, bir evlat için o kadar insani, o kadar anlaşılır ki… Özellikle ülkemizde aile bağlarının, annelerin, evlatlarının hayatındaki o özel yerini düşündüğümde; bu karmaşada yalnızca 'doğru' bir adım arayışında olmadığınızı, aynı zamanda bir denge oturtmaya çalıştığınızı da görüyorum

Biraz durup bakınca; ortada bir 'sır' değil, taşıması giderek zorlaşan bir yük var. Kendi ilişkilerinizde sadakate bu kadar değer verip, tam da hayatınızın bu döneminde böyle bir şeyin farkında olmak... insanın kendi inançları ile yaşadıkları arasında sıkışmış hissetmesine neden olabilir. Bu noktada babanızda konuşmayı hiç denediniz mi ? Bu konuyu bildiğinizi biliyor mu ? Eğer bilmiyorsa babanızda bu konuyu konuşabilirsiniz öncelikle.

Annenizle ilgili ise şuna karar verin. Bunu saklamak mı yoksa söylemek mi daha çok zarar verir annenize ? Anneniz böyle bir şeyi bilmek ister miydi ? Bunu bilmesi neyi değiştirirdi hayatında, hayatınızda ?

Bunu bilmek annemin hayatını daha da zorlaştırır mı, yoksa onun kendi hayatıyla ilgili seçim yapma hakkını mı elinden alıyorum?

Bu tür durumlarda insanların aklına türlü türlü senaryolar gelebilir: Annemi korumak için bir şeyler yapmalı mıyım? Her şeyin ortaya çıkmasına sebep olur muyum? Yoksa gözlerimi kapatıp normal devam etmeli miyim? Şunu fark etmek önemli olabilir: Sizin mutluluğunuz, ailenizdeki düzenin yükünü tek başınıza omuzlamakla sağlanmaz. “Çözüm” dediğimiz şey bazen, tüm tarafları memnun eden net bir yol olmayabilir. Ama kendi duygularınızı anlamlandırmak, hislerinize alan açmak çok büyük bir adım. Bu süreçte kızgın öfkeli üzgün hissedebilirsiniz bu duygulardan kaçmayın ve bu duyguları yaşayabileceğininiz alanı kendinize mutlaka yaratın.

Belki şunu sorabilirsiniz kendinize: Bu gerçekle yaşarken, her günkü hayatımda nelere dikkat ediyorum? Hangi anlarda bu yük ağırlaşıyor? Kime güvenip ne kadarını anlatabilirim?

Bir küçük egzersiz önermek isterim: Bir süreliğine bile olsa, içinizdeki o ağırlığı bir kâğıda yazıp dışarıya çıkarın. Bunu paylaşmayı düşünmüyorsanız bile, kendi duygularınızı görmek için yazmak bazen insanın içini hafifletebiliyor. “Anneme bunu söylesem ne olurdu, söylemesem ne olurdu?” gibi sorguları da yazabilirsiniz. Kimi zaman yazıya dökünce, duygularınız daha somutlaşır ve içinizde dolanan düşünceler biraz daha dinginleşir.

İlerleyen süreçte güvendiğiniz bir yakınınız veya profesyonel bir destekle, duygularınızı konuşmak da farklı bir bakış açısı getirebilir. Kendinize biraz daha nezaketli ve şefkatli yaklaşmaya çalışın. Özellikle böyle çetrefilli konularda tek bir doğru ya da yanlış olmayabilir. En çok da “Bu yük bana ne ifade ediyor?” diyerek içinize dönmek bile, çoğu zaman ilk adımı oluşturur. Ben buradayım; isterseniz sürecin farklı noktalarını veya düşüncelerinizi bana tekrar yazabilirsiniz.

Sorunuz sizin için bir cevap olabildiyse, puanlayabilir ve görüşünüzü bizimle paylaşabilirsiniz. Bizlere sorularını yöneltmek isteyen başka arkadaşlarınız varsa onların da yararlanmasını sağlayabilirsiniz.

Sağlıklı günler dilerim.

Sevgiyle kalın.

Uzman Psikolog Gönül Tanır Durmaz