Babamla ilgili şüphelerim var
Merhaba olaya nasıl başlayayım bilmiyorum ama başlamam lazım çünkü artık hiç birşeye odaklanamıyorum düşünceler beynimde dolaşıp duruyor.
Biz 3 çocuklu bir aileyiz ben ortanca çocuğum.Geçenlerde kurban bayramı dolayısıyla annemi ve küçük kardeşimi memlekete gönderdik.O gün annemleri otogara bıraktıktan sonra babam iş yerinde işim var diyerek evden çıktı saat 8 civarı.Eve o gün gece saat 2-3 gibi geldi .Bu kadar uzun sürmesini anlayamadım .Sonra sabah olduğunda bayram olduğu için erken kalkmıştık.Saat 8.30 gibi babam kahvaltı hazırlıyordu .Annnemleride görüntülü aramıştık.Konuşmadan sonra telefonu kapattık ve ben üstte bir bildirim gördüm Naz isimli bir kadından gelmişti ve tam o sırada babam telefonu çekti ve kapatıp cebine attı .Sonrasında annem olmadığı için evi temizleyip toplama görevi bana kaldı,Annemle babamın odasını süpürüyordum ve komidinin üstünde bir fiş gördüm normalde incelemem ama nedense bakasım geldi fişte saat gece 11 de bir lokantanın ödemesi duruyordu tarihine baktım babamın iş yerine gidiyorum diye gittiği günün tarihi vardı benim içime bir kurt düştü tabii .İlk önce mesaj gelmesi sonra fiş görmek falan.Neyse dedim belki iş arkadaşıyla yemiştir.Sonra babamın halleride değişmeye başladı .Böyle telefonu ortada bırakmamalar falan.
Annemlerle yine görüntülü konuşurken yanında oturuyordum ve telefona mesaj geldi babam hemen telefonu eline aldı mesajı ekrandan sildi ve telefonu ters çevirdi .Bayram günlerinde tatil olduğu içinde abim babam ben evdeyiz ve babam kalkıyo diyor işte ben gidiyorum soruyorum yani baba nereye fln normalde hep söyler bu sefer söylemdi işim var falan uydurdu ve gitti işe gidiyor desem olmaz çünkü işi sert bi iş olduğu için pantolon giymesi falan zorunlu ama gayet şort tişörtle gidiyordu.Yani içim gittikçe daha çok sıkışıyor daha çok daralıyorum gidip yüzüne konuşasım geliyor Naz kim diye ama yapamıyorum.Annemede anlatmayı düşünüyorum böyle böyle oluyor diye ama yapamıyorum yani çok zor durumdayım.
Anlattıklarım bu kadarla sınırlıda değil .Bugün yemekte bile o kadından mesaj geldi mesajlar kısmında en üstte yani anlam veremiyorum nasıl yapar bunları yazarken bile ellerim titriyor bunu anneme nasıl yapar nasıl gönlü el veriyor yani anlamıyorum cidden 1-2 kere görsem hadi neyse ama 1 haftadır her gün görüyorum ve dayanamıyorum artık ya gidip yüzlerine konuşmam lazımdı ya da birine anlatamam lazımdı. Artık yüzüne bile bakasım gelmiyor bugün benimle konuşmaya çalıştı dedim ben sana sinirliyim konuşma benimle dedim böyle niye falan dedi cevap vermedim o da anlamıştır zaten gördüğümü .Bana acil bir yol göstermeniz lazım çünkü cidden patlıcam yani acil yardımınıza ihtiyacım var.
Bu soru 13 Haziran 2025 16:34 tarihinde Psikolog İrem Gülsün Zengin tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Sevgili Danışanım,
Öncelikle, bu kadar ağır bir duyguyu taşıyor ve bunu bir yere anlatma cesareti gösteriyor olman gerçekten çok kıymetli. Bazen yaşadığımız olaylar, düşündüğümüzden çok daha fazla yük yaratır ve senin şu anda yaşadıkların da böylesine karmaşık ve zor bir sürece işaret ediyor. Bu karmaşık duygular içerisinde yalnız hissetmen çok doğal ama şunu bilmelisin ki hissettiklerin anlaşılır, yerinde ve önemsenmesi gereken duygular.
Bu tarz bir şüphe ve kafa karışıklığıyla baş etmek insanı derinden sarsabilir. Sen bir çocuksun ve ailenin temel taşlarından biri olan ebeveynlerinden birine dair böyle bir şeyle yüzleşmek oldukça ağır bir yük. Babana kızgın olman, hayal kırıklığı yaşaman, kafanın karışması, hatta bazen ne yapacağını bilememek tamamen insani. Bu tür bir durumda duyguların ve düşüncelerin birbiriyle yarışır; bir yandan hemen bir çözüm bulmak istersin, bir yandan da ne yapacağını bilemezsin. Bu karmaşık duygu hali çok normal.
Böylesi bir durum karşısında sana en ilk ve önemli tavsiyem şu olur: Bu yükü tek başına taşımaya çalışma. Ne kadar güçlü görünsen de bu senin yaşındaki birinin sırtlanabileceği bir yük değil. İçinde ne kadar sıkışsan da, patlayacak gibi hissetsen de, bunu taşıman için güvendiğin, sana destek olabilecek bir yetişkine açılman gerekiyor. Bu bir öğretmenin olabilir, bir akraban olabilir ya da okulundaki bir psikolojik danışman olabilir. Tek başına karar vermek, hislerini yönetmek, bu konuda ne yapacağını bilmek senin yaşında birinin görevi değil. Bu senin suçun değil ve bu durumda sorumluluk almak zorunda da değilsin.
Şu anda babanla konuşmak isteyip bir yandan da çekiniyor olman çok anlaşılır. Çünkü bazen bir şeyleri dile getirmek o kadar büyük bir çatışma yaratabilir ki, insan ne yapsa bilemez. Hemen yüzleşmek bazen iyi bir yol olabilir, bazen de daha fazla incinmeye yol açabilir. Burada senin güvenliğin ve psikolojik olarak nasıl etkileneceğin çok önemli. Yüzleşmeden önce duygularını biraz daha toparlaman ve sana destek olabilecek birini mutlaka sürece dahil etmen sağlıklı olur. Çünkü eğer konuşacaksan da bunu yalnız yapmamalısın.
Bir diğer taraftan, annene durumu anlatmak isteyip anlatamıyor olman da seni sıkıştırıyor olabilir. Böyle durumlarda “Benim sorumluluğum mu?” duygusu çok kuvvetli gelir ama unutma ki, evet senin hislerin gerçek ama bu olayları çözmek yetişkinlerin işi. Yani sen bu süreçte bir şeye vesile olmak zorunda değilsin. Bazen doğru kişiyle konuşmak, süreci bir yetişkinin yönetmesine izin vermek en güvenli yol olabilir.
Şimdi sana birkaç küçük adım önermek istiyorum. Bunları uygulayarak kendini biraz daha toparlayabilir ve bir yol haritası çizebilirsin:
Yazmak, beynindeki o dönüp duran düşünceleri dışarı çıkarmanın en güvenli yollarından biridir. Ne zaman boğulduğunu hissetsen, defterine içinden geçenleri olduğu gibi yaz. O an kime kızgınsın, neyi anlamıyorsun, ne istiyorsun… Hepsini yaz. Bu, patlayacakmış gibi hissettiğin anlarda sana iyi gelebilir.
Duygular kabardığında, babanla karşı karşıya geldiğinde ya da kafan çok dolduğunda kendine 3-5 dakikalık küçük molalar ver. Derin nefes almayı, gözlerini kapatmayı ya da sevdiğin bir şarkıyı dinlemeyi deneyebilirsin. O an hemen çözüm aramaya çalışmak seni daha da sıkıştırabilir. Önce biraz gevşemek sana iyi gelir.
Belki zaman zaman “Keşke görmeseydim” ya da “Acaba ben mi yanlış anlıyorum?” gibi düşünceler zihnine geliyor olabilir. Bu düşünceler çok normal ama unutma: Bu olanlarda senin bir suçun ya da sorumluluğun yok. Sen sadece gördüğünü anlamlandırmaya çalışan bir çocuksun ve bu da senin en doğal hakkın.
Eğer yüzleşmek istiyorsan bile, bunu hemen yapmak zorunda değilsin. Duygularını biraz toparlamak, nasıl konuşacağını planlamak ve bir destekçin olduktan sonra konuşmak çok daha sağlıklı olur. Çünkü bazen duygular o kadar yoğun olur ki, bir anda konuşmak yerine biraz hazırlanmak daha güvenli bir yol olabilir.
Böyle bir şeyi yaşamak gerçekten zor. Senin yerinde kim olsa benzer duygular yaşardı. Ama lütfen bil ki yalnız değilsin. Sana destek olabilecek insanlar var ve bu yükü paylaşmak senin hakkın. Dilersen bu süreci birlikte adım adım konuşabiliriz, her zaman buradayım.
Kalbinden geçenleri paylaşmak bir başlangıçtır. Bu cesareti gösterdiğin için seni yürekten tebrik ediyorum.
Sevgilerimle💙
Psikolog İrem Gülsün Zengin
