Babannem intihar etti birkaç yıl oldu ama atlatamıyorum düşünmeden duramıyorum

Merhabalar,

Yazdıklarınızı dikkatle okudum. Öncelikle başınız sağolsun. Her bir cümlede, kalbinizin derinliklerinde taşıdığınız o özlemi, acıyı ve tükenmişliği fazlasıyla hissettiriyorsunuz. Babaannenizle aranızdaki bağ öyle güçlü, öyle içtenmiş ki… Onun yokluğu, sadece bir vedayı değil; aynı zamanda sığınabileceğiniz bir güven duygusunu, sizi siz yapan bir parçayı da alıp götürmüş gibi. Aradan geçen üç yıl, dışarıdan bakıldığında uzun bir zaman gibi görülebilir. Ancak yas süreci herkes için aynı şekilde işlemez. Hele ki kayıp, böylesine ani, karmaşık ve cevapsız duygular barındıran bir şekilde yaşanmışsa daha farklı işleyebilir. Bazen zaman, tek başına bir çözüm olmayabiliyor. “Onu unutamıyorum” demeniz, aslında sevdiğiniz birini yüreğinizde hâlâ yaşatıyor olmanızın göstergesi. Bu çok insani, çok doğal. Fakat bu özlemin artık sizi tükettiğini, bedeninizde ve günlük yaşamınızda derin izler bıraktığını görüyorum.

Mide bulantısı, iştahsızlık, uyuyamama, halsizlik... Bunlar yalnızca fiziksel rahatsızlıklar değil; aslında içinizde biriken duyguların, bastırılan acıların dışa vurumu. Bedeniniz, “artık çok ağırlaştım” diyor olabilir ve size bir takım belirtiler gösteriyor olabilir. Ve geçmişte yaşadığınızı söylemeniz; o anlara sıkışıp kaldığınızı, bugünün içinden geçemediğinizi gösteriyor. Bazen geçmiş, içimizde kapanmamış bir defter gibi açık kalır. O defteri kapatmak, yaşanılanı silmek anlamına gelmez; ama o sayfanın dışına çıkabilmek için yeni yollar bulmak gerekebilir.

Size şunu sormak isterim: Babaanneniz sizi şu an görseydi, nasıl görmek isterdi? Muhtemelen huzurlu, güçlü, ayakta duran ve kendini seven biri olarak görmek isterdi. Belki de onu anarak ama kendinizi yaşatarak devam etmeniz, onun size bırakmak isteyeceği en kıymetli mirastı.

Geceleri uyumadan önce içinizden geçenleri yazmayı hiç düşündünüz mü? Babaannenize hitaben, içinizde kalan her şeyi yazabileceğiniz bir mektup... Vedaları, özlemleri, kırgınlıkları ya da teşekkürleri. Kelimeler bazen yük taşıyıcı olur. Belki onun yokluğunu değiştirmez ama içinizde sıkışıp kalan duygulara yeni bir yön verebilir.

Ayrıca, “Şu an buradayım. Nefes alıyorum.” gibi küçük içsel cümlelerle, zihninizi bugüne davet etmeyi deneyebilirsiniz. Geçmişin gölgesinde yaşamak, bugünü yaşanmaz hale getirmesin. Anı yaşamak için büyük değişimlere değil; küçük, düzenli farkındalık adımlarına ihtiyacınız var.

Bütün bu söylediklerim arasında en önemlisi şu: Duygularınızı fark ediyor ve bunları dile getiriyorsunuz. Bu, iyileşmenin en zor ve en cesur adımıdır. “Bu hep böyle mi sürecek?” diye sorduğunuzu tahmin ediyorum. Ve evet, bu his geçecek. Ama tek başınıza yüklenmek zorunda değilsiniz. Bir uzman eşliğinde yas sürecinizi onarabilir, içsel dünyanıza şefkatle yaklaşmayı öğrenebilirsiniz. Bugün bu duyguları paylaşarak aslında kendinize çok büyük bir alan açtınız. Ve bu alan, iyileşmenin başladığı yer olabilir.

Hazır hissettiğinizde, birlikte şu soruya bakabiliriz: “Bu acıyla yaşarken, kendim için küçük ama iyi bir adımı bugün atabilir miyim?”

Kendinizi yalnız hissetmeyin. Sizi gerçekten duyan, anlayan ve desteklemek isteyen biri var burada. İstediğiniz her zaman yazabilirsiniz. 🍀

Uzman Klinik Psikolog Aslı Soylu