Bağımsız nasıl davranılır?

Merhaba sevgili danışan. Anlattıklarında bağımlı ilişki öğrentisinin izleri var ve bunu fark etmiş olman aslında dönüşümün en güçlü başlangıcı.

23 yaşında yetişkin biri olsan da zihlinin hala annenin onayına gitmesi, kendini yetersiz, güçsüz ya da bağımsız kararlar almaya hazır değilmiş gibi hissettirebilir. Bu da normal. Senin kişisel eksikliğinden değil de çocukluk döneminde gelişen bağlanma biçiminden, öğrenilmiş ilişki rollerinden kaynaklanır. Bunu fark etmekte büyük bir cesaret. Seni tebrik ederim.

Çocuklukta ebeveynin aşırı koruyucu, mücadeleci, en doğrusunu bildiği tarzında bir tutumu varsa, çocuk zamanla kendi sesine güvenmez hale geliyor. Böyle ebeveynler kötü niyetli olmasa da çoğu zaman doğruyu öğretme isteğiyle yaparlar ama sonuç, ben tek başıma bir karar veren biri değilim diye düşünür çocuk. Senin yaşadığın da tedirginlik bundan kaynaklanıyor. Yanlış yapmaktan korkuyorsun. "Annem biliyor gibi hissediyorum en doğrusunu" diyorsun. Aslında öğrendiğin bir şeyi yetişkinlikte yansıtıyorsun.

En önemli olan şu: Bağımsız davranmak, annene sırt dönmek ya da onu reddetmek değil. Kendi hissesinin varlığına inanma ve kendine güvenme. Ebeveynin sevgi duymaya devam ederken bunu yapabilirsin. Senin yaşadığın ilk çelişki aslında "kararlarımı verirsem annem kırılır mı, yanlış yaparsam beni suçlar mı, yalnız kalır mıyım" korkusu. Bu da anlaşılır bir durum. Çünkü hep annen yanında olmuş.

Baktığında annenden bağımsız hareket ettiğinde yaşadığın tedirginliği tehlikede değil de bir alışkanlık olarak görmek. Bu seni durduran bir şey olmayacak, tehlike olmayacak. Yıllardır otomatikleşmiş bir güvenlik arama davranışı olacak. Yoğun ama yoğun bir duygu olduğunda da farkındalık olacak ve bu senin belki de özgürlüğünün ilk adımı olacak.

Bağımsız kararlarda küçük pratikler yapabilirsin. Bu seni korkutur ama "annemin onayı olmadan da her zaman riskliyim" düşünceni biraz daha hafife indirgemiş olursun. Annenin fikrini sormadan bir seçim yapmak, günlük rutinlerinde "böyle istiyorum" demektir. "Ben bir yetişkinim" demektir. Sinir sisteminde yavaş yavaş bağımsızlığa alışır.

Annenle bağımlı olmadığın halde bağlı olabileceğini anlamak. Yani bağımsızlık eşit değildir kopmak. Bu noktada çoğu çocuk ebeveynden ayrıştığında annesini incittiğini zanneder. Oysa yetişkinlikte anne ile bağ sürer ama kararların anneye bırakılma zamanı sıklığı azalır. Kendi hissesine kurduğun bağ arttıkça annenin sesi ve kendi sesini ayrıştırmaya başlayacaksın. Ve annenin sesi senin sesin olmaktan çıkacak.

Şu an ben neyi istiyorum? Kararımı annemi memnun etmek için mi yoksa kendimi iyi hissetmek için mi düşünüyorum? En az riskli olan değil de en doğru olan benim için ne sorularını sorarak kendi sesini bulabilirsin. Duygusal olarak bağımlılık, özgüven zedelenmesi veya bağımsızlığa geçme gibi güçsüzlükler yaratabilir. Yani zor geçebilirsin. Bu noktada bir psikologla çalışabilirsin.

Ayrıca devam eden kaygıların, tedirginlik halinin, yoğun suçluluğun ya da karar alma güçlüğün varsa da Psikolog GK'si seni bir psikiyatriye yönlendirebilir. Unutma, bağımsızlık cesur olmayı değil de kendini seçebilmeyi gerektiriyor. Ve sen şu an bu soruyu sorarken de aslında bu tahmin ettiğin adımı atıyorsun. Seni bu konuda tekrar tebrik ederim.

Umarım cevabın faydalı olmuştur. Tekrar bir soru sormak istersen bizlere platformdan iletebilirsin. Aklına takılan bir şey olursa yorumlarda sorabilirsin. Kendine iyi bakman dileğiyle.