Psikoloji

Bazen heyecandan kendimi ifade edemiyorum

Gizli Kullanıcı4 Ağustos 2024 15:51

Bazı zamanlar bi heyecan basıyor ve kendini ifade etmekte aşırı güçlük çekiyorum. Terlemeye başlıyorum, dikkatim dağılıyor olaylardan kopuyorum ve kendimi aciz ve işe yatamaz hissetmeye başlıyorum. Lakin şöyle bir durum da var, uykusuz ve yorgunken bunlar olmuyor, sakin kalıp olaylara adapte olabiliyorum. Kendimi rahat bi şekilde ifade edebiliyorum. İş görüşmelerimin olduğu günün ertesi günü, uyumuyorum ve o şekilde gidiyorum görüşmeye ve başarılı oluyorum. Ama uykusuz ve yorgun değilsem aklımda bin tane şey geçiyor hangi kelimeyle kullansam diye düşünürken bile zaman geçiyor aradan ve kekeme gibi duruyorum.

Bu soru 10 Ağustos 2024 12:16 tarihinde Klinik Psikolog Pınar Özdemir tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Sevgili danışan,

Yaşantınızda önemli durumlarda kendinizi ifade etme konusunda yaşadığınız güçlükler ve heyecan duygusunu yoğun yaşamanız, çevrenizdeki birçok kişinin karşılaştığı normal, anlaşılır bir durumdur. Ancak, düşüncelerinizin ve duygularınızın yoğunluğu günlük işlevinizi sürdürmenin önüne geçiyorsa, sosyal ilişkilerinizi, beslenme, uyku gibi düzeninizi zayıflatıyor bozuyorsa ya da uykusuzlukta kendinizi daha iyi hissediyorsanız sürecinizi bir problem olarak değerlendirebiliriz.

Yorgun ya da uykusuz olmanız stres düzeyinizle ters orantılı işlevli olabilir. Yani uykusuz oldukça yorgun oldukça stres düzeyiniz azalıyor olabilir. Stres düzeyinizin etkileşimli olduğu faktörleri değerlendirmek temel nedenini anlamamıza yardım edebilir. Stres düzeyinizi değerlendirmek için temelde yatan olumsuz düşüncelerinizi, inançlarınızı netleştirmek, farkındalık oluşturmak baş etmeniz için size bir yol planını oluşturabilir. Olumsuz inançlarınızı, düşüncelerinizi farkında olduğunuzda bu düşünceleri gerçekçi kanıtlarla değerlendirerek yeniden yapılandırabilirsiniz. Yeniden yapılandırdığınızda duygularınızın yoğunluğu, tetiklenen davranışlarınızın yoğunluğu ve fiziksel semptomlarınızı da azalacaktır.

-Terlemeye başlamadan tam öncesinde ne düşünüyorsunuz? Ne hissediyorsunuz?

-Terlediğiniz tam o esnada ne düşünüyorsunuz? Ne hissediyorsunuz?

-Uykusuz ya da yorgun hissetmeden tam öncesinde ne hissediyorsunuz? Ne düşünüyorsunuz?

-Kekeme davranışsınız öncesinde ne düşünüyorsunuz ne hissediyorsunuz?

Bu sorular çerçevesinde olumsuz inançlarınızı, düşüncelerinizi farkındalık oluşturabilir ve yeniden yapılandırarak değerlendirebilirsiniz.

Deneyimlerinizi de yeniden yapılandırmak, değerlendirmek başa çıkmanıza destek olabilir.

-Daha önceki eski deneyimlerinizde hatırladığınız en eski, yoğun duygularınızı hissettiğiniz kendinizi ifade etmeniz gereken ortamlar, iş görüşmeleriniz gibi sizi olumsuz etkileyen deneyiminiz nasıldı?

-O deneyiminizle nasıl baş etmiştiniz? O zaman uykunuz var mıydı ya da yok muydu?

Deneyimlerinizi yeniden yapılandırarak değerlendirdiğinizde şu anki gündeminizde yer alan deneyimlerle karşılaştırarak benzer veya farklı yönlerine odaklanarak baş etme becerilerinizi oluşturmanız için destek olabilir.

Heyecanınızı yoğunlaştığında, terleme gibi fiziksel semptomlarla baş edemediğinizde veya herhangi bir olumsuz durumunuzla baş edemediğinizde nefes egzersizini uygulayarak kendinizi sakinleştirmeyi, baş etmeyi deneyebilirsiniz.

-4 saniye boyunca nefes almak,

-4 saniye boyunca aldığın nefesini tutmak,

-8 saniye boyunca tuttuğun nefesi yavaşça bırakmak.

Bu nefes egzersizini kendinizi iyi hissetmek ve sürecinizdeki olumsuzluklarla baş etmek için dilediğiniz kadar uygulayabilirsiniz.

Sevgili danışan, sürecinizle ilgili baş etmekte zorlandığınızda bir psikoloğa başvurarak psikolojik destek alabilirsiniz.

Sevgiler.

Klinik Psikolog Pınar Özdemir.

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Kendimi tanıyamıyorum

Ben her zaman istediğini alan ve ne isterse yapan hayatının sonuna kadar da böyle olacağını sanan biriydim. Şimdi ise üniversite okumamış evden çıkmaya korkan bir mesleği olan ama onu yapmaya bile özgüveni el vermeyen istemediği şeyleri yapmama hayır deme durumu kalmamış ev işleri ile boğuşan(evli değilim) biri oldum. Aynaya baktığımda gördüğüm o özgür mutlu kızı tanıyamıyorum. Çok fazla hayale sahibim. Ancak artık gerçekleştirecek motivasyon ve inanca sahip değilim. Hayat cemberinin en dışına itilmiş hissediyorum. Sıfırdan başlamaya korkmuyorum yanlış anlaşılmasın(çünkü sürekli sıfırdan başlamak zorunda kalıyorum hiçbir piskoloji yada işte tutunamıyorum) ama yolun yarısında boşa kürek cekiyormusum gibi geliyor. İnsanların düşündükleri ve benim düşündüklerim çok farklı. Psikolojik olarak yıprandım. Tiyatro, keman, resim gibi sanatsal şeylerle ilgilenmek istedim hep sadece resimle ilgilenebildim. Durum o kadar vahim ki kimse beni kısıtlamaya bile çalışmıyor herkes beni bir şeyler yapmam için itekliyor ama yapamıyorum işte. Normalde aile olsun sevgili olsun herkes bir dur der yani benim böyle bir sorunum da yok çünkü bana acıyorlar gibi geliyor. Beni mutlu edecek en ufak saçmalığa razı geliyorlar. Sanırım mutsuzluğumun da farkında oldukları için bu. Sekiz dokuz senedir kendimi geri kazanmaya çalışıyor gibiyim. Sanki bir yerden sonra birileri ile kaderim değişti. Sanki bu benim hayatım değil. Ama itiraz ederken de yüzsüz buluyorum kendimi. Soncuta yediğim önümde yemedigim arkamda ne derdim var ki! Ama olmuyor işte. Ben ilk telefonumu bile harçlığımdan biriktirip almıştım. Gizliden gizliye inatciyim. Kararlıyım. Düşünün okulda aç kalmayı tercih etmiştim ve buna dayanmıştım daha 5. Sınıfa giderken. . şimdi de yapmıyorum değil çabalıyorum ama çabam hiçbir isteğimi karsilamiyor. Örnek vereyim daha açıklayıcı olsun: mesela ben tiyatro ile ilgilenmek istiyorum ama İstanbul'un kötü bir semtinde oturuyorum burada bunun eğitimi alabileceğim bir kurum bile bulamıyorum hadi buldum saatleri uyuşmuyor. İş arıyorum ama benim isimle ilgili yakın semtlerde dahi ilan bulamıyorum. Ya istediğim bir iş yapacağım ya da iki vasıta gideceğim. Kendimi oldukça baskılanmış hissediyorum ama işte bunu hissederken bile utanıyorum bunlar da dert mi diye. Ne yapayım ben istediğim bir hayatı yasadigimi dusunuyorum sürekli çabalıyorum kurslar alıyorum falan(internetten) ancak olmadığını görüyorum. Mesela beni iş için sitelerden arıyorlar. Çok güzel işler çıkıyor ama İstanbul'un diğer ucunda. Bir iş için o kadar yol yapmak bana mantıklı ve güvenli gelmiyor. Aynaya baktığımda eski beni görmeyi istiyorum artık. Ben gün gectikce daha da ezikleştigimi hissediyorum sadece. Çevrem de kalmadı. Uzuldugumde anlatabilecegim kimsem yok. Bir erkek arkadaşım var bir kardesim o da erkek🙄 dediğim gibi hayat cemberinin dışında içeriye doğru kulaç atıyorum da dalga beni her seferinde daha da uzaklastiyor gibi. Sevgili mevzularina zaten hiç girmiyorum. .

Psikoloji

Belirli profildeki insanlarla saçma bir ilişki kurup takıntı yapıyorum

Merhaba, öncelikle geçmiş yıllarda (ortaokul dönemi özellikle) sosyal anksiyetenin manyak bir seviyesini yaşamış birisiyim şuanda baya azaldı. Sormadan önce annemle ilişkimizin iyi olmadığını belirtmek isterim belki bununla ilgili bir şeydir bilmiyorum. Ortaokulda aşırı mutsuz ve kaygılı olduğum bir dönemde bir hocam benim durumumu fark edip sürekli beni izlemeye başladı hatta bir odaya götürüp bir şey anlatmak isteyip istemediğimi sormuştu sonrasında onunla zihnimde garip bir ilişki kurmaya başladım sürekli onunla ilgili düşünceler geçiyordu kafamda. Gerçek hayatta beni sürekli gözetlediği için takıntı yapmıştım, mesela arabasının rengini biliyordum ve yoldaki bütün o renk arabalar geçerken aşırı terliyordum vs. o geçiyor ve beni izliyor gibi hissediyordum böyle her an her yerde beni izliyordu sanki her yerden o çıkacak gibi stres oluyordum. Ama bir yandan da zihnimde içimdeki kocaman bir boşluğu onunla doldurmaya çalışıyordum. Yani gerçek hayatta sürekli beni izleyen ve kaygılı hissettiren birisiyken zihnimde çok şefkatli benim istediğim gibi davranan sarıldığımı düşündüğüm birisiydi ya da ona benzeyen şefkatli birisini kurmuştum kafamda. Bir de onun hayatındaki her şeyi aşırı merak eden ve takıntı haline getiren ayrıca kıskanmaya başlamıştım diğerlerinden. Oturduğu mahalle, yaptığı hobiler, hayatındaki insanlar, doğduğu yer fln sürekli bir araştırma halindeydim o şeyleri gördüğümde oralardan geçtiğimde sadece zihnimde o vardı zihnim her an onunla doluydu yani ve bu beni çok yoruyordu. Bu böyle yıllarca sürdü sonra zar zor bitti. Daha sonrasında yine onun profilindeki insanları takmaya başladım bu şekilde, gerçek hayatta başlarda iyi bir ilişkimiz oluyordu ama sonrasında takıntı haline getirmeye başladığımı fark ettiğimde korkup uzaklaşmaya çalışırken onları da üzüyordum. Sonra bir psikologa gitmeye karar verdim sosyal kaygı için. Ve o kişiyi de bu profilde birini seçtim ve ona da takıntı yaptım her an sürekli zihnimde onunla konuşuyorum diğerlerinde olduğu gibi gerçek seanslarda konustuklarimiz da zihnimde tekrarlanip duruyor uyuyamıyorum artık ve onun hayatına da taktım yukarda bahsettiğim gibi . Konuşurken bazen saçmalıyorum soru soruyor ve farklı bir şey anlatıyorum kaygilanip beynim duruyor oradayken eve gidince de kendime aşırı kızıp sinirimi kendimden çıkartıyorum o yüzden artık devam etmek istemiyorum ama zihnimde bitmiycek biliyorum orda çözmek istediğim sorunlarda da bu yüzden pek ilerleme kat edemedim bir de onu da üzmek istemiyorum. Umarım anlamışsınızdır nasıl bir manyağım bende bilmiyorum ne yapmalıyım?