Bebeğimi kaybettim kendimi toplayamıyorum

Merhabalar,

Tarifi zor bir acı yaşarken hem kendiniz hem de çocuklarınız için kendinizi burada dürüstlükle ifade etmeniz oldukça kıymetli. Cümleleriniz hem yoğun acı hem de yaşama tutunma arzusunu bir arada içinde barındırıyor. Bu noktada belirtmek isterim ki şu anda bir yas sürecindesiniz ve hissettiğiniz duygular oldukça anlaşılır ancak bu hayata tutunma arzunuzla bu süreci aşabileceğinize inanmanız önemli. Hayat bazen baş etmesi çok zor tarifsiz acılarla baş başa bırakabilir bizi ancak bunu atlatacak güç de yine insan oğlunda mevcuttur. Bu noktada hayatınızın geri kalanı için neler yapabilirsiniz birlikte bakalım isterim.

İlk olarak yası bastırmamanızı yası yaşamak için kendinize alan tanımanızı söyleyeceğim. Bir kayıp sonrası üzülmek, özlemek oldukça anlaşılır tepkilerdir ve bu duyguları yaşamak gerekir. Üzülmemeliyim, güçlü olmalıyım demek iyileşmeyi zorlaştırır. Yas, bastırıldığında bedende uykusuzluk, ağrılar, sinirlilik, kaygı gibi başka yollarla kendini gösterebilir. Her gün kısa da olsa yasınızı bastırmak yerine konuşmak, yazmak, dua etmek ya da sadece ağlamak için yalnız kalabildiğiniz bir zaman dilimi yaratmanız bile bir adımdır.

İkinci olarak diğer çocuklarınızı sevgisiz bırakmak istememeniz üzerine konuşalım. Siz onları böyle düşünürken sevgisiz kalmaları zaten mümkün değil. Ancak burada kendinizi suçlamamanızı rica edeceğim. Sizin iyiliğiniz onların güvencesidir. Bu noktada kendinizi her zaman iyi hissetmek zorunda değilsiniz. Çocuklarınıza içten bir şekilde sarılmanız, saçını okşamanız bile gerçek sevginin göstergesidir. Duygularınızı “Anne bazen çok üzülüyor, çünkü kaybımız yolumuzu biraz karıştırdı” gibi onların anlayacağı şekilde paylaşmanız da çocuklarınızla gerçek bir bağ kurmanızı sağlar.

Üçüncü olarak tekrar hastalık ve kayıp korkusu yaşamanız üzerine konuşalım. Yaşadığınız kayıp sonrası başka birini kaybetmekten korkmanız çok anlaşılır. Bu beyninizin sizi koruma çabasıdır. Endişelenirsem kötü bir şey olmaz sanıyoruz. Oysa bu kaygı, sizi sadece yorar bir şey yaşanacaksa zaten yaşanıyor. Böyle zamanlarda öncelikle bir nefes egzersizi yapıp sakinleşmeyi beklemenizi ve ardından kendinize “Korkuyorum çünkü birini kaybettim. Ama şimdi herkes güvende. Şu an herkes iyi.” cümlesini hatırlatmanızı rica edeceğim.

Dördüncü olarak "Mutlu olmak istiyorum kaygısız yaşamak istiyorum." cümlenizi ele almak isterim. Sevgili danışan mutluluk varılacak bir nokta değil ve bu acıyı tamamen unuttuğunuzda gelmeyecek, bu acıyla birlikte yaşayabildiğinizde gelmeye başlayacak. Yas, zamanla yerini anıyla bağ kurmaya bırakır. Bebeğinize bir mektup yazarak ona veda ettiğinizde, onun adına bir çiçek ektiğinizde ya da sessizce dua ettiğinizde yasınızı kabul edip anlamlandırıp hayatınızın geri kalanına yer açmanız mümkün.

Son olarak kaygılarınız günlük işlevlerinizi zorluyorsa, uyku, beslenme, çocukların bakımı gibi alanlar etkileniyorsa, umutsuzluk ağır basıyorsa bir uzman desteği almaktan çekinmeyiniz.

Bu süreçte bizlere her zaman yazabilirsiniz. Duygularınızı yazmak, paylaşmak iyileştirici bir adım olabilir. Cevabımın faydalı olmasını umuyor, sağlıklı günler diliyorum.

Psikolog Fatma Gizem Bitgen