Sosyal Hayat

Ben anksiyete miyim?

Gizli Kullanıcı1 Mayıs 2024 11:53

hep şüpheliyim her şeye karşı, hep kötü olacak fikrindeyim bu hayatı yaşamama engel oluyor. Aşırı kaygılıyım. Buna anksiyete demek doğru olur mu? Her şeyin sonu kötü olacakmış hissiyatı peşimi bırakmıyor. Destek almalı mıyım? Bir ilişkim var o da farkında bunların. Sakin olmamı olumlu düşünmemi istiyor. Çünkü bunu yapmak bana zor geliyor.

Bu soru 1 Mayıs 2024 12:40 tarihinde Psikolog Eslem Yılmaz tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba,


Evet, yaşadığınız durum anksiyete belirtileri taşıyor gibi görünüyor. Sürekli kötü olacakmış hissiyatıyla yaşamak, genel olarak yaşam kalitenizi olumsuz etkileyebilir.


Anksiyete tedavisi, terapi ve bazen ilaçlarla mümkündür. Partnerinizin sakin olmanızı ve olumlu düşünmenizi istemesi anlayışlı bir yaklaşım ancak sizin için bunun zor olduğunu söylemeniz önemli. Bu nedenle, bir psikolog ile görüşmeniz ve duygularınızı daha iyi anlamanıza ve bunlarla başa çıkmanıza yardımcı olmaları önemli olabilir. Anksiyetenizi hafifletmek ve ilişkinizi daha sağlıklı bir şekilde sürdürebilmek için destek almanız faydalı olabilir.


Psk. Eslem Yılmaz

Cevaplanmış benzer sorular

Eğitim

Akranlarım, bana karşı neden böyle davrandılar?

Eğitim hayatım boyunca hep çok başarılı bir öğrenciydim. Öğretmenlerim ve yakın çevrem tarafından hep takdir edildim. Çok saygılı ve efendi biti olduğumu herkes, söyler. Her başarı, beraberinde bazı sorunları da getiriyor. Örneğin ilkokulda ve ortaokulda sınıf arkadaşlarım, sınıfta herkesin doğum gününü parti ile tek tek kutlarken sıra bana gelince-birkaç dostum hariç- hep es geçtiler.Ötekileştirildiğimi özellikle hissettim. Lisede çok mutluydum. Rüyalarda yaşıyor gibiydim. Üniversiteye geçiş sınavında ilk 900'de yer aldım ve istediğim bölüme yerleştim. Düzenli ve disiplinli olarak çalıştım. Üniversitede sınıf arkadaşlarım tarafından gene dışlandım, ötekileştirildim. Onlara karşı hiçbir şey yapmadım. Kendi hâlimde ders çalıştım. Kımseyi kırmadım. İncitmemeye özen gösterdim. Ama onlar, benimle hiçbir şey yapmak istemediler. Sınıfça etkinlik yaptıklarında bana hiçbir zaman haber vermediler.Hep, yalnız kaldım. Ben etkinlik yaptığımda gerek aynı bölümden gerekse farklı bölümden arkadaşlarımı çağırıyordum ama genel olarak benimle bir şey yapmak istemediler. Üniversitede dışlandığımı, ötekileştirildiğimi, istenmediğimi, yalnızlığın acı yüzünü iliklerime kadar hissettim. Üniversite hayatım boyunca sadece yurt arkadaşlarımla eğlenebildim. Bazen acaba bende mi sorun var diye düşündüm. Benden yaşça büyük olanlar, hocalarım, öğretmenlerim; beni hep çok sevip takdir ettiler ama akranlarım, beni hiçbir zaman istemedi. Acaba neden?