Ben çok seviyorum ama vazgeçmem lazım çünkü nişanlanıyor

Sevgili Danışanım,

Merhabalar.Yazdıklarınızı okurken, yaşadığınız kırgınlığın ve yorgunluğun derinliğini hissettim diyebilirim. Birini bu kadar içten seven, umutla bekleyen ve her defasında yeniden güvenmeyi seçen birinin, böylesine sarsıcı bir gerçekle karşılaşması çok ağır bir hayal kırıklığı yaratır.

Sizi en çok yoranın, onun gidişi değil; sizi defalarca “geliyorum” diyerek umutlandırıp sonunda başka bir hayata adım atması olduğunu hissediyorum. Bu sizin için üzücü bir deneyim.

Bu süreçte bir yandan onu sevmeye devam ederken, bir yandan da nişanlandığını öğrenmek; insanın iç dünyasında sanki yer yerinden oynuyormuş gibi bir his yaratabilir. Kalbiniz bir yıkım yaşamış olabilir sevgili danışanım ve şu anda yaşadığınız tüm bu duygular—ağlamak, halsizlik, boşluk hissi, “neden ben olmadım” sorusu—bunların hepsi bu yıkımın doğal tepkileri. O yüzden şu an güçlü olmaya çalışmak zorunda değilsiniz. Sizin önce yaralarınıza bakmanız, duygularınıza alan açmanız gerekiyor.

Çevrenizin “artık yoluna bak” demesi belki iyi niyetli ama oldukça yüzeysel bir yaklaşım. Çünkü biriyle bir gelecek kurmayı hayal ettiğinizde, sadece bir kişiyi değil, onunla birlikte büyüttüğünüz hayalleri de kaybedersiniz. Siz, sadece bir ilişkiye değil; bir yaşama, bir ihtimale, bir umuda veda ediyorsunuz aslında. Ve bu tür vedalar kolay olmaz diyebilirim.

Ayrıca şunu da belirtmek isterim ki; sizin dua etmeniz, ona defalarca kapınızı açmanız, tüm samimiyetinizle ona güvenmeniz bir zaaf değil. Aksine bu, ne kadar içten, sevgi dolu ve bağlılık kurmaya açık bir yüreğiniz olduğunu gösterir. Ama bazen, biz tüm kalbimizle isterken bile bazı şeyler bizim istediğimiz gibi gerçekleşmez. Bu da bizim eksikliğimizden değil; karşımızdakinin kendi tercihlerinden, kararsızlıklarından ve belki de hazır olmayışından kaynaklanır.

Şu an kendinizi toparlamakta zorlanıyor olmanız gayet anlaşılır. Çünkü içten içe hâlâ “belki döner, belki fikri değişir” düşüncesi sizi tutuyordu; ama bu haberle o ihtimallerin kapısı kapanmış gibi hissediliyor olabilir. Ve evet, bu da can yakar. Bu acıyı görmezden gelmek yerine, ona izin vermek, “Evet, şu an canım çok yanıyor. Gerçekten çok zorlanıyorum.” demek, iyileşmenin ilk adımıdır. Siz bunu fark etmeye başlamışsınız bile.

Peki, bugünden sonra ne olur? Şu an için en önemli şey; kendinize yeniden şefkatle yaklaşmanız. Kendinizi toparlayamıyor oluşunuz bir zayıflık değil; yaşadığınızın büyüklüğünün bir yansıması. Belki bugün sadece bir fincan çayla ya da kahveyle kendinize eşlik etmek, birkaç dakika sessiz kalmak, duygularınıza alan tanımak yeterli. Adım adım… Çünkü toparlanmak bir yarış değil, bir süreçtir.

Son olarak size şunu sormak isterim sevgili danışanım: Onunla ilgili yaşadığınız bu hayal kırıklığı, size kendinizle ilgili neleri düşündürdü? Belki “yetmedim”, “değer görmedim” gibi düşünceler geçiyor olabilir içinizden… Eğer içinizden geçen cümleleri yeni bir soru başlığı açarak paylaşırsanız, detaylı bir şekilde inceleyip yanıt verebiliriz.(Dilerseniz sorunuzun başına ismimi de ekleyebilirsiniz)

Bu süreçte yakınlarınızdan veya bir uzmandan destek almaktan lütfen çekinmeyin.

Cevabımın faydalı olmasını umuyor, sağlıklı günler diliyorum.

Sevgilerimle ,Psikolog Aysel Kacak