Bir anne olarak çok öfkeliyim

Merhaba sevgili danışan,

Sorunuzu okurken hislerinizi de anlamak için çaba gösterdim. Sizi anlamaya çalışmak beraberinde bana yoğun duygularınızı ve içindeki sıkışmışlığınızı da anlatmaya çalıştı. Böylesi duygu karmaşasıyla başa çıkabilmeye çalışmak bazen zorlukları da beraberinde getirir. Ancak “Bana da annemin yaptığı gibi davranıyorum, istemiyorum ama elimde değil.” diyebilmek bile bana bu farkındalığı yaşadığınızı ve değişim için hazır hissettiğinizi düşündürdü. Bu büyük bir güç. Bunun da farkına varmanızı isterim.

Öfke, çoğu zaman yüzeyde görünen duygudur. Altında incinmişlik barındırabilir. Bu duygular incelenirse öfkenizi tetikleyen duyguyu anlayabiliriz. Çocuklukta yaşadığınız ilgi eksikliği, sevgi eksikliği, aşırı sorumluluk alma ve bastırılmış duygular, bugün kontrol edilmesi zor olan tepkilere dönüşebilir. Bu duygular zamanla içsel yaralar oluşturabilir.

Öfkeli halinizi kontrol altında tutamamak sizi kötü bir insan yapmaz. Sizin de niyetiniz bu durumu çözmek üzerine görünüyor zaten. Bu yüzden kendinizi hatalı bulmanızı istemem. Sadece uzun süredir anlaşılmamış, duygularına alan açılmamış ve iyileşmeye ihtiyaç duyan bir yanınızın tepkisi olabilir. İnsan bazen günümüzde yaşadığı sıkıntılı bir olaya değil, geçmişten getirdiği yük ve hislere öfkeleniyor. Günlük hayattaki sabırsızlık ve tahammülsüzlük bazen şu anı değil, geçmişin yarasını da temsil edebiliyor.

Bazen duygular bizi öyle bir sıkıştırır ki, o duygu geçsin diye farklı yollar deneriz. Etrafınızdaki eşyaları kırmanız da bu duyguyu gidermek için kullandığınız bir yöntem olabilir. Bazen bazı yöntemler anlık duyguyu etkiler, düşürür, sakinleştirebilir; ancak uzun vadede kendimize de çevremize de zararı dokunabilir. Siz de bu yöntemin size iyi gelmediğini sorunuzda da söylemişsiniz. Yeni yöntemler geliştirebilmek için önce derin bir nefes almayla başlayabiliriz. Daha sonrasında kendimize sorduğumuz “Şu an hangi duygularla başa çıkamıyorum?”, “Şu an ne hissediyorum?”, “Neyi anlatmaya çalışıyorum?” gibi soracağınız sorular sizi yükselten duyguyu ve anlatamadığınız düşüncelerinizi bulmanıza yardımcı olabilir.

İnsan bazen sinir harbi yaşarken ne düşüneceğini şaşırır. Ne düşündüğünüzü bile bulamayabilirsiniz. Bu oldukça normal bir durum. Bunun için öfkelenmeye başladığınız anlara uyarı noktaları diyelim. Bu noktada olduğunuzu anladığınızda iletişimi durdurup ayrı bir odaya geçebilirsiniz. Kontrolün sizde olduğunu belki de daha iyi anlamanızı sağlar. Odada basit bir nefes egzersizi ya da stres topu sıkmak hislerinizi eskisi kadar hızlı düşürmeyebilir; ancak daha sağlıklı sonlandırmanıza yardımcı olur.

Nefes egzersizleri, vücudunuzun kontrolün sizde olduğunu ve bir tehlike olmadığını hızlıca anlamanıza yardımcı olur. O yüzden bu egzersizi gün içinde 5 dakikanızı ayırarak düzenli olarak da yaparsanız, sinir anınızda kendinizi daha hızlı kontrol etmenizi sağlayabilir. Nefes egzersizi 4-4-4 şeklinde yapılabilir: 4 saniye nefes alıp, 4 saniye tutup, 4 saniyede bırakmaktır.

Süreç içinde hem kendinize hem de çocuğunuza daha şefkatli yaklaşmanın yolunun, önce kendi yaralarınızı görmekten geçtiğini sanıyorum. Başınıza gelenlerden dolayı suçluluk duymak yerine, hikâyenize daha yakından bakmayı seçtiniz. Bu bence başlı başına kıymetli.

Dilerseniz beraber öfke anlarınızı daha detaylı konuşabilir, hangi durumlarda tetiklendiğinizi birlikte anlamlandırabiliriz. Yetmezse, daha fazla paylaşmak isterseniz her zaman yazabilirsiniz.

Bazen insan, sadece kendisini anlayacak birinin ihtiyaç duyduğu tek nokta olduğunu bile fark etmeyebiliyor. Şu an içinizdeki bu sorumluluk ve pişmanlık duygusunun gölgesinde yorgun hissediyor olmanız çok anlaşılır. Ama buradasınız ve kelimelerinizde çok gerçek bir umut var.

Sevgilerle...