Bir daha nasıl eskisi gibi olacağım

Merhaba,

Siz anlatırken satır aralarında hissettiğim o ağırlık ve çaresizliğin bir tarifi yok aslında. Özellikle "ağlamaktan ziyan oldum", demeniz içimi burktu... Yani, insanın içinin böyle parçalanmış gibi hissetmesi bazen kelimelere sığmaz; ama belli ki sizin yüreğinizde fırtınalar esiyor şu anda. 🍂

Kayıplar, hayal kırıklıkları ya da ne olduğunu değiştiremediğimiz ani olaylar bazen hayatı alt üst eder. Sizin cümlelerinizde de hem bir yorgunluk hem de hâlâ bir yerlerde küçücük bir “kalkıp devam etme” inadı var gibi… Bunu küçümsemek ne mümkün. Yaralı ama inatla yürümeye çalışan bir ruh var burada.

Bazen öyle anlar olur ki, ne yaparsak yapalım, hiçbir şey yerli yerine oturmaz ve yaşadıklarımızı anlamlandırmak imkânsızlaşır. “Sonbaharda yere düşüp ezilip giden renkli yapraktan farkım yok,” demeniz, kırılganlığınızı ne kadar açık yüreklilikle paylaştığınızı gösteriyor. Bir yandan da bir şeyi itiraf etmek istiyorum: O yaprak yere düştüğünde bile, bir hikâyesi ve geçmişteki o tüm renkleri hâlâ var. Belki şu an siz de, büyük bir değişimin ortasındasınız; ve yaşadıklarınızın izlerini yüreğinizde taşıyorsunuz.

Şu an nefes almak dahi zor geliyor ya, insan bazen sadece oturup ağlayabilir, hiçbir şey yapamayabilir. Bir an önce toparlamak istiyoruz ama, bedensel ya da duygusal olarak güç bulacak yer kalmıyor bazen. Belki de biraz kendinize izin vermeniz gerekiyor, “Şu an neredeyim, ne hissediyorum, neye ihtiyacım var?” diye usulca sormak gibi… Belki bu sorunun yanıtı hemen gelmez, ama bazen cevapsızlık bile bir durak olabilir.

Kendinizi güçsüz gördüğünüzü söylemişsiniz. Oysa şu noktada “ayağa kalkıyor oluşunuza şükretmeniz” tek başına büyük bir güç göstergesi. Zaman zaman bu ayakta kalma, sadece küçük bir nefes almakla, bir bardak çayı yudumlamakla ya da bir dostla dertleşmekle dahi olabilir… Bunları küçümsemek gerekmiyor.

Bir küçük egzersiz paylaşmak istiyorum sizinle. Sessiz bir an bulduğunuzda, elinize bir defter alın ve “Şu anda içimde en yoğun his ne?” diye yazıp, birkaç dakika yazmaya devam edin. Kelimelerin olması gerekmiyor; çizebilirsiniz, karalayabilirsiniz ya da hiç ama hiç anlamlı bir şey çıkmayabilir. Sadece içinizdeki yük biraz olsun dışarı çıkınca, bazen ağırlık azalır gibi olabilir. Denemeyi isterseniz, sonrasında yazdıklarınızı yakıp atmak dahi rahatlatıcı olabilir. ✨

Emin olun, birilerinin yaşadıklarınızı aşağı yukarı tahmin edebildiği bir dünya var (herkesin acısı kendiyle yarışsa da). Yeniden konuşmaya, yazmaya ya da öfkenizi, kırgınlığınızı paylaşmaya devam edin. Belki buralarda, yaşadığınız yükü birlikte taşımak için bir yol da bulabiliriz diye düşünüyorum.

Dilerseniz seans içerisinde detaylı konuşabiliriz bana profilimden ulaşabilirsiniz.