bir yol bulamıyorum
Ben de annemi 7 ay önce kaybettim ve yokluğuna alışamadım...Bazen her gün bazen de iki gün de bir en ufak bir şey den hatırlayıp ağlıyorum...Evliyim ve eşim bu konuda hiç destek olmuyor...Şimdi ailesinin yanına taşındık ve ben alzheimer olan kayınvalideme bakıyorum aynı evde yaşıyoruz....Kayınvalidem hiç susmuyor hiçbir şeyden memnun olmuyor...Kayınpederimin kulakları duymuyor gözleri görmüyor..İkisine de bakmakta zorlanıyorum...Nefes alamıyorum...Eşimle bu konuyu konuşamıyorum beni dinlemiyor anlamıyor sürekli beni suçluyor hasta bakmak ta ne var iki tane insana bakarsın diye beni susturuyor..Kendi acımı yasımı yaşamama bile izin vermiyor hayatta ilk annesini kaybeden sen değilsin diyor...Boşanmak istiyorum hayır olmaz boşanamayız diyor... Evden çıkmama müsade etmiyor...Bunalıyorum....Dört duvarın arasında yaşıyorum.. Ne yapabilirim bir yol gösterebilir misiniz
Bu soru 1 Kasım 2025 07:46 tarihinde Uzman Klinik Psikolog Merve Akdikmen tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Merhaba içinizi açtığınız için teşekkür ederim.. Öncelikle başınız sağ olsun. Annenizi kaybetmek, bir insanın hayatında yaşayabileceği en derin acılardan biridir. Üzerinden aylar geçmiş olsa da, hâlâ onun yokluğuna alışamamanız ve sık sık ağlama ihtiyacı hissetmeniz çok doğal bir süreçtir. Yas, zamanla hafifleyen ama bir anda bitmeyen bir duygudur. Annenizin kaybı sonrasında yaşadıklarınızı anlatırken kelimelerinizin arasına gizlenmiş bir ağırlık, hüzün ve yalnızlık var sanki. Bir yandan yasınızı doya doya yaşayamadan, hiç kolay olmayan yeni bir yükün altına girmişsiniz.
Şu anda aynı zamanda kayınvalideniz ve kayınpederinizin bakımını üstlenmiş olmanız, duygusal olarak sizi oldukça zorlamış görünüyor. Hem annenizin kaybının acısını yaşarken hem de bakım sorumluluğunu taşımak, insanın gücünü ve sabrını zorlayabilir. Bu koşullarda nefes alamıyor gibi hissetmeniz son derece anlaşılır.
Eşinizle yaşadığınız iletişimsizlik ve üstüne gelen kısıtlılık hissi ise bir başka katman. Ne zaman konuşmak isteseniz susturulmak, acınızı küçümsenmiş gibi hissetmek ciddi bir yalnızlaştırma yaratıyordur. İki insanın yükünü taşımak ağır, özellikle de destek beklerken eleştiriye maruz kalmak insanı daha da tükenmiş hissettirebilir.
Hayatınızda neredeyse hiçbir alanda kendinize ait bir nefes alma köşesi kalmadığı anlaşılıyor. Dışarı çıkamadığınızdan, arkadaşlarınıza, yakınlarınıza ulaşamadığınızdan söz etmişsiniz. Bu tür izolasyon, insanın zamanla kendi duygularından da uzaklaşmasına neden olabilir.
Belki burada bir dakika durmalı… Size şu soruyu sormak istiyorum: Sizin için ‘destek’ kelimesi ne anlam ifade ediyor? Şu an en çok hangi konuda yanında birinin olmasını isterdiniz? Bazen bunu düşünmek bile ufak bir yol haritası çıkarmaya yardımcı olur.
Pratik bir adım olarak; her gün küçük de olsa kendiniz için bir şey yapmayı deneyebilirsiniz. Bu, 5 dakikalığına bir pencere kenarında oturup dışarıyı izlemek, bir deftere içinizden geçenleri yazmak ya da sessizce nefes egzersizi yapmak bile olabilir. Kimsenin sizi yargılamadığı, sadece kendinize ait bir birkaç dakika…
Ve lütfen unutmayın, bu kadar yükün altında hissettiğiniz tükenmişlik bir zayıflık değil, insan olmanın doğal bir sonucu. Şu anda yaşadıklarınız, tek başınıza baş edilmesi çok güç bir tablo. destek alabileceğiniz bir yakınınızla, arkadaşınızla veya akrabanızla iletişim kurun. Mümkünse bir uzmandan destek almak, hem yas sürecinizi sağlıklı biçimde yaşayabilmeniz hem de içinde bulunduğunuz durumu yeniden değerlendirebilmeniz açısından çok önemli olabilir. Bunları yapamıyorsanız da duygularınızı düşüncelerinizi yazmaya çalışın birine anlatıyormuş gibi o kişiye bu mektup gidecekmiş gibi yazın içinizde dolup taşmasın.🌿
Yalnız değilsiniz, bu duyguların hepsi geçerli ve anlaşılır. Artık bu yükü tek başınıza taşımak zorunda değilsiniz.
Sevgiler 🌸
