Psikoloji

Bu beni kötü biri mi yapar?

Gizli Kullanıcı18 Aralık 2024 13:29

ablamla hep sorun yasayip kavga ediyorduk. cok sinirli oldugu icin agir sözler söylüyordu. sonra kanser teshisi kondu ve ben yanında olmak istedikce hep tersledi. ben de kendimi daha fazla kotu hissetmek istemedim ve ondan uzaklastim. zaten gecmiste de defalarca buyuk sorunlar cikmisti. simdiyse bana hastaydi umursamadin gibi seyler deniyor. hastalik bir insani hakli mi yapar? ya da beni berbat biri mi yapar? ben defalarca afedersiniz ama o****** olmakla suçlandım. makyaj yapıyorum erkek arkadaşım var diye ablam tarafından. beddua dahi etti. ben artık kaldıramadım. hastalığında cidden yanında olmaya çalıştım ama bir keresinde dediği halde demedim yalan söylüyor dedi hakkımda, hep terslendim odadan kovuldum. ben uzaklaşınca da bunu sorun etmiş. yaklaşmama izin vermedi ki. yemin ederim ki ben kimsenin kötülüğünü istemem. ölmesine çok üzüldüm çok gençti. ama çocukluğumdan beri birbirimizle bir türlü geçinemedik. şimdi o haklı oldu ben çok bencil ve kötü biri oldum.

Bu soru 18 Aralık 2024 16:03 tarihinde Psikolog Cemre Keskin tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba sevgili danışan, öncelikle başınız sağ olsun 💐

Hepimiz aile bireylerimizle sorun yaşayabiliriz bu oldukça normal.

Her insan hayata kendi penceresinden bakar ve diğer insanları kendi bakış açısıyla görür. Bazı insanlar bununla ilgili herhangi bir sorun yaşamazken bazıları, diğerleri de kendi penceresinden baksın ister. Anladığım kadarıyla ablanızla hayata bakış açınız farklıymış. Tartışmalarınızın farklı bir boyut alması, kırıcı sözler söylenmesi ve bağınızın zarar görmesi elbette istenmeyen bir durum.

Ablanızın rahatsızlığına üzüldüğünüzü anlayabiliyorum.

Sorularınıza cevap vermek gerekirse hayır, hastalık bir insanı haklı yapmaz. Ve siz de berbat bir insan değilsiniz.

Yaşanan büyük tartışma ve sorunlara rağmen onun yanında olma isteğiniz çok kıymetli. Ancak biz insanların onların izin verdiği sürece ve açtığı alan kadarıyla yanlarında olabiliriz. Eğer ablanız samimiyetinize rağmen yanında olmanızı istemediyse uzaklaşmanız ve kendinizi korumak istemeniz anlaşılabilir bir durum. Elimizden geleni yaptıktan sonra kendimizi ve sınırlarımızı koruma isteğimiz oldukça normal. Bu bencillik yahut kötü bir insan olmak demek değildir.

Diğer insanlar ablanızın hastalığı sebebiyle ona karşı daha özverili olmanızı beklemiş olabilirler. Ailemizin içinde olan insanlar dahi iki kişinin arasındaki olayları tam anlamıyla anlamayabilirler bu nedenle diğer insanların size umursamadığınızı söylemeleri aslında sadece onların düşünceleridir.

Eğer diğerlerinin bu söylemlerinden rahatsız oluyorsanız yaptığınız şeyin umursamazlık ve özverisizlik olmadığı sadece sınırlarınızı korumak istediğinizi anlatabilirsiniz. Ancak sanıyorum ki en önemlisi bunu kendinizin kabul etmesi. Lütfen kendinizi suçlu hissetmeyin. İhtiyaç duyuyorsanız bir yas ile çalışan bir ruh sağlığı uzmanıyla çalışmanızı önerebilirim.

Umarım yanıtım yardımcı olmuştur. Aklınıza takılan herhangi bir şeyi yeni sorularla sorabilirsiniz.

İyi günler dilerim ☀️

Psk. Cemre KESKİN


Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Eşimden şüpheleniyorum

Benim 9 yıllık bir evliliğim var bugüne kadar eşime karşılıklı bir şekilde güvendiğimiz için hiç telefon şifrelerini birbirimizle paylaşmadık ama bu aralar elimde asla bir kanıt olmadan şüphelerim oldu sürekli telefonla uğraşmaya başladı işlerini yeni düzene oturttu. Ve ben bu içindekileri oturup düzgün bir dille onunla paylaştım. Kesinlikle böyle birşey olmadığını sadece işlerini yoluna koymakla uğraştığını dışarı çıktığında da arkadaşlarıyla sosyalleşmek istediğini söyledi. Ben ilişkimiz içerisinde onun özgürlük alanını kısıtlayan biri değilim rahatça arkadaşlarıyla bulusabilir benim için sorun olmazdı şimdi şüphelerim arttığı için her girdiği ortamdan fotoğraf istiyorum emin olmak güvenimi kaybetmek istemiyorum oda fotoğraf atıp kavga etmekten kaçınıyor. Ben evde çocuklarla ilgilenen fazla bir sosyal hayatı olmayan bir kadınım ailemde yaşadığım şehirden uzakta paylaşıp dertlesecegim kimse yok ona güvenmek istiyorum ama bunu yapamıyorum evdeyken yalnızken kafamda aldatılmak adına bir bir türlü şey kuruyorum bu düşüncelerden kendimi alamıyorum yemek yemeği bile unutuyorum. Bazen belli etmek istemiyorum ama istemsizce surat asıyorum eşime iyi davranmak içimden gelmiyor. Maddi sıkıntılar yaşadığımız için dışarda birlikte sosyalleşmek zor oluyor çocuklarda küçük. Ben kendimi toparlamak istiyorum kendisinden hiç yanlış bişey görmedim ama bu saçma düşünceler beni yiyip bitiriyor.