Bu durumu nasil aşabilirim

ozellikle iki yildir mutlu olamiyorum hayatta hicbir basarim yok ailem benim icin herseyi yapiyor onlari mutlu edemiyorum butun arkadaslarimin sahte oldugunu farkettim hepsi yuzume gulup arkamdan is ceviriyormus sevildigimi hissetmiyorum hatta sevilmiyorum deger verdigim herkes iyi niyetimi kullaniyor ve bu hep boyle devam edicek gibi geliyor cabaladikca duzeltmeye calistikca daha da kotu oluyor hicbir seyi duzeltemiyorum daha kotu yapiyorum aglamadan uyuyamiyorum surekli dusunuyorum kimseye soyleyemiyorum iki yil once bir iliskim vardi gercekten sevdigini dusunuyordum ama baska erkeklerin yani daha once yuz vermedigim erkeklerin iftiralariyla onu kaybettim bana degil onlara inandi hayatimin kazigini yemistim sanki onu da atlatmaya calisiyorum ustunden iki yil gecti ama hala canimi cok acitiyor beni kullandi mi yoksa gercekten sevmis miydi bilmiyorum onu kaybetmek bana gercekten cok agir geldi hayatina devam etti her sey onun icin cok yolunda gidiyor ama ben hala ayni yerdeyim universiteye bile gidemedim ikinci mezuna kalisim ama olmuyor ne kadar calissam da arttiramiyorum netlerimi yetemiyorum ailemi de bu daha cok uzuyor baska seylere sinirlenip onlara patliyorum kiziyorum ama benden nefret etsinler de istiyorum cunku onlarin istedigi gibi olamicam hicbir sey basaramicam bu zamana kadar hic olmadi cunku gidip su an bunlari onlara anlatamam cunku bahane derler aglasam buyuk ihtimal sahte diye de dusunurler bilmiyorum ama bu duygular o kadar pesimi birakmiyor ki her saniye ciddiyim her saniye her yeri dagitmak istiyorum bagirmak istiyorum aglamak istiyorum on dakika bunlari unutup mutlu olsam hemen aklima geliyor mutlu olmaya hakkim yok sanki ama on dakika suruyor o da zaten hic odaklanamiyorum da birileri bana bi sey soyluyor duymuyorum unutuyorum surekli daliyorum farkinda olmadan o dusuncelerle doluyor kafam ben ne olucam neden yapamiyorum neden sans bana gulmuyor baskalari mutluyken ben niye olamiyorum niye sevilmiyorum niye herkese bu kadar iyi yaklasirken onlar bana kotu duygular besliyor neden neden neden cirkin biri de degilim bunu biliyorum yani ortama girince ilgi direkt bende oluyor istedigimi hayatima cekebiliyorum hatta hayatima giren cogu erkek beni sevdigi icin degil guzel oldugum icin insanlara ben bu kizi elde edebildim diye gosteris icin seviyor gibi yapiyor maalesef bunu cok gec farkettim bu da cok can acitici arkadaslarim da oyle mutluluklarina mutlu oldum agladiklarinda daha cok agladim onlar icin ama gel gor ki hepsi yalancinin kiskancin tekiymis her ortamda beni yerip dikkati kendilerine getirmeye calisiyolardi ama salak oldugum icin bunu bile farketmiyodum umrumda da olmuyordu gerci aslinda onlar basit konuma dusuyormus oyle sadece erkek meraklilariymis arami onlarla actim iyi ki de yaptim ama bazi hatalar yaptik gecmiste onlarla arkadas olarak su an canimi en az acitan kisim arkadaslarimi kaybetmek cunku yanlarinda kendi benligimi unutmusum hayatta yaptigim tek faydali seydi gercekten ama yalnizim iste bu ay 19 yasima giricem buyuk ihtimal kimseden iyi ki dogdun mesaji gelmicek biraz uzucu o gun de zaten sadece yalniz olmak istiyorum baskasinin olsaydi onlarca hazirlik yapardim kesin ama kendiminkine mum uflemek bile istemiyorum gecen sene de oyleydi mum uflemeden bitmisti dogum gunum ama daha iyi dilek tutup bi de bos umitlere kapilmaktansa artik farkindayim ama gecen sene, seneye boyle olmam duzelirim belki hayatimda biri olur uni kazanmis olurum mutlu olurum diyordum komik biraz hala ayni yerdeyim daha kotu bir sekilde bunlari aslinda gunluge de yazabilirim ama yazamiyorum uc sene once falan annem okuyup kiyameti koparmisti baya da yaziyodum iyi geliyodu ama onu da yapamiyorum artik neyse oyle iste yazdiklarim sacma da olabilir bilmiyorum baska dertlerin yaninda baya kucuk bir sey buyuk ihtimal neyse ben ne yapmaliyim bana ne iyi gelir dusunmekten icimdeki surekli olan sinirden gerginlikten ümitsizlikten nasil kurtulabilirim