bu duygularla nasıl başa cıkarım?

Merhabalar sevgili danışan,

Öncelikle burada soru sorma cesareti göstermeniz, kendiniz buraya açmanız çok çok kıymetli… Yazdıklarınızı okurken içinizde taşıdığınız o yoğun duyguları çok çok iyi anlıyorum. Bir yandan öfke, bir yandan hayal kırıklığı, öte yandan da değersiz hissetmenin bıraktığı izler taşıyorsunuz… Bu duyguların böyle iç içe geçmesi çok yorucudur elbette... Özellikle o kişiyle fiziksel olarak hiç buluşulmasa da sanal dünyada kurulan bağın etkisi elbette ki hafife alınamaz.

Bir insanla bazen bağ kurmak için fiziksel bir temasa gerek yoktur… Çünkü bağlandığınız şey onun varlığı, sizin ona vermiş olduğunuz değer ve emeğin toplamıdır aslında :) Hatta bazen bu tür bağlar, kişinin kendi içindeki boşluklara dokunduğu için gerçek hayattakilerden bile daha güçlü hissedilebilir.

Anlattığınız kadarıyla, duygusal olarak kırılgan bir döneminizde ona tutunmuşsunuz. Belki bir heyecan, bir anlam arayışıydı o… Ve birine değer verirken, kendinizi ortaya koyarken doğal olarak karşılığında da aynı ilgiyi görmek istemişsiniz. Ama o kişi sizin duygularınızı anlamamış, sizin için anlamlı olan şeyi aynı şekilde sahiplenmemiş. İşte bu noktada yaşadığınız kırgınlık çok anlaşılır. Zihninizde idealize ettiğiniz bir figür yavaş yavaş gerçek hayal kırıklıklarıyla yer değiştiriyor gibi…

Sosyal medya üzerinden onu ve takip ettiği kişileri kontrol etme isteğinizin altında yatan duygular da oldukça anlaşılır. O başka birinin fotoğrafını beğendiğinde ya da ilgisini farklı bir yöne çevirdiğinde, bu sizi doğrudan değersizmişsiniz gibi hissettirebilir. Oysa mesele sizin değerinizi sorgulamak değil; sizin gösterdiğiniz sevgi, emek ve samimiyetin karşılık bulamamış olması. “Ben o değilim, ben sahte değilim” derken aslında bir duruş sergiliyorsunuz ve bu çok kıymetli. Unutmayın, o kişinin sizi görememiş olması sizin görünmez olduğunuz anlamına gelmiyor.

“Bunları hak etmemiştim” diyorsunuz ya, işte orası çok önemli. O cümlede kendinize dönmeye çalışan, hakkınızı teslim etmeye çalışan bir yan var. Bazen birine emek veririz, hayal kurarız, belki o hayalin içine kendimizden çok şey katarız… Ama karşılık bulmadığında yaşadığımız hayal kırıklığı sadece o kişiye değil, verdiğimiz emeğe, kendimize, inandıklarımıza da olur. Bu yüzden acı çok derin gelebilir bizlere...

Kendinize biraz şefkatle yaklaşmayı deneyebilir misiniz? Belki bir deftere, “Ben ne yaşadım ve bana ne öğretti?” sorusunu yazıp, içinizden geçenleri olduğu gibi dökebilirsiniz. Ardından “Şu an kendime ne demek isterdim?” sorusunu sorarak, o kırılmış yanınıza biraz olsun yumuşaklık sunabilirsiniz.

Unutmayın, bir başkasının sizi görememesi, sizin yeterince parlamadığınız anlamına gelmez. Bazen sadece doğru gözlerle karşılaşmadığımız için kendimizi yetersiz sanırız. Oysa siz sevmiş, emek vermiş ve değerli biri gibi davranmışsınız. Bu, en çok da sizin kendinize ne kadar kıymet verdiğinizi gösterir.

Ve belki de şimdi sizin asıl ihtiyacınız olan şey onun sizi fark etmesi değil de sizin, o yaşadığınız kırılmaların içinden çıkarken kendinizi fark edebilmeniz… “Ben orada yalnız kaldım ama kendimi bırakmadım” diyebileceğiniz bir yerden yeniden güçlenmek mümkün olabilir. Bu da zamanla, dalga dalga gelen o yoğun duyguların hafiflemesini sağlayacaktır.

Unutmayın, sizin içinizde verdiğiniz bu mücadele, yürüdüğünüz yolu yarın aydınlatacak olan bir fener aslında :) yol şu an sisli, biliyorum ilerisini göremiyorsunuz. Ancak ışık sizin içinizde… 

Yolunuzu aydınlatabilmek için kendi ışığınızı keşfedebildiğiniz,

kendinizden hak ettiğiniz değeri esirgemediğiniz

ve zamanla sorunlarla başa çıkabilecek gücü kendi içinizde keşfedebildiğiniz sağlıklı günler dilerim…

Daha fazla sormak istediğiniz sorularınız var ise, yeni bir soru oluşturabilirsiniz :)

Sevgiler,

Psikolog Ezgi Aydın