Cıkmazdan çıkmanın yolu nedir

Öncelikle Merhabalar,

Okuduklarınızı içtenlikle hissettim ve sizin yaşadığınız bu karışık duyguların ne denli ağır bir yük olduğunu anlayabiliyorum. Kalbinizle aklınız arasında sıkışıp kalmak, özellikle alıştığınız, hayatınızda önemli bir yer tutan birinin size karşı net sınırlar koymasıyla birleştiğinde, gerçekten sarsıcı bir içsel fırtınaya dönüşüyor. Sevdiğiniz kişinin size sadece arkadaşlıkla yetinmesi ve “ilerisi olmaz” demesi, o kişiyle ilgili umutlarınızın yavaş yavaş kırılması, ruhunuzda derin bir boşluk yaratıyor olabilir. Bu boşluk, alışkanlıkların ve duygusal bağların da etkisiyle kolay kolay dolmuyor.

Bir yandan kalbinizin orada kalması, alıştığınız o dostluğu sürdürme arzusu; diğer yandan aklınızın “artık bu ilişki sana zarar veriyor, kendini koru” diye sizi uyarması, sizi bocalamaya itiyor. Böyle zamanlarda, kendinize dürüstçe sormak önemli: “Bu arkadaşlık bana ne hissettiriyor? Kendimi yanında huzurlu ve mutlu mu hissediyorum, yoksa hep eksik kalan bir şey mi var? Yalnızca alışkanlıktan mı devam ediyorum, yoksa gerçekten karşılıklı bir değer hissi mi var?” Çünkü bazen biz istemesek de, ulaşamadığımız duygular, umutsuz hayaller, ilişkiyi doğal akışından koparır ve iç huzurumuzu zorlar.

Alışkanlıklar gerçekten de güçlü bağlar yaratır; bazen bir liman gibi gelir insana, hatta yalnızlıkla dolu anlarda güvenli bir sığınak. Ancak bu güven duygusu, karşılık alamamanın getirdiği kırgınlıkla çatışınca, ruhunuzu yormaya başlar. Bu yüzden, bu ilişkiyi sürdürürken kendi sınırlarınızı, kendi ruh sağlığınızı öncelik haline getirmek çok önemli. Size her gün biraz daha ağır gelen bir yükse, kendinizi bu döngüde boğulurken buluyorsanız, biraz mesafe koymak ve kendinize alan açmak en sağlıklısı olacaktır.

Bunu yapmak bir anda, tamamen kopmak anlamına gelmek zorunda değil. Öncelikle iletişimde yavaşlama, duygularınızı yazıya dökme, kendinizi gözlemleme gibi küçük adımlar atabilirsiniz. Bazen biraz ara vermek, olan biteni daha net görmenizi sağlar, kalbinizle aklınız arasındaki çatışmayı anlamanıza yardımcı olur. Unutmayın, vazgeçmek ya da unutmak kolay bir süreç değil; zaman zaman özlem ve karmaşa geri döner, bu tamamen normal.

Kendi içinizde yaşadığınız bu karmaşayı hafifletmek için küçük bir egzersiz yapabilirsiniz: Gözlerinizi kapatın ve o kişiyle sadece samimi, içten bir dostluk sürdürdüğünüzü hayal edin. Ne hissediyorsunuz? Ardından, onun yokluğunda kendi içinizde yarattığınız boşluğu hangi yeni deneyimlerle, hangi ilgi alanlarıyla doldurabileceğinize odaklanın. Bazen bu düşünceleri yazmak ya da güvendiğiniz biriyle paylaşmak, yükünüzü hafifletir.

Eğer bu süreçte hala kalbinizi sıkıştıran, zihninizi meşgul eden huzursuzluklar varsa, kendinizi zorlamadan yavaşça karşınızdaki kişiye mesafe koymayı denemeniz, kendi iyiliğiniz için önemli bir adım olur. Böyle anlarda profesyonel destek almak da size güç verebilir; çünkü bazen içimizdeki karmaşayı dışa vurmak, çözüm yollarını görmek için en sağlıklı yoldur.

Unutmayın ki, sevgi önce kendimize olan şefkatimizle başlar. Kendi duygularınıza, kendinize gösterdiğiniz anlayış ve sabır, size bu zor dönemde en büyük destek olacaktır. Zor olduğunu biliyorum, ama unutmayın ki bu süreç, kendinizi daha iyi tanımanız ve kendi değerinizle barışmanız için bir fırsat olabilir. Kendinize zaman tanıyın, sabırlı olun ve hissettiklerinizi küçümsemeyin. Her adımda biraz daha güçleneceksiniz. İsterseniz, bu yolculukta bize tekrar yazabilirsiniz. Çünkü en önemlisi, bu yolculuğu yalnız yürümek zorunda olmadığınızı bilmektir.

Sevgiyle,

Uzman Klinik Psikolog Aslı Soylu