Cinsel hayatımız yok

Merhabalar, 🌿

Yazdıklarınızı okuduğumda hissettiğiniz duyguları ve düşünceleri anlamaya çalışıyorum; yıllarınızı birlikte geçirdiğiniz biriyle aranızdaki mesafenin artması insanın içinde hem bir hüzün hem de kafa karışıklığı bırakıyor olabilir. Özellikle ikiz kızlarınızdan sonra önceliklerin değişmesi ve aranızdaki bağın bir şekilde eski sıcaklığını kaybetmeye başlaması... burada şunu da bilmeniz gerekiyor ki aslında çocuk ilişkinin ortasına düşen bir bomba gibidir bu yüzden de her evli çift çocuk süreci ile birlikte bazı sorunlarla devam . Sizin için belki durumun bir çocuk değil iki çocuk olması da yaşadığını sürece daha da zorlaştırmış olabilir .

Duygusal olarak hem yalnızlık, hem de görülmemiş hissetmeniz çok anlaşılabilir geliyor bana.

Birlikte yıllar geçirip, sonra bu kadar uzaklaşmak insanın kendi kadınlığından da şüphe eder hale gelmesine sebep olabiliyor. "Ben bir eşim, anneyim ama yine de bir kadın olarak değer görmek, arzulanmak istiyorum" demenizdeki samimiyeti ve bastırılmış hayal kırıklığını çok net duyabiliyorum. Hem eşinizin soğukluğu, hem de bu konuda konuştuğunuzda ortak bir dil bulamamanız sanırım sizi içten içe tüketiyor. Bu konuyu açık açık konuşmaya çalışmış olabilirsiniz fakat belki tekrar konuşmayı deneyebilirsiniz en azından şu anki durumun size ne hissettirdiğini ne düşündürdüüğünü daha net bir şekilde karşı tarafı da suçlamadan sadece kendi duygu ve düşüncelerinizi aktararak konuşmayı deneyebilirsiniz.

Belki şöyle de düşünülebilir... Eşiniz, cinsellik konusunu çocuk istememe fikrine indirgeyerek meseleye yüzeysel yaklaşıyor gibi. Oysa buradaki mevzu çok daha derin: İhtiyaçlarınızın anlaşılmasını, duygusal yakınlığı, hatta bazen yeniden flört etmeyi istiyor gibisiniz. Fakat her konuşma başka bir yere çekiliyor, belki de eşiniz bu konuyu açıkça yüzleşmekten kaçıyor olabilir bu yüzden onu anlamanız ve eşinizin de ne düşündüğünü konuşabilmeniz buradaki en önemli noktalardan biri.

Sanki bir yol ayrımındaymışsınız gibi... Bir yanınız, “Boşanalım” diyerek kendinizi kurtarmak, diğer yanınız ise bu kadar yılı, birlikte kurduğunuz aileyi bırakıp gitmek konusunda kararsız. Çok insan bu arada kalmışlık hissini yaşar, özellikle de çocuklar varsa karar vermek büsbütün zorlaşabiliyor. Evde birinin suskunluğu, temasın eksikliği, bedeninizin özlediği bir sıcaklığa ulaşamamak gerçekten yorucu. Özellikle Anadolu’da, kadınlara “anne” rolü çoğu zaman o kadar baskın veriliyor ki bir süre sonra kadın olduğu, arzuları, görülmek istemesi geri plana atılıyor.

Sözcükler bazen yetersiz kalır ama yine de burada böyle açık ve net anlatabilmeniz bile çok kıymetli. Hayatınızdan kocaman bir parça alıp paylaşmışsınız; böyle bir cesaret her zaman kolay gelmez insana. Şunu merak ettim: Eşiniz bu konuları onun duygularına, ihtiyaçlarına da dokunan, daha sakin bir anda tekrar konuşmaya açık olur mu? Ya da belki kısa bir araya ihtiyacınız var mı?

Belki çok mini bir egzersizle kendinizi dinlemeyi de deneyebilirsiniz: Odanızda bir köşe seçip, gerçekten neye ihtiyaç duyduğunuzu, neyin acıttığını ve kendiniz için neler dilediğinizi kısa kısa yazın. Sonra bunlardan bir tanesini küçük bir cümleyle eşinize aktarmayı deneyin. Ama önce kendinizin yanında durduğunuzu hissetmek çok önemli. Bazen insan dışarıda yakınlık aramadan önce, kendi içine dönüp özlemini anlamlandırmak ister 🌿.

Size ve yuvanızda yükünü taşıdığınız duygulara dair konuşmak isterseniz buradayım. Sormak ya da paylaşmak istediğiniz başka bir şey olursa, bazen küçük bir detay bile koca bir kapıyı aralayabilir; tekrar yazabilirsiniz.

Sorunuz sizin için bir cevap olabildiyse, puanlayabilir ve görüşünüzü bizimle paylaşabilirsiniz. Bizlere sorularını yöneltmek isteyen başka arkadaşlarınız varsa onların da yararlanmasını sağlayabilirsiniz.

Sağlıklı günler dilerim.

Sevgiyle kalın.

Uzman Psikolog Gönül Tanır Durmaz