Aile

Çocuğum için eşimle birliktelik sürdürmem doğru mu

Gizli Kullanıcı5 Eylül 2024 20:51

Eşimin bana karşı defalarca kez hata yaptığını gördüm yakaladım aldatıldım biliyorum sıkça yalan söylüyor başka konularda da henüz 1.5 yaşında küçük bir kızım var ona zarar gelmemesi için eşimle birlikteliğe devam ediyorum çıkmaza girdim kendimi çok çaresiz hissediyorum küçücük bi bebeği bırakıp gitsem gittiğimde onun hayatını mahvetmiş olucam eşim başta böyle değildi hamileyken beni aldattı ilk sonra birdaha hiç güvenemedim zaten hep devam etti beni aldattı ailem biraz eski kafalı ayrılıp gitsem bile sürekli eşine dön derler buna eminim beni ikna etmeye çalışırlar zaten sadece tek düşüncem ailemin hoş görüp görmemesi değil kızım,kızım beni kaç yaşında anlayacak duruma gelir ona böyle birşeyi ne zaman anlatirsam zarar vermeden halledebilirim ona kıyamıyorum ama çok mutsuzum sevilmiyorum değer görmüyorum eşim sadece maddi konularda cinsellik söz konusu olunca bana destek veriyor manevi olarak hiç sevgi hissetmiyorum artık sürekli seviyorum ediyorum diyor ama bu sözleri hiç bir zaman benim onun telefonunda yakaladiklarimı degiştirmiyor hep birşeyler yakalıyorum kızım için susuyorum birşey yok gibi davranıyorum onun hayatını mahvetmemek için o iyi olsun diye susuyorum herşeye 🥺

Bu soru 5 Eylül 2024 22:11 tarihinde Uzman Psikolog Berfin Kübra Sönmez tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Selamlar sevgili danışan, yaşadığınız süreç karmaşık , kafa karıştırıcı ve yorucu bir süreç. Bu süreçte ne yapacağınızı bilememeniz, kaygılanmanız çok normal.

Evlilikte aldatılmak, değersiz hissetmek oldukça zor bir durum. Çocuğunuz için kaygılarınızı ve ailenizin sizi desteklemeyeceği kaygısını da çok iyi anlıyorum. Kendi sürecinizi atlatamamışken ayriyeten bu durumları düşünmek oldukça zorlayıcı olmalı.

Öncelikle ne istediğinize karar vermelisiniz.

Duygularınızı, beklentilerinizi , hedeflerinizi sorgulayın. Bu konuda öncelikli olarak kendinizi düşünmeniz gerekli. Mutsuz bir evlilikle büyüyen çocuk çok sağlıklı yetişmeyebilir. İlerleyen yaşlarında hem siz hemde çocuğunuz suçluluk duyabilir. Annem benim yüzümden mutsuz bir hayat yaşamış diyerek kendini suçlayabilir. Ona bu sorumluluğu yüklemeyin.

Eğer yolunuzu ayırma kararı verirseniz, aileniz karşısında net olun. Dürüst, açık bir şekilde duygularınızdan, yaşadıklarınızdan bahsedin. Zor bir süreç geçirdiğinizi bu süreçte yanınızda olmalarını istediğinizden bahsedin. Kararlı bir duruş sergilerseniz çoğu insan vazgeçirmek için cesaret edemeyecektir. Ama tereddütte bulunursanız, emin olmadığınızı anlık bir bunalım olduğunu bu yüzden evliliğinizi bitirmek istediğinizi düşünebilirler. Bu yüzden ikna çabasına girebilirler.

Siz karar verip kendinizden emin olduktan sonra karşılarına çıkmanızda fayda var .

Ancak ayrılma konusunda emin değilim, anlayamıyorum diyorsanız.

Eşinizi karşınıza alın ve dürüstçe duygularınızdan, isteklerinizden, beklentilerinizden bahsedin.

Tartışarak değil , artık bu konuda ciddi olduğunuzu, sınırlarınızın yeterince aşıldığını, bundan sonra buna izin vermeyeceğinizden bahsedin.

Evliliğinizi yoluna koymak istiyorsanız sağlıklı iletişim kurmaya çalışmak şart. Eşinizde kabul ederse çift terapisine gitmeyi deneyebilirsiniz.

Hem birbirinizin duygularını , düşüncelerini anlayabilir, hem de evde kuramadığınız iletişimi kurabilirsiniz. Terapistle birlikte daha sağlıklı bir yol izleyebilirsiniz.

Kendi isteğinizi anlamak için , kendi hedefleriniz ve hayalleriniz üzerine düşünün. Bu hayatta nasıl ve nerde olmak istiyorsunuz? İçinde bulunduğunuz evlilik sizin istediğiniz bir evlilik mi? Bu ilişkide sınırlarınız aşılıyor mu? Değerlerinize ve kişiliğinize saygı duyuluyor mu? İlişkinizde sevgi , saygı var mı ? Siz eşinizi seviyor musunuz? Eşiniz sizi

seviyor mu ? Bunlar sorgulayabileceğiniz durumlardan bazıları.

Ama partnerinizle sağlıklı iletişim kurabiliyorsanız , kurmayı denemek daha mantıklı olacaktır.

Kendinizden emin olup , karar verdikten sonra kendinize inanın. Siz emin olduktan sonra sevdikleriniz iyiliğiniz için yanınızda olacaktır.


Umarım cevabım faydalı olmuştur.


Sevgiyle kalın.


Uzm.Psk.Berfin Sönmez

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Çocukluğumdaki kötü anları hafızamdan nasıl silebilirim?

Soruma nerden başlıyım nasıl başlıyım bilmiyorum sorunun merkezi sanırım çocukluğum çok da sevgi dolu bir ailede büyümedim ben annem küçük yaşta anne olmuş belki o yüzden anneliğin ne olduğunu çözemedi kızı gibi değil de babamla aralarındaki engel gibi gördü aç ya da açıkta bırakmadılar beni ama sevgilerinden yoksun bıraktılar bayramdan bayrama sarıldık üzülünce teselli etmek yerine kızdı annem babam da birşey diyemezdi içe kapandım bu yüzden doğru düzgün arkadaşım olmadı hiçbir şeye izin vermediler verselerde burnumdan gelirdi liseye gittim her tartışmamızda annem hava atıyorsun liseye gidiyorum diye derdi nişanlamdım ertesi gün bütün sevincimi yerle bir etti evlendim düğün günü damadına sana güvenmiyorum dedi mutluluğumuzu bozdu doğum yaptım herşeye karıştı dikişli halimle yerlere yattım ağladım kimsenin umurunda olmadı lohusa olan bendim ama onlar uzülmesin diye direndim sürekli aramamı yanına gitmemi istiyor bana bunları yaşatan anneme karşı içimde bir sevgi kalmadı ki benim babamda bunlara göz yumdu sustu eskiden iyi anlaştığımızı düşünürdüm babamla evlendikten sonra anladım ki herşeye tamam diyip geçiştirmiş iyi ya da kötü anne baba işte bu yaşa kadar baktılar saygısızlık yapmadım bugüne kadar içimden gelmiyor anne baba demek ne yapmam gerekiyor gerçekten şaşırdım yardımcı olursanız sevinirim

Aile

Aşırı tepki vermemek için ne yapmalıyım?

Çoğu insanla konuşurken karşı tarafı anlayıp dinlerim ve empati yaparak ince ince düşünürüm fakat annemi dinlerken aşırı bir tepki gösterdiğimi anladım. Bu tepkileri verirken de sinirlenme ve anlaşılmama duyguları beni boğuyor sanki. Ben ne dersem annem yanlış anlayacakmış ve beni kötüleyecekmiş gibi hissediyorum. Bana iyi bir şey söylese bile ona çıkışıyorum . Sonrasında çok sert konuştum diye içimden kendime kızıyorum. Ama aklıma travmalarım geliyor: Çocukluğumda derslerimi annem yaptırırdı ve çirkin yazarsam ellerime vururdu. Beni çoğu şeyi iyi yapamıyorum diye hep eleştirirdi. Çocukken dikişe merak sardığımda hep yapamazsın bırak diye hevesimi kırıp emekle diktiğim şeyleri ve biriktirdiğim kumaşları benden gizli yakmıştı. Ben bunu farkedince de ben aşırı tepki vermeye orada başladım ve zaten pek de güvenmediğim anneme hiç güvenmemeye başladım. Ayrıca duygularımı da gizliyorum galiba belki de o görmüyor bilmiyorum. Mesela ben bu satırları yazarken gözlerimden yaşlar akıyor ama o bana mutfağı temizleyelim hadi kalk diyor. Yanıma gelip göz teması kuramadığı için ağladığımı bile farketmiyor. Benim yanımda küçük kardeşime ilgi gösterdiğinde örneğin önüne bir yiyecek koyduğunda istemsizce oraya bakıyorum. Küçük kardeşim dayanamayıp o yiyeceğin yarısını benim önüme koyuyor. Ama annem beni görmeyip anlamıyor. Ben mi abartıyorum acaba? Biraz kinci bir insan olduğumun farkındayım ve bunun için üzgünüm ama bu konuda ben kinci mi davranıyorum yoksa annem gerçek bir manipülatif mi?