• Anasayfa
  • Sorular
  • Çocuklarıma yeterli mutlu bir anne olabilmem icin napmam gerekiyor?
Aile

Çocuklarıma yeterli mutlu bir anne olabilmem icin napmam gerekiyor?

Gizli Kullanıcı30 Mayıs 2024 06:40

2 kızım var biri 3 buçuk yaşında diğeri 6 aylık yetmeye çalışıyorum 2 sine de onlara yetmeye çalış evle uğraş kendime zamanım kalmiyo ev hanımıyım çalışan bir kadındim fakat hamile kaldığimda işi bıraktım şuan calisabilicekte bı durumum yok bakicak kimse yok hiç bir destek almadan büyüttüm 2 kızımı eşimde destek veren bı tip değil zaten sosyal hayatım yok denilecek kadar az nasıl mutlu olabilirim bu halde çocuklarıma yetememe duygusu başladı ve bu beni çok üzüyor onları çok seviyorum ama kendimide sevmek istiyorum

Bu soru 31 Mayıs 2024 07:19 tarihinde Uzman Psikolog İlknur Aksu tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Selam değerli anne, birçok sorumluluğun altında eziliyor gibi görünüyorsunuz ve bu oldukça zorlayıcı olabilir. Öncelikle, bu zorlu süreçte hissettiğiniz duyguları anlamak önemlidir. Bu duygular gayet normal ve bunları hissetmek sizin bir kötü ebeveyn olduğunuzu göstermez. Her ebeveyn zaman zaman bu tür duyguları yaşar. Anne olmak, planlarınızın değişebileceği ve bazen beklenmedik durumlarla karşılaşabileceğiniz anlamına gelir. Esnek olmayı öğrenmek ve değişen durumlara uyum sağlamak önemlidir. Çevreniz de siz de kendinizden doğaüstü şeyler beklemek gibi haksızlık yapmamalısınız. Öncelikler belirlenir, olan her ne sorumluluk ya da etkinlik varsa sağlık ve neşeyle yapılır. Olmayanlar için kimse direkt sizi suçlu ve sorumlu gösteremez. Çünkü çocuklar biraz büyüyüp kendi işlerini, ihtiyaçlarını giderene kadar 6 kollu, bacaklı hatta başlı bir ejderha gibi işlerin altından kalkmaya çalışıyorsunuz. BUNLARIN FARKINDA OLMAYA ÇALIŞIN LÜTFEN :)

Eşiniz belki de tam olarak neye ihtiyacınız olduğunu anlamıyor olabilir. Onunla açık bir şekilde konuşun ve ev işleri veya çocuk bakımı konusunda yardım isteyin.

Zamanınızı daha verimli kullanmaya çalışın. Bir günlük plan yapın ve önceliklerinizi belirleyin. Bazı görevleri hafifletmek için ev işlerini paylaşabileceğiniz pratik çözümler arayın.

Kendinize zaman ayırın. Belki de çocuklar uyuduğunda biraz kendinize vakit ayırabilirsiniz. Bir kitap okuyun, müzik dinleyin ya da sadece dinlenin. Duygularınızı içsel olarak saklamak yerine, onları açıkça ifade etmeye çalışın. Bunları paylaşmak, stresinizi azaltabilir ve başkalarının size nasıl yardımcı olabileceğini anlamalarına yardımcı olabilir.

Aile ve arkadaşlarınızdan yardım isteyin. Bir arkadaşınız veya aile üyeniz çocukları birkaç saatliğine alabilir veya ev işlerinde size yardımcı olabilir.

Zaman zaman kendinize zaman ayırmak, ruh halinizi iyileştirebilir. Bir hobi edinin veya kendiniz için bir şeyler yapın. Duygusal olarak zorlandığınızı hissediyorsanız bir terapiste gitmek faydalı olabilir. Bir uzman size duygusal destek sağlayabilir ve daha iyi baş etme stratejileri geliştirmenize yardımcı olabilir. Mükemmel olmak zorunda değilsiniz. Kendinizi olduğunuz gibi kabul etmek ve kusurlarınızı affetmek önemlidir. Her anne hata yapabilir ve önemli olan bunlardan ders çıkarmaktır.

"Dokuz oda bir insan" isimli kitabımda "Annelik çıkmazı" başlığında ve kitabın bir çok yerinde sizin gibi bu duygularla baş etmeye çalışan annelere dair önerilerim var. Okumanı tavsiye ederim. Umarım yetersizlik duygusundan, kendi gücünüzü ve kıymetinizi bildiğin tarafa geçmenize yardımcı olur :)

Kendiniz ve ailenin arasında denge kurabildiğiniz bir yaşam diliyorum.

Sağlık dileği ve sevgilerimle...


Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Ailem sürekli darlıyor beni ne yapmalıyım?

Aileme karşı kendimi fazla sorumluluk sahibi hissediyorum. Ve öyle olmasa bile bazen benden kendilerini utandıracak bir şey yapmamı bekliyorlarmış gibi hissediyorum. Ne zaman dışarı çıksam sürekli eve gelmem için darlıyorlar denilen saatten birazcık daha geç gelsem azarlanıyorum. Ama bunu ablam ya da küçük kardeşim yapsa hiçbir şey denmiyor. Bunu annemle babama belirttiğimde onların nerde kimle ne yaptığını bildiklerini ama benim ne yaptığımı bilmediklerini söylüyorlar. Oysaki ne yapacağımı söylüyorum, kimle olduğumu biliyorlar. Ablama göre daha sosyal biriyim, giyimime daha çok dikkat ederim, makyajı ailemde büyüklerimden kimse sevmese de ben sevip yaparım ve bu durum çok gözlerine batıyor. Sanki ben kendimi birilerine beğendirmeye çalışıyorum, kendilerinin uygun bulmayacağı hareketleri yapacakmışım gibi tepki alıyor gibi hissediyorum. Bir başka durum ise babamın bana karşı tavırları. Belki ben kafamda büyütüyorumdur bilemiyorum. Ama ablamın benim yaşımdaki halinin babamla iletişimiyle benim şuanki iletişimimi kıyasladığımda ortada bi iletişim yok gibi görüyorum. Babamın hatrı için istediği birçok şeyi yapıp onun gözüne girmeye çalışsam da asla ona yetemiyorum. Mesela babamın annesi hastalık hastası bir kadın olduğu için sürekli hastayım hastayım diye geziyor. Babamın babası da benim onların evinde kalmamı, yemeklerini yapmamı, temizliklerini yapmamı istiyor. Bunu da ben istemiyorum. Tamam bazı zamanlar gidip yemeklerini hazırlayıp temizliklerini yapıyorum ama bunu sürekli hale getirmek istemiyorum. Babam istemediğimi bildiği için fazla ısrar etmiyor ama içten içe bunu istediğini de biliyorum. Çünkü mesela ben gezmeye gidiyorum dediğimde kendi anne babasının yanına gitmemi orda takılmamı istiyor. Bana iş yaptırmak isteyen adamların yanında ne kadar rahat olabilirim, ne kadar mutlu olabilirim?Bunu ona tam olarak anlatamıyorum ve bu da beni sinirlendiriyor. Şu an babamın annesi dediğim gibi hastayım diyip durduğu için yaklaşık bir haftadır bizde kalıyor ve onunla ilgilenmemizi bekliyor sürekli olarak. Benim de özellikle son üç gündür geçmeyen bir baş ağrım var. Ağrı kesici alınca biraz azalıyor ama sürekli olarak da ağrı kesici içmek istemiyorum. Bunu anneme dediğimde beni babamın annesine benzetti. Ben de aşk olsun dedim buna karşılık ne var işte onun gibi sürekli başım ağrıyo karnım ağrıyo diyip duruyosun dedi. Ben de tamam daha da söylemem dedim. Ben öyle sürekli hastaneye gideyim ilaç içeyim tarzında biri değilim, çoğu zaman son raddeye kadar kendim iyileşmeye çalışırım, dinlenirim çay çorba içerim. Ona rağmen birkaç şikayetlenmem bile sorun çıkartıyomuşum gibi tepki almama sebep oluyor. Bu tarz durumlar yüzünden anne babama sinirleniyor, babamın annesiyle babasına kinleniyorum ister istemez. Çünkü onlar yüzünden kendi çocuklarının problemlerini gözardı ediyorlar, abartıyomuşuz gibi tepki veriyorlar. Ben de bu durumlara karşı olan kırgınlığımı öfkeyle sinirle dışarı vuruyorum bu da sadece bana zarar oluyor. Ailemin bu hallerini nasıl görmezden gelebilirim? Ya da nasıl anlayışla karşılayabilirim?