Çocukluğumda ve ergenliğimde gördüğüm sevgisizliği unutamıyorum

Merhaba Sevgili Danışan,

Yaşadıklarınızı benimle paylaştığınız için teşekkür ederim. Bu durumun farkına varıp çözüm arayışına girmeniz çok takdir edilesi, siz de kendinizi tebrik etmelisiniz.

Geçmişte yaşadıklarınızın sizin için zorlayıcı olmasını anlayabiliyorum. Geçmişte yaşadıklarınızın bugününüzü, hayatınızı, duygu ve düşüncelerinizi etkilemesi oldukça normal ve anlaşılabilir. İstesek de istemesek de çocukluk yaşantılarımızın şu an nasıl biri olduğumuz üzerindeki payı büyük. İyi deneyimler yaşayıp psikolojik sağlamlığa sahip bir birey olduysak ne mutlu. Peki iyi deneyimler yaşamadıysak zorlanmaya ve bu döngüye mahkum muyuz? Hayır, çoğunlukla mahkum değiliz. Yaşadığımız deneyimler negatif yönde olsa da en başta terapi ve buna ek olarak çaba, sabır ve istikrar ile daha iyi bir noktaya gelebiliriz.

Yaşadığınız tartışmalarda ağlamanız, kendinizi ifade edememeniz geçmiş öğrenmelerinizden kaynaklı olabilir. Büyüdüğünüz evde kendinizi ifade etme fırsatınız olmadıysa, kendinizi ifade ettiğinizde size kulak verenler olmadıysa şu anda kendinizi ifade edememeniz buna bağlı olabilir. Öncelikle şunu sormak istiyorum. Siz kendi duygu ve düşüncelerinizin farkında mısınız? Bunları kendinize kolayca tanımlayabiliyor musunuz? Eğer buna cevabınız hayır ise size duygu ve düşünce günlüğü tutmanızı, zaman zaman dönüp bakmanızı tavsiye edeceğim. Şu şekilde notlar alabilirsiniz: "Markette kasa sırası beklerken birisi önüme geçmeye çalıştı, öfkeli hissettim." gibi. Yaşadığınız durum ve bunun sonucundaki hisleriniz şeklinde (hislere mutlaka yer verelim).

Çocuklarınıza sesinizi yükselttiğinizde kendinizi suçlu hissetmenizi anlayabiliyorum. Yaşadığınız suçluluk duygusunu birçok ebeveynin deneyimlediğini söyleyebilirim. Öfke de mutluluk gibi, coşku gibi oldukça normal bir duygudur ve ifade edilmesi gerekmektedir. Önemli olan nasıl ifade ettiğimiz. Öfkenizi regüle etmek için çalışmalar yapabilirsiniz. Eğer keyif alıyorsanız spor yapabilirsiniz, yürüyüş yapabilirsiniz, yoga ve meditasyon yapabilirsiniz. Bunlar sizi rahatlatacaktır.

Anne ve babanızı affedememenizi anlıyorum. Affetmek zorunda da değilsiniz. Kendi üzerimizde "Affetmeliyim, affedersem hafifleyeceğim" baskısı kurmamıza gerek yok. Fakat yaşadıklarınıza karşı şöyle bir yaklaşım geliştirebilirsiniz: "Evet, geçmişte bunları yaşadım. Bunları yaşamış olmak beni öfkelendirdi. Şu an anne ve babamı affetmek istemiyorum fakat yaşadıklarımın farkında ve kabulündeyim. Hayatıma en iyi şekilde devam etmeyi istiyorum."

Umuyorum ki yazım sizin için fayda sağlamıştır sevgili danışan. Bu durumun sizi zorladığını anlayabiliyorum. Bir psikolog/ psikiyatrist desteği almayı düşünebilirsiniz.

Sevgiler,

Psikolog Sena Keşkek