Çocukluk travmalarımdan nasıl kurtulabilirim?

Öncelikle Merhabalar,

Anlattıklarınızı okurken, çocukluğunuzun ne kadar ağır yüklerin altında geçtiğini, o küçük yaşınızla taşıdığınız sorumlulukların, korkuların ve yalnızlığın sizde nasıl derin izler bıraktığını tüm kalbimle hissediyorum. Bir çocuğun dışlanması, hor görülmesi, yetişkinlerin sorumluluğunu üstlenmek zorunda kalması, güvende hissetmemesi. Bunlar kimsenin yaşaması gereken şeyler değil. Hele ki bir çocuğun bu şekilde hissetmesi... Ve siz bütün bunların ortasında hayatta kalmaya çalışmışsınız.

Babanızın madde bağımlılığı, ailevi sorunlar, maddi sıkıntılar… Bunların her biri tek başına bile ağırken, sizin hepsini aynı dönemde yaşamış olmanız çok büyük bir yük. Üstelik bunu yaşarken bir çocuğun en çok ihtiyacı olan şey olan güvende hissetme duygusunu da bulamamışsınız. Babasının yanında kendini güvende hissedemeyen bir çocuk, dünyaya karşı da güvensiz olur. Annenizin susması da sizi daha yalnız hissettirmiş olabilir; çünkü çocukluğunuzda sizi koruyan bir ses çıkmamış, kimsenin sizin için “dur” demediği bir ortamda büyümüşsünüz. Bugün geçmişi hatırlayıp üzülmeniz çok doğal. O zamanlar gücünüz yetmediği, ifade edemediğiniz, anlamlandıramadığınız duygularınız şimdi kendine yer arıyor olabilir. İçinizdeki o küçük çocuk hâlâ Ben bunları hak etmemiştim diye fısıldıyor gibi. Ve bu çok insani bir tepki… Siz geçmişi unutmuyorsunuz çünkü o zamanki yalnızlığınız bugün hâlâ size dokunuyor.

Babanızı affediyorum demeniz, onu sevdiğinizi söylemeniz ise, hem büyük bir kalbiniz olduğunu gösteriyor hem de içinizde hâlâ bir baba sevgisine duyulan özlemin izlerini taşıdığınızı. Bir insan hem kırılıp hem sevebilir; hem üzülüp hem affedebilir. Bu bir çelişki değil, duygularınızın derinliğinin göstergesidir.

Ailenizi suçlamıyorum demeniz de çok olgun bir yaklaşım. Ama bu, onların sorumluluklarını ortadan kaldırmaz. Siz onları suçlamıyor olabilirsiniz ama bu yaşadıklarınızın üzerinizde etkisi olmadığı anlamına gelmez. Çocuklukta maruz kalınan dışlanma, zorbalık, güvensizlik, maddi stres… tüm bunlar yıllar sonra bile içte kaygı, kırılganlık ve hassasiyet olarak kendini gösterebilir. Bu sizin zayıflığınız değil; yaşadıklarınızın doğal bir yansıması.

Şunu bilmenizi isterim: O çocuk hâlâ içinizde ve bugün hissettiğiniz üzüntü onun acısına verdiğiniz bir karşılık aslında. Bu duygularla yüzleşmeniz, onları inkâr etmemeniz çok değerli. İyileşme de zaten tam olarak böyle başlar: “Evet, bunları yaşadım ve bunlar beni etkiledi.”

Hazır olduğunuzda, bu acının sizde hangi duyguları bıraktığını, bugün hayatınıza nasıl dokunduğunu ve onu nasıl daha şefkatle sarabileceğinizi birlikte konuşabiliriz. Bu yolculukta yalnız değilsiniz. 🌿

Sevgiyle Kalın,

Uzman Klinik Psikolog Aslı Soylu