Çok mu öfkeliyim?

Merhabalar,

Paylaştıklarınızdan tek başınıza üç çocuk büyütürken karşı karşıya kaldığınız zorlukların sizi ne kadar yorduğunu çok net bir şekilde hissettim. Cümlelerinizin her bir satırı verdiğiniz emeklerin görülmemesinin izlerini taşıyor sanki. Bu noktada yaşadıklarınıza ve kendinize alan açmanız için neler yapabileceğinize birlikte bakalım isterim.

Anlattıklarınız çok zor. Yalnız başınıza, üç çocukla, köyde, destek görmeden bu kadar yükü taşımaya çalışıyorsunuz. Bu gerçekten takdir edilesi bir mücadele. Hem eşinizin uzak olması hem çevrenizdeki insanların sizi yargılaması, sizi iyice yalnızlaştırmış. Bunları hissediyor olmanız sizi kötü biri yapmaz. Sadece çok yorulmuş, çok yük almış, çok kırılmış birisiniz. Bu noktada belirtmek isterim ki bu şartlar altında kim olsa zorlanırdı ancak siz görüyorum ki her şeye rağmen çocuklarınıza sabırla yaklaşıyor, onlara olumlu bir tutum göstermeye çalışıyorsunuz.

Sevgili danışan ilk olarak kendi değerinizi dışarıdan gelen geri bildirimler ile değerlendirmeniz üzerine değinmek istiyorum. "İyi bir insan değilsin." "Delisin." gibi cümleler sanki iç sesiniz haline gelmiş gibi görünüyor. Burada sorunlu olan, bu sözlere inanmak zorunda hissetmeniz aslında. Çünkü bu kişiler sizin mücadelenizi, sabah uyandığınız andan gece uyuyana kadar çocuklarınız için verdiğiniz emeği, içinizdeki sevgiyle birleştirip yaşadığınız zor anları asla tam olarak bilmiyorlar. Bu noktada her gün 1 kere kendinize şunu sormanızı istiyorum. “Bunu bana bir başkası söyleseydi ne hissederdim?” ve ardından “Ben kendi kendime bunu hak edecek ne yaptım gerçekten?” bu sorgulama, iç sesinizin gerçekliğini fark etmenize yardımcı olabilir.

İkinci olarak duygularınıza alan açmanız üzerine değinmek istiyorum. Gece uyanıp ağladığınızda, aslında bir nevi “yardım sinyali” veriyorsunuz kendinize. Sanki uzun zamandır kimseye anlatamadıklarınız, gözyaşınıza karışıyor. Bu noktada duygularınızı bastırmak yerine onları görmeniz ve ihtiyaçlarınızı görmeniz gerekiyor. Her gün 5 dakika sadece kendinizle kalmanız kendinize alan açma konusunda önemli bir adım olacaktır. Bu, çocuklar televizyonda çizgi film izlerken ya da bir şeylerle oynarken dahi olsa kendi duygularınızı görüp kabullenmek, bazen bir arkadaşın sohbetinden çok daha iyileştirici olabilir. Böyle zamanlarda kendinize şu soruları sorabilirsiniz. Ne hissediyorsun, neye ihtiyacın var, ne sana ağır geliyor? Bir yere yazabilir ya da telefonda sesli not alabilirsiniz. Bu bir “iç boşaltma defteri” gibi olabilir.

İlgili olarak kendinize ayırdığınız 15 dakikalık bir yürüyüş, 10 dakikalık bir duş, öz bakım bile kendiniz için bir şey yapma hissini verir ve hayatınızın geri kalanına daha sağlıklı yer açabilirsiniz.

Üçüncü olarak güçlü yanlarınızın farkına varmanızı rica edeceğim. Çocuklarınıza tek başınıza sağlıkla büyütmeye çalışıyorsunuz, onlara sevgi dolu birisiniz, yoklukta bile onları bırakmıyor.

tüm zorluklara rağmen hâlâ “ne yapabilirim?” diye soruyorsunuz. Bu noktada güçlü yanlarınızı sorumluluk alabilme, sevecenlik, sabır, duygusal derinlik, yardım isteme cesareti gibi not alıp özsaygınızı ve özgüveninizi güçlendirebilirsiniz.

Son olarak bulunduğunuz ilçenin aile sağlık merkezinden ücretsiz psikolojik destek alabileceğinizi eklemek isterim. Bu süreçte bizlere her zaman yazabilirsiniz.

Cevabımın faydalı olmasını umuyor, sağlıklı günler diliyorum.

Psikolog Fatma Gizem Bitgen