Çok yalnız ve kaybolmuş hissediyorum

Sevgili Danışanım,

Yazdıklarınızı büyük bir dikkat ve saygıyla okudum. Yaşadığınız içsel çelişkiler, duygusal dalgalanmalar ve yalnızlık hissi oldukça yorucu bir süreç olabilir. Öncelikle tüm bu duyguları fark edip açıkça ifade edebilmeniz, bu yolculuğun en önemli adımlarından biri. Sizi anlıyorum ve birlikte biraz düşünmek isterim.

İlk olarak ilişkinizle ilgili söylediklerinizden başlamak gerekirse, bazen birini bırakmak zorunda kalmak, o kişiden tamamen vazgeçmek anlamına gelmeyebilir. İçinizde hâlâ umut yeşeriyor olması oldukça insani bir durum. Ancak bununla birlikte, olmayacağını bildiğiniz bir şeyin peşinden gitmeye devam etmek de sizi daha çok yıpratabilir. Bazen sevgiyle yolları ayırmak ve duyguların doğal şekilde iniş çıkış yaşamasına izin vermek, iyileşmenin bir parçası olur. Onunla ilgili bir şeylerle karşılaşmak canınızı yakıyor olabilir, bu da gösteriyor ki zihniniz hâlâ bu ilişkiyi işlemeye çalışıyor. Bir şeyleri kendinize kanıtlama ihtiyacı ise aslında sizin büyüme ve kendi ayaklarınız üzerinde durma çabanızın güçlü bir işareti.

Anne ve babanızla ilgili paylaştığınız kısım ise oldukça derin. Mükemmeliyetçi bir anne ve narsist bir baba figürü, çocuklukta sevginin hep bir koşula bağlı olduğunu öğretir. Belki de bu yüzden "sevilmek, güvenmek ve anlaşılmak" size hep çok uzak, çok zor ve çok kırılgan şeyler gibi geliyor olabilir. Sevgi, sizin için hep "hak edilmesi gereken bir şey" gibi kodlanmış olabilir. Bu yüzden de şu an biriyle yakınlaştığınızda tam olarak teslim olmakta, güvenmekte ve içsel bir huzur bulmakta zorlanıyor olabilirsiniz. Bu tamamen anlaşılabilir bir süreç.

Yalnızlık hissinizden de bahsetmişsiniz. Aslında gün içinde birileriyle birlikte olsanız da, derinlerde anlaşılmadığınızı düşündüğünüzde bu yalnızlık daha da büyür. Kimi zaman yalnızlık kalabalıkların ortasında bile bizi takip eder çünkü temelinde "güvende hissetmek" ve "bağ kurmak" ihtiyacı yatar. Şu anda belki de tek tam anlamıyla ait hissettiğiniz canlı, kediniz olmuş. Bu da gösteriyor ki, bir şeylere bağlanma ve güvenme isteğiniz çok güçlü ama insanlar bazen bu güveni karşılamadığı için hayal kırıklığınız da bir o kadar büyük.

Kendinizden kaçtığınızı, ama bir yandan da kendinize sığındığınızı söylemişsiniz. Aslında bu ikilemi yaşayan çok kişi var. Bazen geçmişin yüküyle yüzleşmek istemeyiz ama en güvenli alan da yine kendimiz olur. Bu çatışma, farkındalık geliştiren ama geçmiş travmaları henüz tam iyileşmemiş biri için çok doğal bir durum. Bu yüzden kendinize kızmak ya da acele etmek zorunda değilsiniz.

Bu noktada size küçük öneriler sunmak isterim:

🔹 Duygu Takibi Yapın: Gün içinde kendinizi yalnız, üzgün ya da çaresiz hissettiğiniz anları not edin. Bu duygular hangi olaylarla tetikleniyor? Belki belirli insanlarla, belki belirli saatlerde bu yoğunluk artıyordur. Bu farkındalık, ilk başta zor gelse de zamanla duygularınızla daha rahat bir bağ kurmanıza yardımcı olur.

🔹 Kendi İç Sesinizi Yumuşatın: Kendinizi sertçe eleştirirken yakaladığınız anlarda, sanki bir arkadaşınıza konuşuyormuş gibi bir iç ses geliştirin. "Ben elimden geleni yapıyorum, şu an yorulmam normal." demek bile bazen kalbinize bir nefes olur.

🔹 Güvenme Pratiği: Biriyle yakınlaşmakta çok zorlanıyorsanız, güveni bir anda inşa etmek zorunda değilsiniz. Güven, küçük küçük davranışlar biriktikçe büyür. Bir insanla küçük bir konuda samimiyet yaşayıp, o anı gözlemleyerek başlayabilirsiniz.

🔹 Yardım Alma Cesareti: Belki bir psikologla süreç başlatmak size çok iyi gelebilir. Özellikle çocukluk travmaları, mükemmeliyetçi aile yapısından gelen baskılar ve kendilik algısı üzerine çalışmak, kalıcı bir rahatlama sağlayabilir.

Yalnız değilsiniz. Bu yoğun duygularla baş etmek bazen tek başına gerçekten çok zor olabilir. Ama şu an yazmış olmanız bile kendi yolunuzu bulmak için büyük bir adımdı. Eğer dilerseniz, süreç boyunca yine konuşabiliriz.

Sevgilerimle🎈

Psikolog İrem Gülsün Zengin