Değer görmediğim bir ilişkiyi sonlandırmak

Merhaba Sevgili Danışanım,

Sana önce şunu söylemek isterim: Kalbinde taşıdığın kırgınlığı, hayal kırıklığını ve kararsızlığını kelimelerine çok net bir şekilde aktarmışsın. Bu yaşta, ilk kez bağlandığın, birlikte hayaller kurduğun bir ilişkide hislerinin karşılık bulmaması çok can acıtıcı bir şey. Ve sen bu ilişki içinde elinden geleni yapmış, hislerini açıkça ifade etmiş, karşılığında görülmek ve değer görmek istemişsin. Bu çok insani, çok anlaşılır bir ihtiyaç.

Ancak burada durup biraz daha derin düşünmeye davet etmek istiyorum seni. Çünkü sana bu kadar ağır gelen şey sadece çiçek alınmaması değil gibi görünüyor. Bahsettiğin çiçek; aslında senin için "görülmek", "önemsenmek", "değerli hissetmek" gibi temel duygusal ihtiyaçların sembolü olmuş. Birine defalarca bir şey söylemek, bunu açıkça ifade etmek ve hala karşılık bulamamak, kişide bir noktadan sonra kendisiyle ilgili şüpheler oluşturabiliyor: “Acaba ben değersiz miyim?”, “Acaba sorun bende mi?”, “Bir kadın olarak bunu bile elde edemediysem ben yetersiz miyim?” gibi. Ama unutma, çiçeği almayan sensin değil; onu almayan, değerini gösteremeyen kişi karşındaki.

Şimdi sana çok önemli bir şey söyleyeceğim. Kendini suçlaman, kendine yüklenmen, “Ben kadın olarak 13 ayda çiçek bile aldıramadıysam sorun bendedir” demen, aslında duygusal olarak öğrendiğin bazı kalıpların bir sonucu olabilir. Toplum bize çocukluktan itibaren “kadınlık” ve “ilişki”yle ilgili birçok mesaj verir. Özellikle kadınların sevgiyi “hak etmesi”, “ilişkiyi ayakta tutması”, “erkekleri değiştirmesi” gerektiği gibi öğretiler zihnimize yerleşebilir. Bu da bazen bir şeyler ters gittiğinde içgüdüsel olarak “Ben neyi eksik yaptım?” sorusuna götürür bizi. Oysa ilişkiler iki kişiliktir. Ve bir kişinin, diğerinin özverisi ve açık iletişimine karşılık göstermemesi, her zaman onun sorumluluğudur.

Ayrıca, ilişkilerde dışarıdan nasıl gözüktüğüyle ilgili kaygıların da yazına oldukça hâkim. “Arkadaşlarım bana güler”, “Bunu anlatınca kendimi salak gibi hissediyorum”, “Herkes buket aldı ama ben alamadım” gibi düşünceler aslında sadece sevgilinle değil, çevrendeki herkesle olan kıyaslamaların da seni çok yorduğunu gösteriyor. Şunu hatırlatmak isterim: bir ilişkinin değeri, dışarıdan nasıl göründüğüyle değil, içinde sana nasıl hissettirdiğiyle ölçülür. Ve sen bu ilişkinin içinde uzun süredir görünmediğini, duyulmadığını ve önemsenmediğini hissediyorsun.

Bu yaşta bir ilişkiye bu kadar anlam yüklemen, birlikte ailelerle tanışmak, evlilik planlamak gibi adımlar düşünmen de duygularının ne kadar yoğun olduğunu gösteriyor. Ancak şunu da unutmamak gerekir: şu an hayatının en erken dönemindesin ve duygusal gelişimin de hâlâ devam ediyor. Bu yaşlarda ilişkiler daha çok kim olduğumuzu, neye ihtiyaç duyduğumuzu, sınırlarımızı ve beklentilerimizi keşfettiğimiz alanlardır. Yani bu ilişki her ne kadar seni üzmüş olsa da, aynı zamanda sana “Ben bir ilişkide ne istiyorum, neler benim için önemli, nelere artık göz yummamalıyım?” gibi çok kıymetli soruların cevabını da sunabilir.

Sana önerim şu: şu an ayrılmış olmanız, bu ilişki için yeni bir sayfa açabileceğin bir dönüm noktası. “Barışsak mı, barışmasak mı?” sorusu yerine, kendine “Ben bir ilişkide gerçekten ne arıyorum? Bu kişi bana bunu verebiliyor mu? İfade ettiğim bir isteği 13 ayda bile dikkate almıyorsa, daha büyük ihtiyaçlarımda nasıl davranır?” gibi sorularla yönelmek sana daha sağlıklı bir yol gösterebilir.

Son olarak; bu yaşta bir ilişkinin bitişi dünyanın sonu gibi hissedilebilir ama aslında duygusal dayanıklılığın gelişmesi için büyük bir fırsattır. Şu an seni kıran ama aynı zamanda güçlü yanlarını fark etmeni sağlayan bir sınır koymuşsun. Ve bu çok kıymetli. Zamanla bu acının hafifleyeceğini, kafandaki o “acaba?” seslerinin yerini içsel bir netliğe bırakacağını bilmeni isterim. Şimdilik zor ama geçici bir dönemdesin. Kendini suçlama. Kimseyi de idealize etme. Sadece kendini dinle, hislerine saygı duy ve ilerlemeye devam et.

Sevgilerimle💖

Psikolog İrem Gülsün Zengin