Depremin yarattığı travmayı nasıl aşabilirim?
6 Şubat iki çocuğumla evde yalnızdım. Duvarlar üstümüze yıkılarak kaçtık dışarı. Eşim gurbetteydi, babam da çocukluğumdan beri babalık yapmadığı için o gece sığınacak kimsem yoktu. Geçim sıkıntımız da var. Deprem gecesi bulunduğumuz apartmana yeni taşınmıştık tanıdığımız kimse de yoktu orada. O gecenin zifiri karanlığında,27 yıllık hayatımda görmediğim soğukta,yağmur altında iki çocuğumla kalakaldım. Sarsıntı anını atlatabilirim,maddi zorlukları da. Ama o çaresizliği unutamıyorum,Hatay her sallandığında o geceyi yaşıyorum tekrardan. Ölenlere mi,o çığlıklara yardım edemeyişime mi,çocuklarımı kaybetme korkusu yaşadığıma mı,kendime mi ağlayayım bilemediğim zamanlar oluyor. 1,5 yıl geçti. Aşmak istiyorum. 5 ve 8 yaşlarında iki oğlum için,aşmak zorundayım. Bunca aydır hala barınma sorunumuz devam ediyor,geçim derdi de cabası. Bunlarla (tek başıma) mücadele ediyorken psikolojik destek için ayıracak imkanım olmadı hiç. Ama artık yavaş yavaş günyüzüne çıkmaya başlıyor. Ben iyi değilim. O gece çocuklarım korkmasın güvende hissetsin diye dik durup gülümsedim,çocuklarımı yüreklendirmeye çalıştım,hatta iyiymiş gibi davrandım. Biliyorum ki o gece içimden geldiği gibi ağlayabilseydim,o çığlıkları içeri içeri değil de dışardan atabilseydim belki o kadar da kötü etkilenmezdim. Acısını zamanında yaşayabilen insan zamanında iyileşebiliyor. Ama ben içime gömdüm. Ve işte.. şimdi iyi değilim ama maalesef hayat devam etmek zorunda.
Çocuklarımın psikolojisini düzelteyim derken kendimi kaybetmek üzereyim sanırım. Bana söyleyebileceğiniz tek bir söz,bir öneri,bir olumlama(hayalcilik olmayacak şekilde) veya en ufak sandığınız bir örnek bile boğulmak üzere olan bana,uzatılmış bir dal parçası olabilir. Biliyorum ki hastalığı kabullenmek iyileşmenin yarısıdır. Ben ruh halimin iyi olmadığının farkındayım. Çocuklarımın bindiği dalım ben,kırılmamam lazım. Güçlü durmak beni epey yordu,her şeyin üstesinden gelmek zorunda olmak yıprattı. Oysa 6 Şubat 'ta 25 yaşındaydım. Ben de korktum,ağlamak isterdim,çığlık atmak,birilerine sarılmak...isterdim.. ama ben o gece dışarıda iki çocukla öylece kalakaldım. Şimdi ise Hatay'da şiddeti ne kadar küçük olursa olsun her Sarsıntıda o gecenin çaresizliğini yaşıyorum. İlk aylarda Çocuklarımın ölüm korkusunu tekrar tekrar yaşıyordum. Bunu aştığımı görebiliyorum. Ama böylesine büyük bir afet anında kimsesiz çaresiz savunmasız kalmayı,aşamıyorum. Her sarsıntıda o geceki çaresizlik tetikleniyor. Yeniden herhangi bir afet olsa o çaresizlik o kimsesizlik ve çocuklarımın sorumluluğu altında ezileceğim korkusuyla yaşıyorum.hayattan zevk alamıyorum. Çocuklarım sağ salim yanımda, bazen bunun bile tadını çıkaramıyorum. Gelecek korkusu var içimde. Başıma bişey gelse çaresiz kalacağım korkusu. Nasıl bir yol izlememi önerirsiniz? Biliyorum çok dolaylı,ve sizin için anlaşılması güç bir duygu bu,çünkü malum yaşamayan bilemez derler. Ama yaşamayan dışarıdan bakan da belki görebilir çıkış yolunu. Ben buradan göremiyorum. Eğer gerçekten tüm içtenliğinizle okur,anlamaya çalışıp,değer verip cevaplarsanız insanlığa dair inancım,umudum yeşerir. Verecek cevap bulamasanız veya kazancınız olmayacağı için vakit kaybetmek istemezseniz de saygı duyarım. Şimdiden teşekkürler...
Bu soru 26 Eylül 2024 19:13 tarihinde Psikolog Nuray Halaç tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Merhaba sevgili danışan ,
Öncelikle soru sorduğun için teşekkür ederim ve umarım cevabım senin için bir ışık kaynağı olur.Yaşamayan sizin dediğiniz gibi tabi ki de sizinle aynı duygulara ve deneyimlere sahip olamaz,sizi yüz de yüz anladığımı söylemem gerçek dışı olurdu ama ben sizi anlamaya çalıştığımı söylemek isterim,umarım birazda olsa bu size iyi gelir.
Sizin şu anda yaşamakta olduğunuz psikolojik rahatsızlık Travma Sonrası Stres Bozukluğu olarak adlandırılır ve muhakkak bir psikolojik destek almayı gerekli kılar. Biz psikologların sizler gibi psikolojik destek konusunda bütçe ayıramayacak durumda olan kişiler için uygun ücretli psikoterapi kontenjanı bulunur.Bu yüzden destek alma düşüncenizden vazgeçiyor olmayınız muhakkak kendiniz için bir adım atınız.
Bir doğal afet sonucu yaşadığınız travma duygusal, psikolojik ve fiziksel olarak kişinin hayatını alt üst edebilir. Travma sonrası gösterilen tepkiler kişisel farklılıklar nedeniyle farklı tepkilere ve etkilere sebep olabilir yani siz bu tepkiyi sessiz kalarak gösterirken bir başkası bunun tam zıttını gösterebilir,standart ve beklendik bir tepki grubu bulunmaz bu yüzden tepkilerimizi başkaları ile kıyaslıyor olmak bu konuda büyük strese yol açabilir.Yaşadığınız bu değişimlerin normal olduğunu unutmayın lütfen. Travmanızı tetikleyip korku ve kaygıya sebep olan herhangi bir şeyi(olay,durum,kişi,yer,zaman) fark etmeniz oldukça önemli bu noktada duygularınızın aslında durduk yere oluşmadığını fark etmeli ve olabildiğince bu noktaları not almalısınız.Travma anını sürekli yeniden yaşıyormuş hissi gelebilir ve bir türlü kurtulamadığınız düşüncelerin içinde kendinizi bulabilirsiniz Bunun sebepkerinden birisi de sizin de en çok yakındığınız konu aslında burada o an yaşamanız gereken, anlamanız gereken şeyleri yapmadığınız ,yapamadığınız için beyniniz devam eden yaşamda hafızada anlamlandırma çabası ve yaşanılmayan şeyleri yaşama arayışındadır.Travma sonrası kaçınma yollarından biri bir şey hissetmemeye çalışmak, düşünceleri bastırmaya çalışmaktır. Bu hatalı bir davranımdır çünkü yaşanması gereken duygulardan kaçınılırsa bu zamanla diğer duyguların yaşanılmasına engel oluşturabilir, kısa süreli bir rahatlama sunsa da uzun vade de kişiye ve duygularına zarar verebilir.Burada ne kadar kendinizi geç kalmış olarak görsenizde hiçbir şey için geç değildir anda kalmak yerine ana odaklanmayı tercih etmeli ve kendi yolunuzu oluşturmalısınız.Savunma mekanizması olarak kaçındığınız tüm duyguları keşfetmeniz için her gün kendinize günün belli bir zamanında şu soruları su-orup düzenli not tutmayı deneyebilirisiniz;bugün ne hissediyorum? hangi duyguya sahibim? bu duyguyu hissetmeme sebep olan şey neydi? egzersizler basit gözükse de değişimde ve gelişimde oldukça önemli yer tutar .Travma sonrası doğal olan tepkilerden bir diğeri ve sizin en çok yaptğınız gibi Kendini Suçlamadır.Bu noktada anlamanız gereken ise tüm sorumluluğu kendiniz aldığınız için bu duygulara sahipsiniz.Sizde çok fazla kontrol duygusunu tetikleyebilir ya da depresif ve çaresiz hissetirebilir.Tüm sorumluluğun sizde olmadığını kendinize söylemeli ve buna inanmalısınız çünkü bu tek gerçek değildir her şey de etkkiniz olamaz ve her şeyi kontrol edemezsiniz.
Mesajınızda belirttiğiniz çoğu durum travma sonrası beklenen tepkilerin neredeyse çoğunu oluşturuyor.Unutmamanız gereken ne kadar çok fakında olur ve bunlar üzerinde yoğunlaşarak çalışabilirseniz, bu duygular yoğunluklarını o kadar hızlı kaybedeceklerdir.
Var olan kaygınız ile baş etmek için Görselleştirme yolu ile Başetme Tekniğini deneyebilirisiniz;bu uygulamayı kendinizi rahat hissedebileceğiniz tercihen oturark uygulayınız.ilk önce size haz veren hoş bir anınızı hatırlayın ve gözünüzün önüne getirerek kendinizi o anın içine sokun ve sadece olumlu güzel detaylara odaklanın. Eğer bir değişiklik hissedilmezse başka bir anıya geçin.Bir diğeri Kendiniz ile Konuşarak telkin ile baş etme tekniği;size iyi gelenleri ezberleyip gün içinde yüksek sesle tekrar ediniz. Sresli olmaktan dolayı kendimi suçalamayacağım, bu duygu gayet normal ve diğer insanlarda bunu yaşıyor.Bugüne kadar en kötü baskıları zaten yaşadım ve bugüne gelebildim onlara baş edebildim kendimle gurur duyuyorum.Başımıza gelebilecek felaket için elimden gelen hazırlığı yaptım artık bundan sonra benim yapabileceğim bir şey yok ve olacaklar benim kontrolüm dışında bunun için endişelenmemin bir anlamı yok....Nefes egzersizleri ve meditasyonun etkisi oldukça etkilidir denemeli ve düzenli olarak uygulamalısınız .
Mesajınızda ilk gözüme çarpan konuyu ele almak isterim. Deprem gibi zor bir doğal afeti yaşarkende, sonrasında da yarattığı etkiler ile mücadele ederken hep tek başınıza olduğunuzu belirtmişsiniz bu konu da eşinizle açık bir şekilde iletişim kurarak üzerinizde olan yükü hafifletmek adına destek isteyebilirisiniz.Bazı şeyler paylaşınca daha kolay bir hal alabilir.Kitap olarak da ''Travma Sonrası Psikolojik Tepkileri Anlamak'' kitabını okumanızı önerebilirim.
Öncelikle beni anlamaya çalışarak okuyup içtenlikle cevapladığınız için minnettarım. "Geçmişi bırak,unutmaya çalış,geleceğe bak, ...mış gibi yap" gibi sırf söylemiş olmak için değil de,gerçekten var olan durumu kabullenip etkilerini görmezden gelmeyerek,travmama saygı duyarak yazdığınız ve pozitif sonuçlar doğuracağına inandığım önerilerde bulunduğunuz için teşekkür ederim. İlacı olmaya çalıştığınız bu yaranın,bir ömür sizden uzak durmasını diliyorum. Mesajımı şu sözlerle bitirmek istiyorum:" Acı duyabiliyorsan,canlısın demektir. Başkasının acısını duyabiliyorsan,insansın demektir." Sevgilerimi sunuyorum sevgili Nuray....en içten sevgilerimi....
Yorumlar
Yardımcı olabildiğim için çok sevindim, çok mutlu oldum 🤍