Psikoloji

Düşüncelerimle başa çıkamıyorum

Gizli Kullanıcı2 Aralık 2024 17:16

Merhaba kendimi değersiz boşluk içinde hissediyorum Ailem sürekli her fırsatta iyi ki evlendiğimi benden kurtulduklarını aile arasında şakayla sürekli dile getiriyorlar artık dayanamıyorum istemediğimi söylediklerinde onların yanında olmasa da her fırsatta aklıma geldikçe sürekli ağlıyorum eşimde onların bana değer vermediğini farkında ve sürekli aşağılayarak davranıyor hiçbir ihtiyacımı karşılamak istemiyor sürekli. Evde para kavgası var istemeye korkuyorum böyle olunca da aklıma küçükken ailem tarafından yaşadıklarım geliyor onlardan isterken de yalvarırım ve vermezlerdi ve evlendiğim kişide onlar gibi son zamanlar da çocukken yasadıklarımı anımsıyorum ve kendimi daha kötü hissetmeye başladım kimseyle görüşmek istemiyorum ayrılıp herkesten uzak bir yerde yaşayıp mesafeli ve sınırlı yaşamak istiyorum

Bu soru 3 Aralık 2024 19:06 tarihinde Psikolog İrem Bor tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar sevgili danışan, yaşadığınız durumun sizin için ağırlığını anladığımı bilmenizi isterim. Bu durumda yıpranmanız oldukça normaldir. Yaşadıklarınızı anlatmak da bir adımdır, bunun için teşekkür ederek başlamak istiyorum.

Ailenin şaka diye yapmış olduğu ifadelerin seni ne kadar etkilediğini görüyorum. Bu tür yorumları almak sizi hem geçmiş yaralarınıza hem de şu an ki sıkışmış hislerinize itiyor olabilir. Öncelikle burada sınırlarınızı koymanız önemlidir. Şaka da olsa bu cümlelerin sizi rahatsız ettiğini paylaşabilirsiniz. İlk olarak bunları paylaşmak zor gelebilir ancak duygularınızı paylaşmak ve kendinizi ifade etmek önemli bir başlangıçtır.

Aynı zamanda eşinizin de size karşı değerli hissettirmeyen davranışları söz konusu. Eşinizle açıkça ve dürüst bir konuşma yapmanızda fayda var. Neler hissettiğinizden bahsetmeyi deneyin, bu tutumun sizi etkilediğini paylaşın.

Geçmiş deneyimleriniz, bugününüzü etkiliyor olabilir sevgili danışan. Çocuklukta karşılanmayan duygusal ihtiyaçlar ikili ilişkiler içerisinde tetiklenerek benzer hisler uyandırabilir. Burada o çocuğun ihtiyaçlarını anlamak ve ona şefkatle yaklaşmak gerekebilir. Belki de o minik çocuğun sevgiye, ilgiye ve saygıya ihtiyacı var.

Bu duyguları fark edip anlamak birincil aşamamız. Geçmiş deneyimleri iyileştirmek terapi desteği ile mümkün olabilir.

Herkesten uzak bir hayat sürme isteğinizi anlıyorum. İçinde bulunduğunuz durumun sizin için ne kadar zorlayıcı olduğunu gösteriyor. Ancak bu noktada çözüm üretebilmek için kalıcı çözümlere gitmekte fayda var. Kendine sormanı istediğim bazı sorular olacak. Gerçekten ihtiyacın olan şey ne?, Sevgi, anlayış ve biraz destek görmek mi? Her biri birer ihtiyaç. Peki bu ihtiyaçları önce kendine vermekle başlayabilir misin? Bunu kendini sevmek, kendini anlayış göstermek ve kendini desteklemekle bağdaştırabilirsin.

Kendine iyi gelecek ve seni mutlu edebilecek alanlara yönelmek oldukça önemlidir. Bir hobi edinmek, aktiviteler bulmak, güvendiğin arkadaşların veya sevdiğin kişilerle konuşacağın ortam yaratmak sana nefes aldırabilir.

Şu an bu süreçte kendine yüklenmemelisin. Hislerinizi anlıyorum ancak bu duyguların içinde kaybolmadan adım adım ilerlemek gerekli güzel danışan.

Güvendiğin bir ortam yarat, bu arkadaşların veya seni anlayan aile üyelerinden biri veya bir terapist olabilir.

Kendi ihtiyaçlarını önemse, belirle ve planlar yap. Küçük hedefler belirlemeyi ve gerçekleştirmeyi denemelisiniz.

Zorlandığın anda destek almaktan çekinmemelisiniz. Unutmayın ki, siz değerlisiniz. Yaşamış olduğun durumlar değerinden seni uzaklaştırabilir ancak bu süreçte yalnız olmadığını ve destek almanın en güzel güç kaynağı olabileceğini kendinize hatırlatın.

Tekrar sorularınız ve yorumlarınız için burada olacağım. Size fayda sağlamaktan mutluluk duyuyorum. Hoşça kalın..

Sevgilerle, Psikolog İrem Bor

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Devamlı endişeli-kaygılı hissetmek, kötü olaylar olacağı düşüncesi

Merhabalar, üniversite hazırlık dönemimden beri kaygı bozukluğu ile savaşıyorum gitmediğim psikolog ve psikiyatrist nerdeyse kalmadı. Biraz daha büyüdükçe daha farkında olmaya başladım tabi . Mesleğimi elime aldım evlendim yeni bir şehire taşındım hersey yolundaydı taa ki 2020 yılında babamin ilk hastalanmasina kadar, sabahin ilk satleryle ani bir telefonla hersey basladi . Beyin kanaması ardından beyin tümörü beyin ameliyatı ve son 6 8 ayının kalmasını öğrenmemiz pandemi ile beraber sık sık babamin yanına gidememem derken 2022 yılında babami kaybettim yine anı bir telefonla vefat haberini aldım. Onun üzerine yas surecini atlatamadığım için psikiyatrist tedavisi aldım çünkü aşırı takıntılarım ve ağlama krizlerim başlamıştı. Takıntı durumum ise devamli ocağı kapiyi kontrol etmem camları kontrol etmem vs gibi. 1 yıl tedavi gördüm ve nihayet iyileştim dedim; bebek tedavisine başladım hamile kaldım sebepsiz yere 2 aylıkken kalbinin durduğunu ve bi an önce kürtaj olmam gerektiğini öğrendim, bununla birlikte 3. 5 yuldir çalıştığım iş yerinden ayrılmak durumunda kaldım. Evde kendime zaman ayırıp psikolojik ve fiziksel olarak toparlamak gerekiyordu. Kürtaj sonrası yaşadığım psikolojik sıkıntıdan sonra urtiket ve egzama oldum bagirsak ağrısından duramadim . Biraz kendimi toparladım yaşadığım yere dönerken evimi şu bastı boru patladı ve yeni taşınmıştım ve üst kat kaynakli idi. Üst kat komşuma durumu anlattım vs. Problem çıkarttı böyle komşuluk mu olur vs bize laf attı sadece tabu büyük kavga falan olmadı. Ama bu olaydan sonra ben evde duramamaya kalp carpisintisindan uyuyamamaya başladımCunku ya tekrar olursa yine onunla muhatap olmak zorunda kalırsak eşimle kavga ederlerse bu sefer ev masrafını karşılamazsa kavga çıkarsa gibi tetikte durmaya başladım , ilerde çocuğum olduğunda ya bisey olursa yine gibi drvamli düşüncelerim artmaya başladı. Eşimle bu noktada hep konuşuruz beni kaygilandiran düşündüren şeyleri hep paylaşırız ama ya o bi gun yanımda olmazsa nasıl baş ederim devamli endişeli devamli korkarak yaşamak istemiyorum

Psikoloji

Sürekli Dert Anlatıyorum, Nasıl Daha İyi Hissederim?

Sürekli derdimi insanlara anlatmak istiyorum, en ufak bir anda dertlerim hakkında detaylara inmek veya beni dinlemeleri için onlara farklı şeyler söylüyorum. Sürekli ilgi çekici şeylerden bahsediyorum kendimle alakalı ama hiçbiri aslında ilgi çekici değiller. Nefes alamıyor gibi hissediyor ve her boş bulduğum anda aileme karşı bir cevap hazırlıyorum kafamda. Çok agresifim, tahammül seviyem neredeyse yerlerde. Sevgilim ne dese ona karşı çıkıyorum, zıt olmak için uğraşıyorum ve çok fazla dert anlatma girişiminde bulunuyorum. Konfor alanımdan çıkmak istemiyorum ama aynı zamanda da arkadaşım yok diye kendi kendime yükleniyorum. Günlük yaşamımda seslere tahammül edemiyorum sussunlar istiyorum. Ama aslında içten içe birisi benimle oturup sohbet etsin istiyorum. Yalnız kalmak en korktuğum şeylerden birisi olduğu halde çok yalnız hissediyorum. Erkek arkadaşım sadece benimle ilgilensin, benimle konuşsun ve bana vakit ayırsın istiyorum. Hatta bunu çevremdeki herkesten istiyorum ama olamayacağının farkında olduğum için onlara yansıtmamaya çalışıyorum, bu durum beni çok zorluyor. Bir derdim olduğunun farkındayım, bu kadar dalıp dalıp gitmelerim hiç normal değil ama ne olduğunu bulamıyorum. Bu beni ve cevremdeki insanları çok zorluyor. Bunlarla nasıl başa çıkabilir ve bunlardan vazgeçip iyileşmek için ne yapabilirim?