Romantik İlişkiler

Erkek arkadaşımı unutamıyorum

melissa24 Nisan 2024 15:47

Merhaba 21 yaşındayım , erkek arkadaşımla 3 yıllık ilişkimiz, 8 ay önce bitti , ama ben hala tüm mesajalrımızı her akşam okuyup ağlıyorum, bana aldığı hediyelere bakıyorum, sosyal medya hesaplarında sürekli onu takip ediyorum , hiç bir şeyden keyif almıyorum, bir kaç kere barışmak istedim ama maalesef o asla yanaşmadı, farklı kişilik yapılarımız varmış ona göre, 8 aydır her gece onu ve güzel zamanlarımızı düşünüp ağlıyorum , bu süreçle nasıl başa çıkacağım lütfen bir akıl verin bana lütfennn

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba, bir ilişkinin sonuna geldiğimizde yıkılmış hissedip, acı yaşayabiliriz. “Gerçekten neyi kaybediyoruz?” gibi ciddi bir soruyu kendimize sorabiliriz. 

Partnerimizle kurduğumuz duygusal bağ ilişkinin sonunda sarsıcı bir kayıp duygusuna dönüşebilir. 

Değer verip, yatırım yaptığınız bir ilişkinin sonunda ayrılık yaşamak sizi üzüntü, hayal kırıklığı, kaygı, korku, kızgınlık ve öfke gibi duygulara yöneltebilir. Bu duygular ayrı ayrı ya da bazen birlikte de görülebilmektedir. 

Birçok insan ilişki içerisinde partneriyle bir bütünmüş gibi hareket eder, düşünür ve duygularını yaşar. 

Ayrılık sonrasında bir bütün bozulmuş ve diğer parçası uzaklaşmış hissiyle kalabilirsiniz.

Ayrılık sonrası duygularınıza dikkat etmeli ve duygularınızı takip etmeli ve en öncesi kendi başınıza bir birey olduğunuzu kendinize hatırlatmalısınız.

Araştırmalar bir ayrılık sürecinden geçmenin vücudumuzda bir bağımlılıktan kurtulma ile aynı yolları izlediğini göstermektedir. 

Ayrılık sürecinde duygularınızı kabul edin ve duygularınızı yaşamak için kendinize izin verin. Ağlamak istiyorsanız ağlayın. Acıyı ve yası yaşamak doğal ve normaldir. 

Kendinizi iyileştirmek, geliştirmek için kendinize alan açın. Size iyi gelecek, yararlı olacağını bildiğiniz ve eğlenceli şeyler yapabilirsiniz. 

Arkadaşlarınızla vakit geçirmek, kitap okumak, film izlemek ve uzun yürüyüşlere çıkmak bunlardan yalnızca birkaç tanesidir. 

Erken kalkmaya ve meşgul olmaya gayret edin. Erken kalktığınızda duş almak, kahvaltı yapmak, yürüyüşe çıkmak gibi sizi mutlu edecek ve aynı zamanda günlük rutinlerinizin bir parçası olan bu etkinlikleri yapabilirsiniz. 

Ayrılık sonrası yeni bir partner arayarak acınızı yaşamaktan uzaklaşmayın. 

Tek başınıza çok fazla zaman geçirmek yerine kahve içip sohbet edebileceğiniz ve sizi anladığını düşündüğünüz arkadaşlarınızla etkinlikler planlayabilirsiniz. 

İlişkileri sonlandıktan sonra başkalarının ne gibi şeyler planlayıp, yaptıklarını araştırabilirsiniz. 

Güvendiğiniz birkaç arkadaşınızla yaşadığınız bu acı dolu süreci paylaşıp aynı zamanda da bir psikolog desteği alabilirsiniz. Sevgiler.

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Çocukluk Travmalarımı Unutamıyorum

26 yaşındayım 26 yıldır aynı evde yaşıyorum evimiz küçük hiç kendi odam olmadı abimle aynı odada kaldım hala da böyle. Ben küçükken 2 amcam bizde kalıyordu odamızı bir nevi onlarla da paylaşıyorduk. Amcamlar sertti babam da sert ve ilgisizdi benimle çok konuşmazdı babam sadece yaramazlık yapınca azarlardı ve sürekli içerdi.Bir defasında annemle kavga ederken anneme kültablasını fırlattı anneme gelmedi ama kırılınca bir cam parçası kafama isabet etti o zaman çok korkmuştum yerler kan olmuştu. Bugün o kısımda hala saçım çıkmıyor. Annem sürekli ev işi yapardı. Hiç yaşıtım arkadaşım yoktu beni hiç gezdirmediler de. Doğru düzgün evden çıkmazdım. Arada dışarı çıkıp mahalledekilerle oynamaya çalışırdım ama benden büyük oldukları için genelde beni aralarına almak istemezlerdi. Anaokuluna gitmek istedim annemle babam göndermedi.Bi keresinde resim çizmek için şövale istemiştim babam tamam dedi almadı. Sonra ilkokula başladım 1. Sınıfta folklor ekibine katılmak istedim göndermediler. İlkokulda milli bayramlarda hep şiirleri ben okurdum. Annem hiçbirinde beni izlemeye gelmedi. Okulum evimizin hemen yanındaydı evden ben senin sesini duyarım derdi.Çok fazla çocukluk fotoğrafım yok. Benim ergenlik dönemimle abimin ergenliği aynı zamanlara denk geldi benimle hep dalga geçer ve üstünlük kurmaya çalışırdı. Ailem muhazakardı onu giyme açık bunu giyme rengi kırmızı buraya gitme bu müziği dinleme vs vs arkadaşımla görüşmeme izin vermezdi. Ortaokulda bir gün bir akrabam bana iftira attı ve anneme şikayet etti kendimi savunamadım annem sonrasında kısmen bana inandı ama yine de bana sahip çıkmadı.Ve o zamanlar tek arkadaşımla okulda dahi görüşmemi konuşmamı yasakladı. Dinlemedim bu yüzden hep kavga ettik. Arkadaşımı o zamanlar çok severdim o benim her şeyimdi ondan başka kimsem yoktu. Okulda dersten sonra ücretsiz resim dersi verilirdi arkadaşımla oraya giderdim sırf onunla görüşmeyeyim diye annem beni oradan da aldı. Tüm akrabalarım beni aykırı ve asabi olmakla annemi üzmekle suçlardı. İlkokulda derslerim hep iyiydi sınıfta ikinciydim ama hiç ödüllendirilmedim hiç takdir edilmedim.Ortaokulda bu bahsettiğim olaylar yaşandıktan sonra içime kapandım ve notlarım çok düştü notlarım yüksekken hiç takdir görmedim ama düşünce bana tepki gösterdiler matematiğim 5 ten 4 e düştüğü için resim dersim 2 olduğu için eleştirildim. Sürekli annemle bir çatışma halindeydim ve herkes beni nankörlükle annemi ezmekle suçladı. 15 yaşımda babam başka bir şehre taşındı. Annemle boşanmadılar ama ayrı şehirlerde yaşamaya başladılar. Sizce ben zor bir çocukluk geçirmiş miyim yoksa abartıyor muyum ailem beni rahat yetiştiğim için şımarık olmakla suçluyor. Bunu soruyorum çünkü bazen ben de kendimden şüphe ediyorum acaba abartıyor muyum diye.Bugün onlara karşı yoğun bir öfke duyuyorum ve tahammül edemiyorum. Aradan kaç yıl geçti eski şeylere öfkelenmemi benim kindar bir insan olmama bağlıyorlar. Ve eğer bu yaşadıklarım ciddi sorunlarsa bunlar yetişkin olarak kişiliğimde ne gibi etkilere sebep olur?