Aile

Eşim kanser olduğunu sakladı

Gizli Kullanıcı26 Eylül 2024 13:24

Merhaba 3 yıllık evliyim yeni evlendiğimiz zaman eşimin kanser olduğunu öğrendik daha doğrusu ailesi bilip saklamış 3. Yılındayız halen kanserle uğraşıyoruz çocuğumuz olmadı tüp bebek tedavisi gördüm benden kaynaklanan bi sorun değildi eşimin kanser olmasından kaynaklı ama şimdi bi oğlum var 6 aylık oğlum doğduktan bi süre sonra eşimin tekrar kanser olduğunu öğrendim yılım gibiydi benim için şimdi ise duygularımın bittigini ama bu eşimin için değil duygusuzlaştım ağlanacak şeye bile içim kıpırdamıyor ağlamak istesem de anlayamıyorum kendimi nasıl hissettiğine gelirsek hiç bilmiyorum ne hissetttigimi diyorum ya duygularımı alınmış gibi hissediyorum severek evlendik ama çok zor bi sürecin içindeyiz ister istemez evliliğimiz etkileniyo eşim tarafından değilde genel olarak ben kavga çıkarmaya sanki meraklıymışım gibi onu sevmediğim için değil sadece çok yorgunum çok fazla ne yapmam gerekiyor duygularımı kazanmama yardım edin

Bu soru 3 Ekim 2024 12:33 tarihinde Psikolog İrem Bor tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar sevgili danışan, öncellikle yaşadığınız zorlukları kabul etmek gerekiyor. Evliliğinizin başında eşinizin kanser olduğunu öğrenmek oldukça zorlayıcı. Üç yıldır vermiş olduğunuz mücadele ve çocuk sahibi olma uğraşları üzerinizde oldukça büyük yükler yaratmış. Böylesine uzun bir süreçten geçiyor olmak, duygusal olarak yıpranmaları da getirir. Tükenmiş hissetmeniz oldukça doğaldır. Duygularınızı hissedemediğinizi ve adeta duygularınızın alınmış gibi hissine sahip olduğunuzu anlıyorum. Bunlar yoğun olarak yaşadığınız stresin ve yorgunluk hissinin sonucu olabilir.

Duygusal anlamda tükenmişlik, yoğun stresle başa çıkarken duyguların donmuş gibi olması anlamına gelir. Yaşadığınız durumda zorlandığınız için bir tür savunma mekanizması geliştirmiş ve duygularınızı bir süreliğine kapatmış olabilirsiniz.

Bu anlamda kendinize zaman verin. Bu durumu kabul etmek, yaşadıklarınızın zorluğunu ve yıpranmanızın normal olduğunu bilmek önemlidir.

Kanserle mücadele etmek kaygı yaratır. Kaygıyı yönetmenin yollarını aramak size iyi gelebilir. Örneğin, nefes egzersizlerinden faydalanmak, meditasyon yapmak, yoga, yürüyüş gibi seçenekleri değerlendirebilirsiniz.

Bu durum evliliğin de etkilenmesine sebep olmuş gözüküyor. Eşinizle olan bağınız hala orada olabilir, sadece deneyimlediğiniz zorluklarla başa çıkmaya çalışırken bu bağların anlamlandırılmasını engellemiş olabilir. İletişimi güçlendirmek bu bağların kuvvetlendirilmesi için önem taşır. Birbirinize duygu-düşünce paylaşımında bulunmak, hissettiğiniz duyguları anlamak ve empati kurmak ikinize de iyi gelecektir.

Bir anne olmak da sorumlulukları beraberinde getirir. Zorlu dönemlerde bu sorumluluklar ağır gelebilir. Bebeğinizle ilgilendiğiniz gibi kendinizle de ilgilenmelisiniz. Kendi ihtiyaçlarınıza kulak vermeli, keyif aldığınız şeyleri yeniden hatırlamalısınız. Vaktiniz olmayabilir ancak bebeğiniz uyurken yapabildiğiniz 10 dakikalık bir aktivite bile size iyi hissettirebilir.

Duyguları kazanmak zaman isteyebilir. Burada zamana bırakmayı ve kendinize karşı nazik olmayı unutmamalısınız. Küçük adımlarla ilerlemeliyiz. Günlük hayatınıza ekleyebileceğiniz küçük şeylere odaklanın. Neler hissettiğinizi anlamak için kendinizle ilgilenmeli, duyguları kabul etmelisiniz. Kendinize söyleyemediğiniz şeyleri bastırmadan kabullenmek oldukça kıymetli. Yorgun hissetmek, tükenmiş hissetmek hepsi kabul edilebilir ve normaldir.

Bir süreçten geçiyorsunuz, fiziksel ve duygusal olarak zorlayıcıdır. Ancak duygularınız kaybolmadı sadece bir süreliğine rafa kaldırıldı. Tekrar geri dönecekler, zamana ihtiyacınız var. Duygularınızı yeniden keşfetmek için bir psikologdan destek almayı da düşünebilirsiniz. Hoşça kalın. Sevgiler, Psikolog İrem BOR.

Yorumlar

Gizli Kullanıcı

Çok teşekkür ederim 🐣🥰

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Doğumdan sonra psikolojik olarak kendimi iyi hissetmiyorum

Çok isteyerek hamile kalmadım eşim ısrarla baba olmak istediğini söyledi. Hamileyken geri donusu olmayan yola girdim ve psikolojik olarak çok üzgündüm. Bebeğime bir hissim yoktu. Sigara icen birisiyim sigarayi bile birakmamistim. Calisma ortamimda arkadaslarim toleransliydi ama basimdaki sefim beni yildirmaya calisiyordu. Hamile demeden ustume yukleniyordu ve oradaki herkes halime aciyordu. Raporumu 37 haftaya kadar uzattim fakat 32de git diye tutturmustu. Neyse ben bir sekil calistim izne ayrildim ve evde durmak bana cok tuhaf geldi çünkü 5 senedir calisiyordum. Doguma girdim ciktim fakat bir anda icimdeki ses bebegi birak git dedi ve hastanede birakip ciktim disari. Esime ayrilmak istediğimi ve cocugu alip gitmesini sifirdan bir hayat istedigimi soyledim. Esim birakmadi ailem ve esim beni kendime getirmeye calisti ama bebegi lohusaligimda hic kabullenemedim annelik hissim olmadi bebegimde beni cok istemiyordu. Sutum 3 gun sonra geldi o ara annemin herkesi arayip sutu yok kizimin dedi sozde cozum ariyormus ama yapma dedikce benden gizli yapmaya devam etti afedersiniz salak yerine koydu. Zaten stres icindeyim ustume geldikce geldiler. Annem calisiyordu izni bitti eve dondu kaynanama soyledi birazda sen dur diye kaynanam calismiyor. Keske gelmeseydi. Her dakika bebek mizildansa bile bu cocugu emzir diyordu. Emdikten sonra kucagimdan çekip hadi sen ev isine bak ben oğlumla durucam diyordu. Bebek ufacik aglasin yine beni cagirsin hadi meme ver derdi. 3 gun filan durdu sen bize gel dedi gittim yine ha bire bebek mememde. Evdeki herkes gule oynaya balkon sefasi yaparken ben o sicaklarda odaya kapanmis bebek emziriyordum. Yatalak hastadan tek farkim memem acikti. O kadar emzirmekten nefret ettim ki insallah sutum kesilirde mamaya gecerim insana donerim dedim. Her yedigime yasak diyorlardi, sevmediğim seyleri bebek icin yiyeceksin diyorlardi sigarayida birakamadim gizli sakli sigaraya devam ettim eger icmesem stresim artiyordu. Herkesin her dedigi gozume batiyordu herkesle kavga eder olmustum ve ısrarla esime ben bebegide senide istemiyorum dedim. Kaynanamda senden anne olmaz cocuk esirgemeye ver benim kizim senden daha iyi bakar o kadar cocugu olduguna rağmen dedi ve o an lohusalik filan degil ciddi anlamda cok sinirlendim. Esime soyleyip eve geçtik dedim ev piste olsa yemekte yapamasakta ben evde kalmak istiyorum. Esim bebegi istemiyorum diye korktu ama bebege evde kesinlikle zarar vermedim. Basbasa kaldikca bebegimle bag oluşmaya basladi ama stresim hic gecmedi. Kaynanamla normalde aram cok iyiydi ama cocuk olduktan sonra ustume gelmeye basladi. Bebegim 3 aylikken israrla memeyi reddetti ac kalma korkusuna mama verdim ve bebegim memeyi tamamen kendisi birakti ne kadar zorlasamda cok agladi istemedi. Bir sure sonra sutum kesildi. Kaynanamda cocuga annen kasten memeden kesti seni degil mi dedi. Kaynanam sürekli beni asagilamaya, anneligimi kucuk gormeye basladi. Sürekli benim dedigimi yapacaksin sen bilmezsin der durur. En son gordugunde bebegim 9 aylikti bebegime tuz neden vermiyorsun diye sordu bende sagligi için zararli dedim. Niye ben verdim dedi en son dayanamadim cocuklarin demek ki ondan boyle dedim. Begenmiyorsan oglumu geri ver dedi, al simdi gotur dedim. Bir de cocuguma surekli annem der benden bahsederken adimi soyler. Bebege ha bire beni kotuler yok . .. (ismim) seni birakmisti yok . .. (ismim) sana meme veremedi gibi. Anneeem . .. (ismim) seni hasta mi etti der mesela. Annem demesinden israrla nefrey ediyorum farketti simdide annecim demeye basladi. Esime soyledim artik bayram seyran olmadikca Kaynanama kesinlikle gitmiyorum telefonumdan sosyal medyamdan hep engelledim. Tum sulalesini engelledim hatta. Bebegimle iletisimimde bir problem yok ama kaynanam cok yaraliyor beni ve onu her gordugumde aklima o gunlerim geliyor. Bebegim icin herseyi ince ince dusunerek yaparim tek basima bakiyorum babasi bile gece uyaniyor diye odasini ayirdi şimdi uyanmiyor ama kocami odadan kovdum zor gunde yoksan uyudugunda da gelme diye bu arada bebegim simdi bir yasinda. Kaynanama inanilmaz kin besliyorum. Gorumcemde sorunlu ama kinim yok o da cok sacmalar ama ben onu tanidim taniyali manyak. Esime olaylar ilk basladiginda soyledim ciddiye almadi sonradan git konus dedim hala aracilik yapmaz benim ustume atar. Ailesine bir sey soyleyemez ama bana rahatlikla soyler. Zaten evle alakali herseyide ben yaparim kocam sadece para kazanan kisim. Bir de ben istifa etmek zorunda kaldim kaynanam bakarim dedi sonrada sen ne bicim annesin cocugun senden nefret eder dedi bahaneye bak. Mesela gezmeyi cok özlemiştim kaynanam bana dedi ki bundan sonra sadece evin kocan bebegin var evden cikamayacaksin hayatin bitti kabul et dedi birazda emzirmekten nefret o yuzden ettim. Neden bilmiyorum ama emziren birisini gorunce ve lohusa gorunce midem bulanip tiksiniyorim ya da kiskaniyor muyum bilmiyorum simdi annem çalışsa da izin gunlerinde oglumu alir kocanla gez der kaynanamda onun pesinde dolanmami ister kendi kizi eve kapanip tek cocuk bakti calismiyor sanirim benimde oyle olmami istiyor benden gizli tv filan izletmeye calisiuor senin sozundegil benim sozum gecer der gibi. Kaynanam ayda bir gormeye basladi bebegim 6 aylik olduktan sonra 3 ayda bir gormeye basladi ama benim icin uzak durmasi daha iyi cunku het yanima geldiginde beni eziyor esimde susuyor. Esimde gelmis git anneme saril arani duzelt diyor dedim anneni allah affetsin. Annesi demek lohusaligim demek. Benim annemler kendilerini yirtarken o anca elestirdi. Annemler bebege maddi manevi destek oluyorlar ama kaynanam hic olmadi utanmasa tek maasli halimizle bizden para isteyecek. Annemler bir de boyle yardim ettigi icin ici cok rahat evde oturuyormus ama diger kizinin cocuklairnida gunde 3 kez arar. Beni arayıp sormasin esim gorussun torunlarinida gotursun ama ben gormeyim. Esimde israrla abarttigimi ve güzel olmami istiyor. Bebegimle ilişkimi 6 aydan sonra düzelttim kaynanam hep kotu anneyim gibi konuştuğu icin bana yardim etmek isteyen herkesi reddediyordum beceriksiz hissediyordum. Daha dusunsem neler cikar.