Eşim ve annesi ve ailesi

Merhaba,

Sizin yaşadıklarınızı okurken, sanırım aynı anda hem sabırlı olmaya çalışıp hem de içten içe çokça kırılıp yorulduğunuzu hissettim. Bunca emek verirken, kendi payınıza düşen huzuru ve adaleti aramanızda o kadar çok anlam var ki… Sanki göz ardı ediliyormuşsunuz ya da verdiğiniz emeğin karşılığı pek görülmüyormuş gibi bir tablo çıktı karşıma.

Eşinizin ailesine sürekli yardımları, hele ki bir yandan geçim derdinizi göğüslerken, çok ağır ve adaletsiz hissettirebilir. Özellikle siz çocuğunuz küçükken ev işleriyle uğraşıyor, ev ekonomisi için uğraş veriyorken… Bir çocuğun, bir kadının sabahın erken saatinden geceye kadar çabaladığını hissetmesi ama bu emeğin karşılığını “yaşarken” bulamaması – işte asıl insanı yoran bu sanırım. Kendi annenize ya da çocuklarınıza gelince ölçü farklılaşıyorsa, durum çok daha can acıtıcı bir hal alıyor.

Şöyle bir soru insanın aklına geliyor: “Benim hakkım, değerim, emeğim nerde başlıyor nerde bitiyor?” İçten içe de şu var sanki; sizin ekonomi için değer yaratmaya çalışmanız, eşinizin ailesindekilerin yaşam biçimi ve harcama alışkanlıklarıyla çelişiyor. Elbette kimse “aileyi tümüyle sil” diyemez, ama insan ister ki karşılıklı fedakarlık, adaletli paylaşım olsun. Sanki burada en çok zorlayan mesele de bu dengenin tutturulamaması gibi…

Bir tarafta kendinizden kıstıklarınız; saçınıza boya bile sürememişsiniz aylarca… Bu detay bile öyle çok şey anlatıyor ki. Bazen hayat sadece büyük olaylardan değil, eksik kalan küçük ayrıntılardan da zorlaşır. Diğer yandan eşinizin duygusal olarak ailesine bağlılığı ve engellilik durumu da, bazı şeyleri açıkça konuşmayı zorlaştırıyor olabilir.

Belki şöyle bir öneri iyi gelebilir: Açık bir zaman yaratıp, sakin bir dille; “Bizim kendi çekirdek ailemizin öncelikleri neler, ben neye ihtiyaç duyuyorum?” diye anlatmayı deneyebilirsiniz. Suçlamak ya da hesap sormak yerine, kendi hislerinizi, yorgunluğunuzu, gelecekle ilgili kaygılarınızı açıklıkla ve “ben diliyle” paylaşmak bazen bir miktar kapı aralayabiliyor.

Bir deftere, “Ben şu an kendi adıma en çok neyden yıpranıyorum?”, “Gelecekte nasıl bir düzende yaşamak isterim?”, “Ekonomik anlamda bana ne iyi gelir?” gibi soruları yanıtlamayı da deneyebilirsiniz. Bazen düşünceler kağıda döküldüğünde, duygular daha anlamlı bir biçimde ortaya çıkıyor. 🌿

“Ben de aileme yardım etmek istiyorum, ama elimizden ne gelirse, herkes için eşit olmalı” demenizde çokça mantık var. Burada biraz hayati olan; eşinizle aradaki dengeyi sağlamak, karşılıklı olarak sınırları netleştirmek ve sizi yıpratmayan bir yol bulabilmek. Kolay bir denklem değil ama tamamen çözümsüz de değil.

Belki içinizde kırgınlığı ya da öfkeyi oldukça anlaşılır bulacak yakın bir dostunuz, ya da konuşmaktan çekinmeyeceğiniz bir aile büyüğünüz varsa, ara ara dertleşmek, duygunuzu paylaşmak da yükünüzü hafifletebilir.

Bambaşka çözümler ya da pratikler aklınıza geliyor mu, ya da daha önce denediğiniz ve işe yarayan bir yol oldu mu? Dilerseniz bunları da benimle paylaşabilirsiniz. Bazen ufak bir değişiklik, uzun süredir taşınan yorgunluklarda hafifletici olabiliyor. Dilerseniz birlikte, daha somut adımlar üstüne de konuşabiliriz.