• Anasayfa
  • Sorular
  • Eşimin bana vakit ayırmadıgını ilgilenmediğini düşünüyorum
Aile

Eşimin bana vakit ayırmadıgını ilgilenmediğini düşünüyorum

Gizli Kullanıcı25 Temmuz 2024 12:36

Eşim benimle vakit geçirmek istemiyor gibime geliyor birşeyler yapalım diyorum tamam diyor ama arkadaşları arasın hemen dışarı çıkıyor beni ikinci plana attığını düşünüyorum bunun için tartışıyoruz gece dışarı daha çok çıkıyor bazen çıkmıyor dışarı evde oluyor ama akşam çıkacağı zaman istemiyorum çıkma vakit geçirelim diyorum

"bugün zaten evde senin yanındaydım"

diyor ama hep telefonla uğraşıyor yada uyuyor bana ilgisiz olduğunu düşünüyorum sen

"hep yanında olayım dışarı çıkmayım istiyorsun"

diyor ama ben onu istemiyorum geç saatte eve gelmesin istiyorum evdeyken benimle ilgilensin istiyorum evde olduğunda bile sürekli telefondan video izliyor bişey söylüyorum beni duymuyor bile canım sıkılıyor dışarı çıkalım diyor gidebileceğimiz bir yer yok ki evimizde oturalım diyor arkadaşları arasın çıkıyor dışarı ben evde daha çok sıkılıyorum tek başıma kaldıkça gündüz çoğu zaman yalnızım gece de yalızım bu durum beni asabileştiriyor ve çabuk sinirlenen biri haline dönüştürüyor benimle ilgilenmiyorsun dediğim zaman evdeyim ya diyor gece beraber yatıyoruz ya diyor ama evdeyken ya telefonla yada uyuyor benimle vakit geçirmek istemediğini düşünüyorum sonra bana diyor ki hep dışarı çıktığımda eve geldiğimde suratın hep asık oluyor ama benimde canım sıkılıyor biz kaçarak evlendik eve gelecek kimsem yok gidecek kimsem yok bende sıkılıyorum eşimden başka kimsem yok çünkü beni boguyorsun daraltiyosun diyor ama ben eşimi daraltacak bişey yapmıyorum daraltsam istediği zaman arkadaşlarının yanına gidipte eve geç gelemez ben hep kendimi arka planda hissediyorum ki öyleyimde zaten çok seviyorum seni diyor ama beni sürekli yalnız bırakıyor bilmiyorum kendimi böyle iyi hissetmiyorum çünkü bir süre sonra ağlayarak içime atıyorum susuyorum artık çünkü söylediğim zaman tartışıyoruz ve bende bundan çok yorulduğum için ağlıyorum sadece...

Bu soru 25 Temmuz 2024 16:00 tarihinde Klinik Psikolog Pınar Özdemir tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Sevgili danışan,

Eşinize karşı beklentilerinizin olduğunu ve bu beklentileriniz karşılanmadığı için bu süreçle baş etmekte zorlandığınızı görüyorum. Evliliğinizi olağandan daha farklı bir şekilde başlatmanız, sosyal ilişkilerinizi geride bırakarak başlatmanız kendinizi yalnızlaştırmanıza sebep olmuş olabilir. Kendi dünyanızı sadece eşiniz ve kendinizden oluşturmuşsunuz ve bu sebeple eşinizle ilgili olumlu olumsuz her şeyi daha yüksek yoğunlukta yaşıyor olabilirsiniz.

Çevrenizde sosyal desteğin azalmış olması kişisel yaşantınızda sizi mutsuzluğa itebilir. Duygularınızı paylaşabilecek, birlikte bir şeyler yapacak arkadaşınız ailenizin olması kendi içsel dünyanızda rahatlamanızı, sorunlarınızla baş edebilmekte güç verecektir. Bu aşamada eşinizden önce kendinizle vakit geçirmeyi deneyebilir –yürüyüşe çıkmak, spora başlamak, hobi edinmek için kurslara etkinliklere katılmak- gibi seçenekleri değerlendirebilirsiniz. Kurslara katılarak sosyal ilişkilerinizi yeniden düzenleyebilirsiniz.

Eşinizle yaşadığınız sorunlarda karşılıklı iletişim zorlukları, empatiden uzak yaklaşımlar olabilir. Bu sebeple sağlıklı iletişim kurmak, empatiyle yaklaşabilmek için kontrol edebildikleriniz ve kontrol edemediklerinizle ilişkili liste oluşturarak karşılıklı değerlendirebilirsiniz.

Evliliğinizde yaşanan tartışmalar içerisinde kendi tutumlarınızı kontrol edebilmek, kontrol edebildiklerinizi veya kontrol edemediklerinizi farkında olarak sürdürerek ilişkinizi yürütmeyi deneyebilirsiniz. Eşinizin sizin beklentilerinizi –karşılıklı beklentiler içerisinde- karşılayamadığı bir süreçten geçtiğinizi görüyorum. Bu nedenle davranışlarınızı daha doğrusu tartışma içerisindeki davranışlarınızı ya da karşılıklı beklentilerinize yönelik söylemlerinizi gözden geçirebileceğiniz, değerlendirebileceğiniz bir kontrol listesini oluşturabilirsiniz. Yaptığınız listeyi birlikte değerlendirerek ilişki içerisinde farkındalıklar oluşturmanıza yol gösterebilir. Kısaca bu listenin amacı kendi davranışlarınızı kontrol edebildiğinizi fark etmeniz ve kontrol edemediğiniz kısımlar için partnerinize karşı empati duygusunu kullanarak ifade etmenizden oluşur. Hem kendiniz hem de eşiniz için bir kağıda tartışma içerisinde kontrol edebildikleriniz ve kontrol edemediklerinizi yazarak başlayabilirsiniz. Bu aşamada karşılıklı olarak hem kendinizin hem de eşinziin kontrol edemediği davranışlarını anlamak, anladığınızı karşılıklı empatiyle göstermek ve kontrol edebileceği davranışları fark ettirmek, anlatabilmektir. Böylelikle çift yönlü, karşılıklı bir iletişim kurmanıza yardımcı olacaktır.

Örneğin;

Kendiniz için;

•Tartışma esnasında yüksek sesle bağırmayı kontrol edemiyorum. Bunu farkındayım.

•Tartışma esnasında argo konuşmayı kontrol edebilirim. Benim elimde olan bir tutumum.

Partneriniz için;

•Tartışma esnasında öfkelendiğin için bazen kırıcı konuşabiliyorsun, kontrol edemiyorsun anlıyorum. Bilerek demediğini farkındayım. 

.Tartışma esnasında yüksek sesle bağırmayı kontrol edebilirsin, senin elinde olan bir tutum. 

Bunun gibi kendi kontrol listenizi oluşturarak birlikte değerlendirebilir ve farkındalıklar oluşturabilirsiniz. Ayrıca bu listeyi beklentileriniz için de oluşturabilirsiniz.

Sevgili danışan, eşinizle birlikte ilişki içerisinde uzun vadede başa çıkamadığınızı düşünüyorsanız çift terapisine başvurabilirsiniz. Kendiniz için bireysel olarak psikoloğa başvurarak kendi farkındalığınızı ve baş etme becerilerinizi oluşturabilmek için psikoloğa başvurarak psikolojik destek alabilirsiniz.

Sevgiler.

Klinik Psikolog Pınar Özdemir.

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Kötü anlarımızı unutabilir miyiz?

Şanssız mıydım yoksa şanslı olmak için çabalayamadım mı neden hep sustum duygularım neden bastırıldı neden buna izin verdim çocuktum çünkü savunmasızdım sevilmek istedim sadece ya da sevildiğimi hissetmek annemle hiçbir zaman anne kız olamadık hep aramızda duvarlar vardı kuzenlerimle bile benden daha çok eğlenirdi şakalaşırdı suratsız derdi hep bana bir kere güzel kızım dediğini hatırlamam hep korkardım ondan ya da çekinirdim kızar korkusuyla yapardım ya da yapamazdım her şeyi küçükken pazarda kaybolduğum için dayak yedim güzel yazı yazmam için de öyle büyüdüm liseye gittim hava atıyor dedi stajdan kazandığım parayla resim kursuna gittim boşa para harcıyor dedi kendi param dedim kızdı evlendim düğün günü takıdan sonra gelin odasında yere para düştü eşim almak istedi annem ona sana güvenmiyorum diye eşime parayı vermedi güvenmediğin bir adama kızını nasıl verdin diyemedim kızım doğdu lohusayken dikişli halde yerlere yatıp ağladım umurlarında olmadı yine ben özür dilerim ertesi gün dikişlerin var ağır kaldırma dedi yerlerdeyken neden umursamadın beni kendime aile kurdum odaklanmama izin vermedi yakın bir zamanda doğru düzgün bir koca bulamadın kendine dedi saygısızlık yapmadım hep onun istediği gibi yaşadım arayıp sormuyor oldum çok yoruldum babam daha iyiydi ona göre ama o da bunların olmasına izin verdi engel olmadı içimden anne baba demek gelmiyor benim artık gerçekten yanımda arkamda olduklarını bile hissedemiyorum istedikleri gibi bir evlat olamadım sanırım ben ne yaparsam yapayım yaranamadım

Aile

Annemi ikna edemiyorum ne yapmalıyım?

Merhabalar. Ben 18 yaşındayım annem ise 51. Annem çok tatlı çok iyi birisi onu çok seviyorum ama onu bazen anlayamıyorum. İstediğim çoğu şeyi büyük bir istek olmamasına rağmen asla izin vermiyor. Örneğin kulağıma piercing deldirmeği çok istiyorum fakat asla izin vermiyor. Ve sadece sol kulağıma bir tane normalde piercing meraklısı biri değilim. Bir çok istediğim de göbek adımı kimlikten sildirmek. Göbek adımı dedemle babaannem koymuş. Ancak biz kullanmıyoruz baba tarafını da sevmediğim için nerde tam ismimi gördüğümde ya da biri göbek adımla seslendiğinde çok sinir oluyorum. Herkes asıl ismim ile sesleniyor bu yüzden anneme göbek adımı sildirmek istediğimi söylediğimde “benim de göbek adım var, çok dalga geçtiler göbek adımla, benim zamanında aklıma sildirmek gelmedi, baban duysa kıyamet koparır” vb. cümleler kullanıyor ya da başkalarını örnek veriyor. Ona beni anlamasını istiyorum ama asla kendimi dinletemiyorum. Bu yüzden çoğu şeyi ondan gizli yapmak istiyorum çünkü izin vermiyor. Mesela kulağımda ki küpeleri ondan habersiz deldirmiştim. Deldirdikten bir iki saat öğrendi ve tabii ki çok kızdı hatta “beni köpek yerine koydun” dediğinde kendine öyle dediği için çok üzüldüm. Ve bende siniri hafiflesin diye gittim ona sevdiği tatlıdan aldım. Sinirlenmesi, bu konu hakkında konuşmamız yarım saat geçmedi ve üstünden 8 ay geçti. Bana kızacağını biliyorum ama kızması gelip geçici ben ise istediğim olduğu için mutlu oluyorum. Ama şimdi benden gizli yaparsan hakkımı haram ederim diyor. Çok üzülüyorum gerçekten. Ona kendimi bir şekilde anlatmaya çalışıyorum. İkimizin zamanı aynı olmadığını, düşüncelerimizin farklı olduğunu söylüyorum. Ama hep kendinden örnek veriyor. Hatta 14 yaşından beri psikolojimi bozduğu için burun estetiği olmak istiyorum ve ben bunu anneme nasıl söyleyeceğimi düşünüyorum. Vereceği tepkiyi çok iyi biliyorum. Ne istersem izin vermiyor ne yapacağım. Sırf bu yüzden yaşamak istemiyorum bazen. Kulağa saçma geliyor farkındayım ama insan bir kere geldiği bu dünyada istediğini yapamadığı ya da istediği gibi yaşayamadığı zaman yaşamanın ne anlamı kalıyor? Ne yapacağımı bilmiyorum daha kendimi nasıl ifade edeceğimi bilemiyorum. Şimdiden yardımınız için teşekkürler.

Aile

Annem tarafından yaşadığım bu durumun geleceğimi etkilememesi için ne yapmam gerekir

22 yaşındayım küçüklüğümden beri annemin küfür ve hakaret içeren bir çok sözüne maruz kaldım. Bu yüzden her zaman bir yanım anneme çok kırık. 22 yıl boyunca her zaman onayını bekledim bana gülümseyerek bakmasını bekledim ve hala da bekliyorum. Annemden duyduğum bu sözler bana kendimi aşırı değersiz ve sevilmeyen hatta hiç sevilmeye değmeyen biri hissettiriyor. En mutlu olduğum anda bile aklıma annemin bana ettiği küfürler hakaretler geliyor ve anında modum düşüyor. Etrafımdaki herkes neden yüzümün ve modumun düştüğünü soruyor ama söyleyemiyorum. Söylediğim zaman bana acımalarından ve anneme o gözle bakmalarından çok korkuyorum. Sürekli aklıma küçük halim geliyor. Küçüklüğüme dair o kadar kısa kısa kötü kesitler hatırlıyorum ki gerçekten üzülmemek ve kafaya takmamak cidden elimde değil. Şimdi 6 aydır ciddi giden bir ilişkim var annem ve babam bu ilişkimi biliyor. Annem çok mükemmeliyetçi bir kadın bunun farkındayım. Annem için bir şeyi yanlış yapma ya da bir şeyi eksik yapma gibi bir durum söz konusu dahi olamaz. Yemek yapmayı bana öğretmedi, öğretmek istemedi. Öğretmek istenmemesindeki sebep öğretmeye çalışırken sinirlenirim bir şeyi doğru düzgün yapamazsın demesiydi. Hep internetten bakıp yaptım bu zamana kadar hala da öyle. . bu zamana kadar 10 tane yemek yaptıysam 2 tanesini anca yemiştir. Yemeğin tadına bakmadan tuz koyuyor, kesin tatsız tuzsuz olmuştur diyor ve bu durum içten içe beni çok etkiliyor. En ufak şeyden sorun çıkarıyor ve çıkardığı zaman içten içe bir korkum oluyor. Ellerimle oynamaya başlıyorum istemsizce gözlerim doluyor odamın içinde sağa sola doğru yürümeye başlıyorum. Yemek yapmasından tutun ev süpürüp silmesine kadar hiçbir şeyimi beğenmiyor her yaptığım ona yetersiz geliyor. Buzdolabının içini temizliyorum fark etmiyor, duvarları siliyorum fark etmiyor annem beni hiç fark etmiyor. Yukarıda bahsettiğim ilişkimi şuraya bağlamak istiyorum. Annem her zaman benden hiçbir halt olmayacağını, yarın bir gün evlensem adam gibi yemek yapabileceğimi, evimi temiz tutabileceğimi hiç düşünmüyor. Bunu yüzüme karşı hakaretlerle küfürlerle birlikte söylüyor ve bu da bana kendimi yetersiz hissettiriyor. Hep kendimi yetersiz değersiz hissediyorum. Bu durum ilişkime de yansıyor sürekli hayatımdaki insanı hak etmediğimi, evlendiğimiz zaman ona iyi bakamayacağımı, annemin dediklerini doğru çıkaracağımı düşünüyorum. Benden bir kadın olmaz, benden evlenilecek bir insan olmaz, olsa da yürütemem karşımdaki insan benim beceriksizliğime elimden hiçbir işin gelmemesine dayanamaz gibi düşünüyorum. Sürekli hayatımdaki insanın beni gerçekten sevip sevmediğinden emin olmak istiyorum. Bunu ona belli etmesem de, içten içe hep bir emin olma sorgulama çabasındayım. Annemden sevgi görmediğim için, başım okşanmadığı için, sevgi dolu gözlerle bakılmadığı için kendimi çok garip hissediyorum. annemle bir sorundan dolayı kavga ettiğimizde bile konuşmuyorum konuşamıyorum karşılık veremiyorum çünkü korkuyorum. Korkum dövmesinden falan değil daha fazla küfür ve hakarete maruz kalmamak için. Bu yüzden de ilişkimde tam tersiyim. Ortada bir kavga tartışma varsa sürekli kendimi açıklama çabasına girerim. En ufak bir olayda bile bıraksa saatlerce kendimi açıklarım konuşurum, ben öyle yapmak istemedim böyle olsun istedim derim. Bazen gerçekten bu durum beni çok yoruyor. Etrafımdaki herkesi mutlu etmek için memnun etmek için yaşıyormuşum gibi hissediyorum. Kimsenin beni gerçekten sevdiğine sevebileceğine bir türlü ikna olamıyorum, kendimi ikna edemiyorum. Annem beni sevmiyorsa bir bildiği vardır diye düşünüyorum. Annemi karşıma alıp konuşmak istiyorum ama annem karşıma alıp konuşabileceğim biri değil. Gerçekten çok çaresiz kaldım. Artık bu durum geleceğimi etkiliyor, sürekli kendi kendime benden bir halt olmaz, ben adam akıllı bir evlilik sürdüremem, güzel yemekler yapamam, evim hiçbir zaman temiz olmazmış gibi geliyor. Benim bu durumda ne yapmam lazım lütfen bana yardımcı olun lütfen. Bir psikoloğa gitmek istiyorum ama param yok gidemiyorum, bu durumunda beni etkilediğini ailem bilmiyor bilse de psikoloğa gitmeme izin vereceklerini bana para harcayacaklarını düşünmüyorum.