Aile

Eşimle olan kavgalarımda hata mı yapıyorum?

Gizli Kullanıcı13 Eylül 2024 01:21

Merhaba ismim fatma, 28 yaşındayım. 3 yıllık evliyim. 2 yaşında bir kızım var. Eşimle evlendiğimizden beri bana karşı yalanları ve ailesine karşı beni korumadığı için büyük kavgalar ediyoruz. Her kavgamız onun bana bu tür yanlışları yüzünden çıkıyor. Ben ona hiç yalan söylemedim ve hep arkasında duruyorum. Ama kötü bir yanım var ben çoğu kavgada eşimi evden kovuyorum, sonra bir şekilde barışıyoruz, ikimizde evliliğimiz boyunca çok bedel ödedik, maddi manevi çok fazla sorun yaşadık ama hep el ele verip ayağa kalktık.

Aslında çok güçlü bi bağımız var. Eşim çoğu hatasını huyunu düzeltti ama 3 gün önce bi escort'u aramış olduğunu yakaladım ve telefon çalar çalmaz pişman olup kapattığını söyledi. O an beynimden vurulmuşa döndüm ve "bunu silmeyi unutmuşsun kesin başka zamanda aramışssındır" dedim. "Bi an şeytana uydum ama konuşmadım gitmedim, telefonu hemen kapatıp kendime kızdım" dedi. Ben o an ki şok ile yine evden kovdum dinlemedim bile. Sonra bana 15 dk boyunca mesaj attı, yapmadığını ve konuşmadığını yazdı hep.

O gece cevap vermedim ama sabah ona içimi döktüm " Bana bunu nasıl yaparsın" diye sorguladım. Ama o kendini kanıtlamaya bile çalışmadan "sana yapmadım dedim beni dinlemedin, evet aradım ama anında pişman olup o açmadan kapattım, bana inanmıyosan itimat etmiyorsan boşanalım sıkıldım kovulmaktan" dedi ve ben sonradan yapmadığına inandım ama o benden vazgeçmişti.

"Boşanalım böyle evlilik olmaz, hem seni hem kendimi yıprattım" dedi sürekli. Ben daha o arama kaydını , gördüğümü sindirememişken onun vazgeçmesi beni derinden yaraladı. Kovduğum için pişman oldum gururuna dokunmuş dedim konuşmaya çağırdım."

Ben bi hata yapıyodum haramdan döndüm ama sen beni kovarken ben o kapıdan son kez çıktım. Sana hiç ihanet etmedim seni çok seviyorum ama bi daha kovulduğum yere dönmicem, hep aynı şeyleri yaşıyoruz ben hep hata yapıyorum "dedi. Ve ben gururumu ayaklar altına alıp " sana güveniyorum bir daha kovmıcam yuvamızı bozmayalım çocuğumuz eksik büyümesin "dedim. 1 saat boyunca kararlı olduğunu boşanmak istediğini söyledi ve ben onu kırdığımı düşünüp özür diledim defalarca. Söylemeye utanıyorum ama yalvardım yuvamızı bozmayalım çocuğumuza yazık diye. En son" tamam 1 hafta boyunca gerçekten düşün, kararın değişmezse ben de boşanmaya ikna olucam " dedim ve kabul etti.

Biliyorum o suçlu, her kavgamız ondan dolayı çıktı ama benim tek hatam her kavgada onu evden kovmak oldu. Sizce ne yapmalıyım? Yalvardığım, kendimi o duruma düşürdüğüm için çok utanıyorum. Sizce hata mı yapıyorum? Ben onsuz bi hayat düşünemiyorum bile. Evet çok hata yapıyor ama birbirimizi çok seviyoruz. İçimde sürekli ya kendimi ya onu suçluyorum , kafam çok karışık. Lütfen bana yardımcı olun çünkü ben hiç mantıklı düşünemiyorum.

Bu soru 24 Eylül 2024 12:43 tarihinde Psikolog İrem Bor tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar sevgili Fatma Hanım, yaşadıklarınız oldukça zorlayıcı ve sarsıcı durumlar olduğunu aynı zamanda sizinde karmaşık duygular içinde olduğunuzu anlayabiliyorum. Evliliğinizde yaşanan problemlerde, eşinizin tutumu, yalanları ve ailesine karşı sizi savunmaması var. Bu durumlar sonucu tartışma çıkıyor ve büyük kavgalara dönüşüyor olduğunu görüyorum. Yaşanan kavga sonucu sizinde belirttiğiniz üzere evden kovma davranışı söz konusu. Bu da ilişkiye ciddi yaralar açabilen bir alışkanlık olabilir.

Eşinizin hataları sizi oldukça zorluyor, son olayda yaşadığınız eşinizin eskortu arama davranışı ile işler karmaşık hale gelmiş. Eşinizin size dürüst olarak arayıp sonrasında pişman olarak ve kendine kızarak telefonu kapattığını belirtmiş. Bu anlamda durumun sizin için güven dengesi tartışmalıdır. Konuşmadığı konusunda eşinize inanıp güvenmeye çalışmanız önemli.

Sağlıklı bir ilişki için "güven" en temel unsurdur. Güven sarsıldığında ilişkiyi sürdürmek zorlaşabiliyor. Eskortu araması, aile içinde sizi savunmaması ve evlilikten bu yana yalan söylemesi güveni sarsıcı durumlar olabilir. Eşinizin boşanma kararlılığı da oldukça yaralayıcı ve kafa karıştırıcı olabilir. Sizin yaşadığınız kaffa karışıklığı anlaşılırdır, bir yandan eşinizi sevdiğiniz söylerken ve onsuz hayat düşünemezken, bir yandan da ilişki dinamikleriniz zarar görüyor.

Kavga sonrası evden kovma davranışınız, bir tür öfkenin gösterim halidir. Bu davranışınız eşinizi kırmış ve kopmalara yol açmış olabilir, bunu bilmek önemlidir. Aynı zamanda özür dileyip yuvanızın iyiliği için üstelemeniz oldukça normaldir. Bunu bir utanç olarak görmemelisiniz. Kendinizi küçük düşürdüğünüzü hissedebilirsiniz ancak unutmamalısınız ki, çocuklarınız için gösterdiğiniz çabalar ve fedakarlıklar vardır.

Bu soruyu sorduğunuzda bir haftalık düşünme sürecinde idiniz. Şuan da verilen kararlar ne boyutta bilmiyorum. Bu süreçte ne hissettiğinizi sorgulamanız önemlidir. Eşimle mutlu muyum? Evliliğin devamı ile yeniden güven inşaa edebilir miyiz? Çocuğum için en sağlıklı yol hangisi olur? gibi soruları derinlemesine zihninizde belirlemelisiniz.

Güven problemi çözülmesi gereken bir konudur. Çözülmediğinde sizin için de kendinizi suçlamanız devam edebilir. İlişkinin kurtarılması iki kişinin elindedir. İstek, çaba ve gayret ile yeniden inşaa edilir. İki tarafın mevcut hataları olabilir önemli olan kabul etmek ve onarmakta kararlı olmayı sağlamaktır.

Son olarak süreçte yalnız başınıza atlatamayacağınızı düşünürseniz bir evlilik terapisi alabilirsiniz. Bu eşiniz tarafından kabul edilmez ise kendi sağlığınız için alabileceğiniz bireysel terapi de size iyi gelebilir.

Şimdilik hoşça kalın. Kendi ihtiyaçlarınıza kulak vermeyi unutmayın ve sürecinizi en sağlıklı şekilde yürütmeye çalışın. Sevgilerimle, Psikolog İrem Bor.

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Ayrı eve çıkmaya ailem ikna olmuyor kaçıp çıkmak mantıklı mı?

Merhaba ben yağmur 28 yaşındayım İstanbulda grafik tasarımcı olarak bir reklam ajansında çalışıyorum ailemde İstanbul'da. Arabam var kendi paramla biriktirip aldim ve artık kendi şehrimde ayrı eve çıkmak istiyorum evimiz çok küçük ailem zamanında bana ciddi kötülükler yaptı küçüklükten beri herseye mahrum bırakıldım rezil bir hayatım oldu. Bir şeylere sahip olmaya yeni başladım hayatı hep yaşımdan geri de yaşadım küçüklükten beri hep arabam olsun evim olsun hayalini kurdum bir kadın olarak ayaklarımın üzerinde durmak istiyorum artık. Fakat ailem narsist bu yaşımda ekonomik özgürlüğümün olmasına rağmen herseyime müdahale ediliyor benim fikrim sorulmuyor bana özel olan tanınmıyor odam çok küçük evimiz de çok küçük bazen uzaktan çalışmam gerekiyor gerçekten çalışamıyorum babam öğlen 5 e kadar yatıyor salonda ve odama çok güneş düşüyor ve odam çok küçük kıyafetlerim bile sığmıyor. Ailem kendimi bildim bileli ehliyet almama araba almama hep karşıydı Ehliyetimi bile üniversitede kendi paramla gizli almıştım 28 yaşındayım işe giderken bile konum atıyorum bir kere bile güvenlerini kırmadım bu yaşıma kadar konuştuğum bir erkek arkadaşım bile olmadı hala beni takip ediyorlar üzerime düşüyorlar ayrı eve çıkmama çok karşılar ve bu nereye kadar böyle devam edecek 40 yasinda da böyle mi olacak artık geleceğim için endişeleniyorum. Aklımda fikir var is değişip hattımı telefonumu değişip kaybolup ayrı evime çıkıp isimle kendi hayatımla ilgilenmek var düşünüyorum huzursuz olurum onları göremeyeceğim için ama onlarla da yaşayamam kendim için bunu yapmak zorundayım sizce mantıklı mı kendi hayatımı kurmak istiyorum kendi evim kendi düzenim kendi ekonomik özgürlüğüm çok çaresizim burda sizlere danışmak istedim şimdiden teşekkür ederim

Aile

Aile Baskısı İle Nasıl Baş Ederim?

Ailem kendilerinin her dediğine evet demeli ve hep kendilerinin istediği şeyleri yapmamı istiyor hayır dedigim zaman saygısız oluyorum 18 yaşındayım 19 olacağım ve bu davranışı daha çok evli ablam yapıyor o yapınca da ailem de bana tepki gösteriyor ben suçluymuşum gibi, yaz boyu biz de kalacak nasıl dayanacagımı bile bilmiyorum. Her dediklerine evet deme konusunu açacak olursak mesela dün eve yorgun geldim 9 gibi odamda dinleniyorum diğer taraftan şunu getir diyor e kalk da al geri de aman bir şey yapma zaten bilmem ne tantana yani annem de geri ablam böyle diyor diye ben zaten getirmeyeceğini biliyordum diyor ordan duygu patlaması yaşayıp agladım diğer mevzu da voleybol, voleybola başladım dün, işte ne gerek var gibisinden konuştular ben de bunun benim hayatım olduğunu söyledim tepkili olarak böyle yaptılar diye ben de o zaman beni müzik kursuna yazdırın keman alın dedim ablam ordan bu yaşta ne gerek var diyor. Çok sinirim bozuluyor ve stres oluyorum insanlar 50 yaşında bile başlayabilir yeter ki istek kararlılık olsun. Kendi kızı 4 yaşında ona gelince bi müzik aleti çalmasını istiyormuş bana gelince tepkili zaten yks sınavım nasıl gelecek diye düşünüyorum her gün kafam dagılsın diye spora başlıyım dedim olaylara bakın. Şu an bu yazıyı yazarken bile stresim gitti sayılır kendimi iyi hissettim çünkü beni anlayacak birisi olacak bu güzel bir şey 🥺 teşekkür ederim şimdiden bu soru mu oldu bilmiyorum ama aileyle nasıl başa çıkarım?