Eski sevgilim geri döndü

Merhaba, 22 yaşındayım ve geçtiğimiz şubat ayının başında uzak mesafe ilişkim bitti. İlişkim ilk başlarda çok güzel ve sağlıklıyken araya birtakım kavgaların girmesi sonucu ve partnerimin aşamadığı birtakım konular neticesinde ilişkimiz toksikleşmeye ve sağlıksız bir hâl almaya başlamıştı. Ayrılmaya yakın çok fazla git gel durumu yaşandı. Bir gün ben kalırken diğer gün o kaldı ilişkide. En nihayetinde uzakta olduğumuz için sürekli yüzyüze iletişimde olamıyorduk. Çok depresif ve hayattan uzak hissediyordum çok sağlıksızdım uyku düzenim, yeme alışkanlıklarım ve olumsuz düşünceler tamamıyla kalitesiz bir hayat yaşıyordum. Birkaç belirtiden endişelenerek hamilelik testi yaptım ve pozitif çıktı, bunu öğrenir öğrenmez onunla iletişime geçmeye çalıştım. O süreçte beni yalnız bıraktı ve bana "nasılsın" bile demedi. Bana nasılsın diye sorması için bile onu arayıp tek tek anlatmıştım. Bu detayı yalnızlık durumumu anlatmak için söylüyorum, o süreçte insan gibi bir muamele görmedim. Olgunlaşmamış birisiydi, çok fazla hatalı davranışı vardı. Hiç kimseye anlatamadım, anlatamazdım da çünkü yaşadığım toplumda bu çok yanlış bir şey.

Aradan biraz zaman geçtikten sonra da hamileliğim düşük olarak sonlandı. Ona olan aşkım bu yaşattıkları neticesinde koca bir hayal kırıklığı ve nefrete dönüştü. Onun hakkında sürekli olumsuz şeyler düşünüyor ve diliyordum. Sanırım intikam istiyordum. Bu süreçte kendi sağlığıma odaklandım. Kendime çok odaklandığım bir döneme girdim, yeni bir dil öğrenmeye çalışıyorum, yeni insanlar tanıyıp güzel arkadaşlık ilişkileri kurmaya başladım ve kendimleyim tamamen. Kaybettiğim ışığı bulmaya çok yakındım. Muzdarip olduğum sağlık sorunlarım geçmeye ve hayat kalitem artmaya başladı. İki hafta önce onu her yerden engellediğim için mailden ulaştı. Upuzun ve iç acıtıcı bir paragrafla karşılaştım. Ayrıldığımız günden beri kendimi ağlama rejimine sokmuştum hiç ağlamamaya çalışıyorum duygularımı köreltmek ve sadece mutlu olmak istiyordum. İçimde sadece nefret kalmıştı. O paragrafı görür görmez o iki aydır tuttuğum gözyaşlarını akıttım. Niyetini anlamak ve onu dinlemek için iletişime geçtim. Bana çok pişman olduğunu ve artık tamamen değiştiğini, her şeyi çok daha net bir şekilde anladığını ve bir şans daha istediğini yazdı. Ona artık geç olduğunu söyledim ama o kadar ısrarcıydı ki ona olan nefretim soğumuyor sürekli ona ağzıma geleni söylemeye başladım. Bütün toksikligim gün yüzüne çıktı.

Bana yaptıklarının bir karşılığı olmalıydı. Her gün bana yazıyor, pişmanlığını ve inancını dile getiriyor. Kalbimde o kadar büyük yara var ki. Ona olan nefretim zamanla dindi ama sanırım artık bir şey hissedemiyorum. Onun çabasını ve değişimini görüyorum, gerçekten adam akıllı birisi olmuş ve yaşattığı bütün acılardan özür diliyor. Onu affetsem de kabul edemiyorum. Yaşadığım şehre geldi sırf pişmanlığını göstermek için, haberim yoktu ama yine de kıramayıp onunla görüştüm. Pişmanlığını ve çabasını gözlerinden görüyordum ama benim sevgim nerede? Kalbim o kadar acıyor ki. Harika bir sevgili adayı fakat artık çok geç hissediyorum. Onun çabasına olumlu bir karşılık veremediğim için üzülüyorum ve utanıyorum.

Bana güzel şeyler soruyor benimle ilgileniyor ama bunlar içimde herhangi bir sempati uyandırmıyor ve bunu altında eziliyorum. Gidemiyorum, içimden gitmek de gelmiyor çünkü ona acıyorum. Karşılıksız çabanın verdiği acıyı biliyorum, bunu ona yaşatmak da istemiyorum neticede o da bir insan ve zamanında çok güzel şeyler yaşadığım bir adam. Benim için çırpınıyor, ama ben bunları ondan istediğimde yoktu şimdi olsa kaç yazar diye düşünüyorum. Kafam o kadar karmaşık ki ne yapacağımı bilemez halde sadece vakit öldürüyorum. Bir cevap bilsem ona da bunu söyleyeceğim. Cevabım ayrılmak olsa bunu ona söyleyeceğim en azından boşuna yorulmadan gitmiş olur ama ben ne istediğimi bilmiyorum. Evet o değişti, iyi biri ve ideal bir partner haline geldi ama ben bunları ondan istediğimde ve sırf aramız iyi olsun diye dehşet biçimde çabalayıp karşılığında delirmemle kaldığımda neredeydi? Geç kalınmış diyebilir miyim buna? Yoksa daha farklı bir pencereden mi bakmam lazım olaylara? Çok çaresiz hissediyorum.

Çok acı çektim ve bu benim kalbimi sertleştirdi. Onun çabasına karşılık vermeyi o kadar çok isterdim ki, bunu yapamamanın ağırlığı var üzerimde. Bana kendime zaman vermem ve düşünmem gerektiğini söylüyor, ben bu nasıl yapılır bilmiyorum. Daha önce kendime zaman verip bir şeyleri düşündüğümü sanırdım ama o sadece bir şeyleri içime atmak ve yutmakmış. Daha önce bir şeyleri affettigimi sanırdım meğersem hepsi içime atmak ve unutmaya çalışmakmış.

Sağlıklı affetme süreci ve sağlıklı düşünme süreci nasıl olur bilmiyorum. Kalbim hem nefretle kavrulurken hem de nasıl ona şefkat besleyebilir? Çok fazla empati yapabiliyorum, birilerini haklı çıkartmak için sürekli ardından hikaye üretiyorum ama bu sefer benim de yaratıcılığım tükendi. Sadece akıl almak ve mantıkla kelimeler duymak istiyorum.