Evlilikte bunlar göz arda edilmeli mi yoksa kendime mi haksızlık ediyorum?

Sevgili Danışanım,

Merhabalar, anlattıklarınızdan hissettiğim içinizde giderek büyüyen bir yorgunluk ve görülmemeye dair derin bir yardım çağrısı var.

Evlilik çoğu zaman bir ortaklık gibi görülür, iki kişinin farklı katkılarla birlikte yürüttüğü bir yolculuk. Ancak bazen bu yolculukta yüklerin dengesi bozulur. Bir taraf sırtında giderek ağırlaşan bir çanta taşırken, diğerinin elleri daha hafif kalabilir. Sizde, erkek ben oldum sanki diyerek aslında toplumsal rollerin yüküyle kendi yükünüzün nasıl çakıştığını dile getiriyorsunuz. Bu çakışma yalnızca bütçeye değil aynı zamanda kimliğinize, eşitlik duygunuza ve görülme ihtiyacınızı etkiliyor.

Göz ardı etmeli miyim, yoksa kendime mi haksızlık ediyorum? sorunuzun net bir cevabı yok çünkü bu soru zaten sizin içinizde yükselen bir ihtiyacın göstergesi olabilir. Çoğu zaman görmezden gelinemeyen bir sorunun varlığı, kalbinizde ben de görülmeliyim, korunmalıyım, sadece vererek değil alarak da var olmalıyım diyen iç sesin işaretidir. Burada mesele yalnızca kimin ne kadar para verdiği değil sizin kendinizi ne kadar eşit, değerli ve paylaşımın içinde hissettiğinizdir.

Evlilik aslında bir teraziyi andırır. Bir kefeye sizin emeğiniz, çabanız, fedakarlığınız diğer kefeye ise eşinizin katkıları ve sorumlulukları eklenir. Uzun süredir aynı kefeye daha çok koyuyorsanız dengesizlik başlar. Bu sarsıntı bir yanlışın kanıtı değildir ancak adaletsiz bir durum var uyarısıdır. Ve bu uyarı aslında kendinizi suçlamanıza değil ihtiyacınızı anlamaya davet eden bir uyarıdır sevgili danışan.

Peki böyle bir durumda ne yapılabilir? Çözüm dediğimiz şey tek bir cevaptan çok, birkaç farklı yola açılan kapılar gibidir. Sizin hangi kapıdan geçeceğinize karar verebilmeniz daha sağlıklı olacaktır.

İlk kapı, duygularınızı fark edip ifade etme kapısıdır. Çoğu evlilikte konuşulan şeyler ihtiyaçlardan çok hesap kitap işleri olmaktadır. Oysa sizin ihtiyacınız sadece faturaların ödenmesi değildir. Yükün paylaşılması, emeğinizin görülmesi ve anlaşılma ihtiyacınızdır. Eşinizle konuşmalarınızı parayı kimin ödediği üzerinden değil, bu yükü taşırken sizin duygularınız/ne hissettiğiniz üzerinden kurmanız, görünürlüğünüzü artırabilir.

İkinci kapı, sınır koyma kapısıdır. Sınır, bir duvar değildir, sorumlulukları belirleyen bir çizgidir. Evlilikte sınır koymak, benim taşıyabileceğim yük buraya kadar diyebilmektir. Çünkü sınırsız vermek karşı tarafta fark edilmemekle sonuçlanabilir.

Kendinize şu soruyu sorabilirsiniz: “Hangi yükleri taşıdığımda kendime zarar veriyorum ve hangi yükleri paylaşmaya hakkım var?”

Üçüncü kapı ise kendinizi ihmal etmediğiniz kapıdır. İki çocuk annesi, memur, evin yükünü taşıyan güçlü bir kadınsınız. Ama aynı zamanda güçlü olmaktan yorulan da bir noktada olabiliriz. Kendinize zaman ve alan açmak sadece dinlenmek için değil, eşinizle ilişkinizi sağlıklı sürdürebilmek için de gereklidir. Çünkü kendi sesinizi duymayan biri, başkasının sesini sağlıklı bir şekilde duyuramaz ki.

Tüm bunlar yapmalısınız adımları değil, önünüzdeki olası yollardır. Hangisinden geçeceğiniz size ait bir seçim olmalı. Asıl mesele eşinizin ne yapacağından çok sizin hangi noktada “ben buradayım” diyeceğinizdir.

Kendinize haksızlık eden siz değilsiniz. Size haksızlığı hissettiren şey, dengenin bozulmasıdır. Siz bu dengesizliği fark ederek zaten ilk ve en önemli adımı atmış durumdasınız.

Umarım sizlere faydalı bir yanıt sunabilmişimdir. Ancak aklınıza takılan ya da şurası nasıl olmalı dediğiniz sorular varsa tekrardan sorularınızı sorabilirsiniz, ben buradayım. Kendine dair attığınız her adımda yanınızdayım. Yeniden görüşene dek sevgiyle kalın…

Psikolog İrem Bor