Sosyal Hayat

Fazla düşünmekten nasıl kurtulurum?

Gizli Kullanıcı27 Ocak 2025 09:35

Okulda erkek arkadaşımla yürüyorduk(sadece arkadaşız) sonra bizi öğretmenlerimiz gördü ve bizi sevgili sanmaları düşüncesi korkutuyor çünkü böyle şeylerden hiç hoşlanmıyorum ve birkaç öğretmenime sevgili yapmayı hiç sevmediğimi söyledim anneme sordum annem bişey olmaz ama fiziksel olarak yürürken biraz daha uzak kalmalısın dedi farketmeden yakın yürümüştüm yanlış anlamış olmaları kaygılandırıyor bu düşünceden kurtulamıyorum gidip konuşmakta istemiyorum ama ne düşündüklerini gerçekten merak ediyorum ve gerçekten bunu hiç düşünmemiş hatta dikkat etmemiş bile olabilirler çünkü bence bi kız ile bi erkek gerçekten arkadaş olabilir onlar da böyle düşünüp doğal bi arkadaşlık olarak görmüş olabilirler

Bu soru 28 Ocak 2025 10:45 tarihinde Psikolog Sudenur Kural tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Bu tür bir durumun seni kaygılandırması oldukça anlaşılır. Çünkü insanların hakkımızda ne düşündüğünü önemsemek, sosyal bir varlık olarak hepimizin yaşadığı doğal bir eğilimdir. Ancak, bu düşüncelerin seni çok fazla meşgul etmesi, belki de kaygını artırıyor olabilir. Sana yardımcı olabilecek birkaç noktaya değinelim:


Düşünceler Gerçek Değil, Sadece Varsayım Olabilir

Şu an öğretmenlerinin sizin hakkınızda ne düşündüğünü kesin olarak bilmiyorsun. Düşüncelerin büyük kısmı, onların yanlış bir şey düşündüğü yönündeki varsayımlara dayanıyor olabilir. Gerçek şu ki, belki de farkında bile değillerdir veya bu durum onlar için önemli bir mesele değildir.


Beyniniz bazen “en kötü senaryoyu” düşünerek sizi korumaya çalışır. Bu, evrimsel bir mekanizmadır, ama bazen gereksiz yere alarm durumuna geçmemize neden olabilir. Örneğin, “Ya sevgili olduğumuzu düşünürlerse?” düşüncesi zihninde büyüyebilir ve sana gerçekmiş gibi hissettirebilir.bu da kaygıyı artıran olası senaryolardan biridir.


Senin de dediğin gibi, bir kız ile bir erkek sadece arkadaş olabilir. Sen arkadaşlık bağını önemsiyor ve bu konuda dürüst bir şekilde davranıyorsun. Bu bağlamda, öğretmenlerin veya çevrendekilerin bu durumu doğal bir arkadaşlık olarak görme ihtimalleri oldukça yüksek.


Başka İnsanların Düşünceleri Üzerine Kontrolümüz Yok

Başkalarının düşüncelerini kontrol edemeyiz, ama kendi düşünce ve duygularımızı yönetebiliriz. Bu durum, onların düşünceleri üzerine değil, senin bu durumu nasıl algıladığın ve buna nasıl yanıt verdiğin üzerine odaklanmayı gerektirir.


Annenin Tavsiyesi Olumlu Bir Yönlendirme Olabilir

Annenin önerisi, davranışına küçük bir dikkat eklemen için güzel bir yol olabilir. Ancak, bu öneriyi kendini suçlamak için değil, kendine güvenerek bir yönlendirme olarak ele alabilirsin


Ne Yapabilirsin?

  1. Gerçekçi Düşünmeye Çalış: Bu olayın başkaları için gerçekten ne kadar önemli olduğunu sorgula.
  2. Kendi Gerçekliğine Güven: Sen dürüst bir arkadaşlık yaşıyorsun ve bunu biliyorsun. Bu yeterli.
  3. Kendi Kaygını Kabul Et: “Evet, bu beni kaygılandırdı, ama bu düşünceyi bırakabilirim” diyebilirsin.
  4. Bırakıp Devam Et: Belki de bu konuyla ilgili “çok düşündüğünü” fark edebilirsin ve odaklanmak istediğin başka bir şeye geçebilirsin.


Unutma, bu tür durumlar ergenlik döneminde sıklıkla yaşanabilir ve zamanla kendine olan güvenin arttıkça, bu tür kaygılar daha az etkili hale gelir. Bu durum hakkında kendine nazik ol ve bu düşüncenin gelip geçici olduğunu hatırla. 😊


Başa çıkamadığın problemler olduğunda ve yardıma ihtiyaç duyduğun zamanlarda burada seni bekliyor olacağım.


Sevgilerle...

alinti

Güzeldi beni rahatlattı teşekkür ederim

Yorumlar

Gizli Kullanıcı

Bir de cevap verebilirseniz çok sevinirim bi öğretmen olsanız siz nasıl düşünürdünüz sadece merak ediyorum

28 Ocak 2025 11:42

Cevaplanmış benzer sorular

Sosyal Hayat

Başarılıyım ama neyi yanlış yapıyorum?

23 yaşımdayım. Akademik anlamında oldukça başarılıyım. Atamamın yapılmasımı bekliyorum. Atama yapılana kadar en az 1 sene evdeyim. Akademik anlamda başarılı olsam da sosyal anlamda bir o kadar başarısızım. En azından ben böyle düşünüyorum. Çünkü aile huzurumuz yok. Annem, beni hiç dinlemiyor. Babamsa konuşmak istediğimde beni tersleyip gönderiyor. Konuşacak birini çok arıyorum. Üniversiteden sonra memlekete geldiğim için burada arkadaşlarım, yok. Arkadaşlarımın çoğu taşınıp gitti. Bana destek olacak bir kız arkadaşım, yok. Düzenim, yok. Şu an için işim yok. İş bulabilmek için her gün vitrinlere baka baka 8-10 km yürüyorum. Her gün iş ilanlarına bakıp mağazalara, her türlü işe başvuruyorum ama olmuyor. 50-60 yere başvurdum. Kimi geçici işçi almıyor kimi de tecrüben yok deyip çeviriyor. Düzen kuramıyorum. Cebimde param da kalmadı. Hâliyle hevesim de umudum da yok. Bazen banka oturup gelen giden insanlara bakıyorum. Onlara çok özeniyorum. Ne kadar mutlular, birliktelikleri var, huzurları ve onları anlayacak birileri var. Bazen onları kıskanıyorum. Benim de çevremde insanlar olsun istiyorum. Beraber eğlenelim. Gezelim, gülelim, dertleşelim ama olmuyor. Böyle olunca ben daha da sessizleşiyorum. Düzen kuramıyorum, beni anlayacak biri zaten yok. Bazen mutlu oluyorum ama öyle üzücü şeylerle karşılaşıyorum ki dünyam yıkılıyor. Mecburen kendi kabuğumda zaman öldürüyorum. Ben, nerede yanlış yapıyorum ki? Ben, neden diğer insanlar gibi olamıyorum ?

Sosyal Hayat

Her şeyin farkındayım ama neden kendime bunun yapılmasını kabul ediyorum

3 senedir şehir dışında üniversite okuyorum ve geçen süre zarfında bu davranış bende alışkanlık haline geldi ama hiç mutlu değilim. Hem oda arkadaşım hem sınıf arkadaşım olan kız, her kelimesinde bana değer verdiğini ama gram hissetmediğim odada tekken suratı asık okulda insanlar varken bana yakın olması. Yurtta bir gün kalınca bağırması çocuklaşması çok bunaldığını söylemesi ama ben merkeze işim olmadığı sürece inmeyen ve hep yurtta olan bir kızım. O an üstümde giydiğim şey onun da geçen seneler giydiği şey olsa bile şimdi de giysene dediğimde öyle giyinmek hiç güzel değil saçma buluyorum demesi ama benim hala o tarz giyinmem bunu defalarca yaptı. Sanki onu hep memnun etmek zorundaymış gibi hissediyorum. Bana kendi sorumluklarını ben fark etmeden öyle bir yüklüyor ki onun yerine düşünüyorum. Odamı değiştiricem aklıma ilk gelen soru gittiğim oda kötü olursa değil de onun oda da tek kalması oluyor. Bana üniversiteye gelirken beni kız kardeş olarak gördüğünü ve buna güvenerek geldiğini söylemişti ilk seneler. Ben hep tek gider gelirim memleketime o da erkek arkadaşıyla. bi gün ilk defa memleketine tek gidecekti ve ağladı bende o an ciddiye almadım daha sonrasına ben size anlatmayacak ağlamayacaksam niye arkadaşız dedi. Ya da oda da tek kaldığı zaman başka erkek arkadaşının hoşlanmadığı bi erkekle akşam arabayla gezip o gün ben odada olmadığım için yaptığını arabayla gezmek ona iyi geldiği için o erkeğin arabasına bindiğini söyledi. Bir olay olduğunda istemsizce onun ne hissedeceğini düşüyorum çünkü odada bana surat yapıyor. Bende yeniden oda değiştirme kararı aldım o kadar fazla görmesem okulda sohbet edeceğim insan ama yakın arkadaş olamıyorum. Bari tek okulda göreyim diyorum. Odamı değiştirsem arkadaşlığı bozan ben mi olurum artık böyle şeyleri kendime dert edinmek istemiyorum kafam hiç rahat olmuyor yoruldum