Psikoloji

Gelecekten korkarak büyütüldüm

Gizli Kullanıcı1 Temmuz 2024 09:14

Her zaman algıları açık, yaşına göre fazlasıyla olgun bir iyi kız oldum. Kendimi ifade etmek için çok çaba harcadım ama hiçbir zaman doğru anlaşılmadım. Hep gelecekten korkarak büyütüldüm "bunu yapmazsam sevilmem, fakir kalırım, evimden olurum, iyi bir hayata kavuşamam" düşüncesiyle kendimi hep aslında istemediğim ama benden beklenen yöne doğru zorladım. Başka yeteneklerim, başka ilgi alanlarım olduğunu, mutsuz olacağımı bilmeme rağmen benim için iyi olduğunu düşündükleri alana yönelmek için çok kendimi zorladım. Bir bildikleri vardır belki dedim, bir an önce ayaklarım üzerinde durmam ve bağımsız olmam gerek dedim. Ben herkes için üzüldüm, herkesi korumaya herkesin işini kolaylaştırmaya çalıştım ama kimse benim için bunu yapmadı.


Yaklaşık bir yıldır kazanması, okuması ve çalışması en zor meslek gruplarından olan bir mesleğe mensubum, okuldan mezun oldum. Çok önceden de tahmin ettiğim gibi nefret ederek okuyup bitirdim ama elbette her zaman yaptığım gibi bu çok başarılı bir öğrenci olmama engel değildi, onur öğrencisi olarak mezun oldum. Bu bir yılda özel sektörde 3 kez 3 ayrı yerde duvara tosladım, kura usülü atanıyoruz 3 kez adım kurada çıkmadı ve atanamadım. Ales ve dil sınavını geçtim doktora mülakatlarına başladım, kabul alır mıyım bilmiyorum, uzmanlık sınavına hazırlanıyorum kendi kendime ama artık hiçbir şey için emek veresim gelmiyor. Bu kadar emek vermiş belli bir noktaya gelmişken buradan dönebilir miyim, hayatımı böyle sürdürmeye devam edebilir miyim bilmiyorum. Aşırı bağımsız, risk almaktan korkan bir yapım var ve bunun nasıl üstesinden geleceğimi bilmiyorum. Özgüvenim her zaman dalgalı. Artık çabalamaktan çok yoruldum. Geride kalmış hissediyorum ve yardıma ihtiyacım var. Git gide tahammül seviyem düşüyor, zaman zaman sinir olarak yansıtıyorum veya neşeyle gizliyorum ama içimde büyük bir üzüntü var.

Bu soru 1 Temmuz 2024 13:16 tarihinde Psikolog Gönül Tanır Durmaz tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar,

Çok zorlayıcı bir dönemden geçtiğin ve bu süreçte yaşadığın duygusal yükün ne kadar ağır olduğunu anlamaya çalışıyorum.


Erken yaşlardan itibaren, belirli deneyimlerin sizin için hangi temel şemaları oluşturduğunu incelemek önemli olabilir. Örneğin, “Sevilmem için başarılı olmalıyım” veya “Kendi isteklerim ve ihtiyaçlarım önemli değil” gibi inançlarla mı büyütüldünüz ? Başarı isteği sizin istediğiniz bir durum muydu yoksa aileniz için ikincil bir kazanç sağlamak adına istediğiniz bir ihtiyaç mıydı ?


Başarı şemasında bahsedeceğimiz durumlarda çocukluktan itibaren aile tarafından onaylanmak ve daha fazla sevilmek adına akademik alanda, ilişkilerde ya da hayatımızın her alanında başarılı olmak isteyebiliriz ve bunu sağlayamadığımızda hayatımıza genelleyip her konuda başarısız olduğumuzu ya da başaramayacağımızı düşünebiliriz. Etkisi altında olduğunuz şemaları belirleyerek, yaşamınızdaki etkilerini daha iyi anlayabilirsiniz.

Bu şemaları anlamak ve tanımak için bir terapistle birlikte çalışabilirsiniz.


Kendi kendinize bazı soruları sorarak da sürece başlayabilirsiniz:


Geçmişte yaşadığım hangi olaylar ya da deneyimler şu andaki düşüncelerimi ve duygularımı etkiliyor olabilir?


Hangi yaşam olayları şu andaki düşüncelerimi destekleyen nitelikte ve güçlendirdi ?


Kendi isteklerimi ihtiyaçlarımı ne oranda önceliklendiriyorum ?


Kendime karşı ne kadar şefkatliyim ve başarılarımı kutlayabiliyorum?


Risk almaktan korktuğum durumlar neler ? Bu konuları nasıl önceliklendirebilirim ? Bu konuda nasıl adımlar atabilirim ?


Yaşamış olduğum olumsuz durumları hayatıma ne kadar genelliyorum ?


Geçmişte yaşamış olduğunuz zorluklar olabilir fakat bu hayatınızın tamamen böyle geçeceği anlamına gelmiyor. Şimdi ve burada olmaya özen göstererek, istek ve ihtiyaçlarını gözden geçirebilir ve bir şeyleri değiştirmek adına devam edebilirsiniz.



Sağlıklı günler dilerim.

Psikolog Gönül Tanır Durmaz


alinti

Teşekkür ederim

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Psikolojim kötü ne yapabilirim?

Merhaba kaç ay önce kardeşimi kaybettim ve ondan sonra psikolojik açıdan çok çöktüm. Onun gidişine kabullenmedim hala ve insan oğlu unutuyor bir çok şeyi, onun anılarını, sesini gülüşü, yürüyüşünü onun kendisini onu unutmak istemiyorum ve kalbim hala onun boşluğunda o olmazsa hayatım olmazmış gibi gerçekten çok kötü ama sabrediyorum bizimde imtihanımız ve en hayırlısı buydu belkide bizde gideceğiz onu biliyorum sabrediyorum. ( Bunu anlatmak istedim. ) Ve kardeşime asla suç falan atmıyorum zaten öyle bir şey yok ben kendi kendimi böyle yaptım düşüncelerim ben böyle oldu. İmtihanım belkide sabrediyorum. Hiç böyle bir olay yaşamamıştım daha sonra o olaydan sonra böyle oldu ben dediğim gibi kendim kendimi yıprattım çünkü önceden çok güçlüydüm ve ne karanlıktan korkuyordum ne tek başıma uymaktan hatta birçok hayalim vardı daha sonra işte psikolojik açıdan böyle oldum ve sanki büyük bir boşluğa düştüm ne hayatın anlamı kaldı benim için ne başka bir şey sadece Allah'a inancım var ve ailem için yaşıyorum sabrediyorum ama böyle sürmesi de beni çok yıpratıyor hiç isyan etmek istemiyorum belki de beni imtihanım budur diye sabrediyorum evet. İşte psikolojik açıdan nasılım diye sorarsanız eski alışkanlıklarımı ya da hobi mi desem onları artık hiç yapmıyorum neredeyse hepsini bıraktım gibi , ve birçok şeyden korkuyorum , bazen kendimi deli zannediyorum böyle düşünerek deli olmaktan korkuyorum. 2-3 ay gibi de takıntılı hastalığı geldi işte o da olunca ben daha çok yıprandım gibi. Aslında takıntılıları bırakmak için uğraşıyorum ama eskiden nasıldım onu ben hatırlayamıyorum bazen işte öyle olunca da sanki böyle yaptığım şeyler bana normalmiş gibi geliyor. Ve de hiç şekerim yok yani öyle biliyorum ama günde belki de en az 5 şeker yemem gerekiyor sanki ben şekerle böyle ayaktayım. Böyle bir şey olmadığını biliyorum ama gene de öyle yapıyorum . Ve diğeri gibi sürekli aynı yemekleri yiyorum ve sanki onlara yemediğim sürece ben ayakta kalamıyorum Ve böyle yapmadığımda bayılıyormuşum gibi oluyorum yani öyle hissediyorum, düşünüyorum. Hatırladığım kadarıyla eskiden böyle değildim böyle bir şey yaşamadım korkmazdım kalbim hiç böyle korku dolu olmazdı neredeyse şuana kadar ailemden uzaktım okuldaydım yurtta kalıyordum şuna ne onlardan ayrı olabiliyorum ne başka bir şey . Üniversite ye nasıl gidecem diye şuan onu düşünüyorum. Dediğim gibi bu imtihanım olabilir ve ben Allah'a inancımla yaşıyorum. İnşallah bunlar geçecek ama piskolijim iyi değil buda bir gerçek. Bu kadardı teşekkürler .