Psikoloji

Hayal kurup üzülmek

Gizli Kullanıcı28 Nisan 2024 16:17

Ben enerji çekme konularına az çok inanan bir insanım düşündüğüm şeylerin gerçek olabileceğine inanıyorum. Yanlızken sürekli olarak kafamdan senaryolar üretiyorum genel de ölüm çevremden birini kaybetme vs gibi şeyler oluyor bunları düşünüp ağlıyorum bir de üzerine şimdi ben bunları düşündüm kesin kendime bunları çekeceğim diye bir daha üzülüyorum bu çıkmazdan nasıl çıkabilirim

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba,


Bu düşüncelerin size üzüntü ve endişe verdiğini anlıyorum. Bu tür düşünceler sıkıntı verici olabilir ve bu durumda kendi içinizde döngüye girebilirsiniz.


Bu düşünceleri durdurmanıza yardımcı olabilecek bazı öneriler;


1- Farkındalık: Bu düşüncelerin sizi nasıl etkilediğini fark etmek önemlidir. Düşüncelerinizi ve duygularınızı gözlemleyin.


2- Düşünceleri Değiştirme: Olumsuz düşünceler yerine, olumlu ve yapıcı düşünceler üretmeye çalışın. Kendinize daha iyimser ve güçlü olabileceğini hatırlatabilirsiniz.


3- Olumlu Düşünme Egzersizleri: Her gün kendinize yönelik olumlu bir şey bulmaya çalışın. Bu, küçük bir başarı, keyif aldığınız bir şey veya minnettar olduğunuz bir şey olabilir.


4- Meditasyon ve Nefes Egzersizleri: Zihninizin sakinleşmesine yardımcı olabilir ve düşüncelerinizi daha iyi kontrol etmenizi sağlayabilir.


5- Duyguları Kabul Etme: Üzüntü ve endişe gibi duyguları reddetmek yerine, kabul etmeye çalışın. Bu duyguları yaşamanın doğal olduğunu hatırlamakta fayda var.


6- Profesyonel Yardım: Bu düşüncelerle başa çıkmakta zorlanıyorsanız psikologdan destek almak faydalı olabilir.


Psk. Eslem Yılmaz

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Çocukluk Travmalarımı Unutamıyorum

26 yaşındayım 26 yıldır aynı evde yaşıyorum evimiz küçük hiç kendi odam olmadı abimle aynı odada kaldım hala da böyle. Ben küçükken 2 amcam bizde kalıyordu odamızı bir nevi onlarla da paylaşıyorduk. Amcamlar sertti babam da sert ve ilgisizdi benimle çok konuşmazdı babam sadece yaramazlık yapınca azarlardı ve sürekli içerdi.Bir defasında annemle kavga ederken anneme kültablasını fırlattı anneme gelmedi ama kırılınca bir cam parçası kafama isabet etti o zaman çok korkmuştum yerler kan olmuştu. Bugün o kısımda hala saçım çıkmıyor. Annem sürekli ev işi yapardı. Hiç yaşıtım arkadaşım yoktu beni hiç gezdirmediler de. Doğru düzgün evden çıkmazdım. Arada dışarı çıkıp mahalledekilerle oynamaya çalışırdım ama benden büyük oldukları için genelde beni aralarına almak istemezlerdi. Anaokuluna gitmek istedim annemle babam göndermedi.Bi keresinde resim çizmek için şövale istemiştim babam tamam dedi almadı. Sonra ilkokula başladım 1. Sınıfta folklor ekibine katılmak istedim göndermediler. İlkokulda milli bayramlarda hep şiirleri ben okurdum. Annem hiçbirinde beni izlemeye gelmedi. Okulum evimizin hemen yanındaydı evden ben senin sesini duyarım derdi.Çok fazla çocukluk fotoğrafım yok. Benim ergenlik dönemimle abimin ergenliği aynı zamanlara denk geldi benimle hep dalga geçer ve üstünlük kurmaya çalışırdı. Ailem muhazakardı onu giyme açık bunu giyme rengi kırmızı buraya gitme bu müziği dinleme vs vs arkadaşımla görüşmeme izin vermezdi. Ortaokulda bir gün bir akrabam bana iftira attı ve anneme şikayet etti kendimi savunamadım annem sonrasında kısmen bana inandı ama yine de bana sahip çıkmadı.Ve o zamanlar tek arkadaşımla okulda dahi görüşmemi konuşmamı yasakladı. Dinlemedim bu yüzden hep kavga ettik. Arkadaşımı o zamanlar çok severdim o benim her şeyimdi ondan başka kimsem yoktu. Okulda dersten sonra ücretsiz resim dersi verilirdi arkadaşımla oraya giderdim sırf onunla görüşmeyeyim diye annem beni oradan da aldı. Tüm akrabalarım beni aykırı ve asabi olmakla annemi üzmekle suçlardı. İlkokulda derslerim hep iyiydi sınıfta ikinciydim ama hiç ödüllendirilmedim hiç takdir edilmedim.Ortaokulda bu bahsettiğim olaylar yaşandıktan sonra içime kapandım ve notlarım çok düştü notlarım yüksekken hiç takdir görmedim ama düşünce bana tepki gösterdiler matematiğim 5 ten 4 e düştüğü için resim dersim 2 olduğu için eleştirildim. Sürekli annemle bir çatışma halindeydim ve herkes beni nankörlükle annemi ezmekle suçladı. 15 yaşımda babam başka bir şehre taşındı. Annemle boşanmadılar ama ayrı şehirlerde yaşamaya başladılar. Sizce ben zor bir çocukluk geçirmiş miyim yoksa abartıyor muyum ailem beni rahat yetiştiğim için şımarık olmakla suçluyor. Bunu soruyorum çünkü bazen ben de kendimden şüphe ediyorum acaba abartıyor muyum diye.Bugün onlara karşı yoğun bir öfke duyuyorum ve tahammül edemiyorum. Aradan kaç yıl geçti eski şeylere öfkelenmemi benim kindar bir insan olmama bağlıyorlar. Ve eğer bu yaşadıklarım ciddi sorunlarsa bunlar yetişkin olarak kişiliğimde ne gibi etkilere sebep olur?