Hislerimin köreldiğini hissediyorum derin hissedemiyorum

Merhabalar,

Yazdıklarınızı okurken, kelimelerinizin arasındaki ağırlığı fark edebiliyorum.Adeta geçmişin o sıcaklığı ile şimdiki mesafeli duygu halleri arasına sıkışmışsınız. İnsan bazen, çocukluğunun o içi pırpır eden, kendiliğinden coşan duygularını özlüyor.Bilirsiniz, akşam güneşiyle eve dönmek, sokakta oynarken zamanın akışını unutmak, bir şarkıyı dinlerken her notada heyecanlanmak... Şimdi ise sorumlulukların arasında, 'eski ben'i arayan bir bakış var cümlenizde. Fakat burada kendimizi hatırlatmamız gereken en önemli şey ise, geçmişin gölgesinde yaşıyor olsak da hepimizin şimdi ve bugünde olduğu. Ve bugün yarın olduğunda geçmiş olmuş olacak o yüzden bugünü güzelleştirbilmek ve bugün kendinize güzel bir anı katabilmek için ne yapabilirsiniz ?

Aslında bu durumu, pek çok kişinin yaşadığını biliyorum ama burada önemli olan sizin kendi ruhunuza özgü, çok kişisel bir özlemle baş başa kalmanız. Belki deneyimleriniz ve hayatın getirdikleriyle birlikte bir çeşit 'duygu zırhı' geliştirdiniz; dışarıdan bakınca güçlü, ama içinde biraz yorgun, biraz da kırgın bir hal... Ve bu hal, bazen sizi bile şaşırtıyor olabilir. Çünkü geçmişte hissettiğiniz o yoğunluk, sanki şimdi birkaç adım gerideymiş gibi. Burada kendinize bu duygularınız yaşayabilmek için bir alan yarat. İnsan olarak iyi duygularımız da kötü duygularımızla birlikte bir bütünüz. Nasıl iyi duygularımız yani sevinç neşe mutluluk bunlar bizimle sonsuza kadar kalmayacaksa ve bizim için birer misafirlerse aynı kötü duygularımızla bizim için birer misafirdir. Bu duygulara yargılamadan kaçmadan savaşmadan alan açmak her şeyden önemlidir. Duygularınızı yaşamaya odaklanın ve ona bir yer açın.

Bunu anlatmanız bile çok değerli. Çoğu insan sadece 'bir şeyler değişti' der geçer; oysa siz, duygularınızın rengindeki solgunluğu fark edebilecek kadar kendinizle temastasınız. Eski hisleri kaybetmek, sandığımızdan daha derin bir yas süreci aslında. Her kayıp gibi, bu da bir ağırlık bırakıyor. Gecenin bir vakti sebepsiz ağlamak... Onun altında, dile gelemeyen nice duygu yatıyor olabilir. İnandığım bir şey var ki; insan hatırlayabildiği duyguları da bir noktada tekrar bulabilir. Belki bambaşka bir şekilde çıkar karşımıza, ama tamamen kaybolmazlar.

Bir yanınız, "neden bu kadar özlüyorum" diye soruyor... Bazen yaşadığımız zorluklardan, hayatın her geçen gün daha karmaşık olmasından, geçmişteki o ulaşılabilir ve sade mutlulukları kaçırmak gibi geliyor bana. O duyguları tekrar yaşamayı istemekse, insana daima bir çıkış kapısı aratıyor: "Eski ben'e nasıl dönerim?" Kendimize şunu da sorsak peki; eski ben bugünkü ben hala benim. Bugünkü beni nasıl yaşatmak istiyorum ?

Kendinizle tekrar bağ kurmanın yolları belki de çok küçük, çok basit şeylerde saklı olabilir. Eskiden size iyi gelen bir müziği dinlemek, hiç düşünmeden dışarı çıkıp yürümek, belki çocukluk anılarınızı yazmak, bırakın satır başını — karalayarak bile olsa anlatmak... Deneyimlerimiz, bazen içimizdeki coşkuyu gölgeler; ama o coşku bir yerlerde hâlâ var. Sessizleşmiş olsa da.

İnsan arada kendine şu soruyu sormalı bence: "Bugün neye heyecanlandım? Hangi küçük şeyi hissedebildim?" Küçük de olsa, o titreşimi yakaladığınız anlar çoğalabilir. Ayrıca bazen duyguların sertliğini kırmak, alışkanlıkları hafifçe değiştirmekle başlar. Mesela daha önce yapmadığınız bir şeyi denemek... Yaratıcı bir uğraş, yeni bir tat, yoldan sapıp başka bir sokakta yürümek bile. O ilk an garip gelse de, içinizden yeni bir ses duyabilirsiniz.

Yalnızca “yeniden eski hislerimi isterim” diye kendinizi suçlamayın, bu bir eksiklik değil; tam aksine, hatırlayabilme beceriniz sizin duygusal zenginliğinizin göstergesi. Kendinize nazik davranın, belki biraz mola verin… Bazen de şöyle bir kapıdan bakmak gerekir: Bugünkü haliniz, eski yaşanmışlıkların ve şimdiki duygularınızın bir harmanı. İlla eskisi gibi hissetmek zorunda değilsiniz — belki de yeni bir his şekli, sizin içsel yolculuğunuzun farklı bir durağı olabilir.✨

Merak ettim; sizin için o eski duyguları tetikleyen şeyler nelerdi? Belki bunun üstüne birlikte kafa yorabiliriz. Tekrar iç dünyanızda o tatlı kıpırtılara rastlamak mümkün, ama acele etmeden — yol boyunca kendinize kulak vererek.

Sorunuz sizin için bir cevap olabildiyse, puanlayabilir ve görüşünüzü bizimle paylaşabilirsiniz. Bizlere sorularını yöneltmek isteyen başka arkadaşlarınız varsa onların da yararlanmasını sağlayabilirsiniz.

Sağlıklı günler dilerim.

Sevgiyle kalın.

Uzman Psikolog Gönül Tanır Durmaz