Psikoloji

Hislerimle nasıl baş ederim?

Gizli Kullanıcı6 Eylül 2024 21:27

ben normalde hayatimi hep doruk hislerde yasayan biriyimdir. mutluysam sonuna kadar uzgunsem sonuna kadardir. yani 1, 2 seneye kadar boyleydi. hayatimdan heyecan duygum alinmis gibi. bisey icin ne kadar mutlu olsam da heyecani hissedemiyorum. yaşadığım bir travmada yok yakin zamanlarda. yani buna neden olabilecek bir sorun da görmüyorum. ama ne yazikki hislerim eskisi gibi deli dolu degil. ama neden boyle anlam veremiyorum. yakin zamanda beni cok ama cok mutlu edebilcek bir haber aldim. hemde hayalim olan bir sey. mutlu oldum ama heyecansizim. insannin hayali gerceklesirdi ici kipir kipir olmaz mi? olmuyor. ben eskiden dışarı cikacagim için bile heyecan yapan biriydim. oysaki simdi tabiri caizse ot gibi hissediyorum. lutfen buna bir aciklik getirin.

Bu soru 7 Eylül 2024 21:59 tarihinde Psikolog Şevval Aydın tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar, duygusal sabitlik göstermenizin sebebinin herhangi bir travma olmadığını söylüyorsunuz, elbette travmalar kişilerin duygu-durumlarında küntlüğe sebep olabilir ancak bunun yanında depresyon, tükenmişlik sendromu, madde kullanıma bağlı bozukluk, DEHB gibi sorunlar da kişide belirttiğiniz duyguları dışa vurma sorunları yaratır. Burada dikkat etmenizi istediğim şey eskiden çok basit aktivitelerden dahi keyif almanızı sağlayan şey haz alma kabiliyetinizdir. Şu anda keyif veren aktivitelere yönelik ilginiz azaldığı için haz alma kabiliyetinizde etkilenmiş durumda.

Haz alma kabiliyeti yaşla da ilgilidir, özellikle çocuk ve ergenlikte hazlar daha yoğun yaşanır, bir çocuğun sevdiği elbiseyi giydiğinde ne kadar mutlu olduğunu ve onu asla çıkarmak istemediğini düşünelim, bu durum yetişkin bir insan için geçerli olamaz, yeni kıyafet mutlu eder ancak sevinçten havalara uçurmaz. Bu oldukça normal bir durumdur çünkü duygularımızı nasıl göstermemiz gerektiği de bizlere öğretilmiş bir davranıştır, duygularını absürt şekilde dışa vuran kişiler uyum sağlayamamış kişilerdir. Tüm bu söylediklerimden yola çıkarak hislerinizin eskisi gibi olmaması yaşınızla ve yaşınız içerisinde çevreden öğrendiklerinizle değişime uğramış normal bir durum olabileceği gibi birtakım sorunların sonucu ortaya çıkan majör bir keyifsizlikten kaynaklanıyor olabilir. Burada yaşamınızı ve kendinizi sorgulayarak işe başlayın: Yaşamınızda sizi en çok mutlu eden durumların listesini çıkarın (bu ne yaparsam yapayım neşeli olamıyorum düşüncesini sorgulamanızı sağlar). Bu listedeki durumların içinde daha çok bulunmaya çalışın, bazen bu zorlayıcı olabilir, müthiş bir keyifsizlikle kolunuzu dahi kaldırmak istemediğiniz zamanlar olabilir ancak bunu kendiniz için bir görev gibi belirlemelisiniz ve istikrarla yerine getirmelisiniz.

Sürekli eskiye göre mutsuz olduğunuzu düşünmek sizi şu andan uzaklaştırır, şu an size eşlik eden duygulara odaklanın, o anda kalmaya çalışın, o an çok mutlu olduğunuz bir an olabileceği gibi mutsuz olduğunuz bir an da olabilir, kabullenin ve o duyguyu yaşayın, duygularınızı dışarıya vurmada daha cüretkar olun, duygularınızı dışa vurmamanızda bir fayda olacağını düşünüyor olabilir misiniz ?

Bu hisler başa çıkılması güç bir biçimde günden güne kötüleşiyor ve günlük yaşamınızı etkiliyorsa mutlaka terapi desteğini öneririm.

sevgiler.

alinti

cok yardimci oldu tesekkur ederim ☺️

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Kendimi tanıyamıyorum

Ben her zaman istediğini alan ve ne isterse yapan hayatının sonuna kadar da böyle olacağını sanan biriydim. Şimdi ise üniversite okumamış evden çıkmaya korkan bir mesleği olan ama onu yapmaya bile özgüveni el vermeyen istemediği şeyleri yapmama hayır deme durumu kalmamış ev işleri ile boğuşan(evli değilim) biri oldum. Aynaya baktığımda gördüğüm o özgür mutlu kızı tanıyamıyorum. Çok fazla hayale sahibim. Ancak artık gerçekleştirecek motivasyon ve inanca sahip değilim. Hayat cemberinin en dışına itilmiş hissediyorum. Sıfırdan başlamaya korkmuyorum yanlış anlaşılmasın(çünkü sürekli sıfırdan başlamak zorunda kalıyorum hiçbir piskoloji yada işte tutunamıyorum) ama yolun yarısında boşa kürek cekiyormusum gibi geliyor. İnsanların düşündükleri ve benim düşündüklerim çok farklı. Psikolojik olarak yıprandım. Tiyatro, keman, resim gibi sanatsal şeylerle ilgilenmek istedim hep sadece resimle ilgilenebildim. Durum o kadar vahim ki kimse beni kısıtlamaya bile çalışmıyor herkes beni bir şeyler yapmam için itekliyor ama yapamıyorum işte. Normalde aile olsun sevgili olsun herkes bir dur der yani benim böyle bir sorunum da yok çünkü bana acıyorlar gibi geliyor. Beni mutlu edecek en ufak saçmalığa razı geliyorlar. Sanırım mutsuzluğumun da farkında oldukları için bu. Sekiz dokuz senedir kendimi geri kazanmaya çalışıyor gibiyim. Sanki bir yerden sonra birileri ile kaderim değişti. Sanki bu benim hayatım değil. Ama itiraz ederken de yüzsüz buluyorum kendimi. Soncuta yediğim önümde yemedigim arkamda ne derdim var ki! Ama olmuyor işte. Ben ilk telefonumu bile harçlığımdan biriktirip almıştım. Gizliden gizliye inatciyim. Kararlıyım. Düşünün okulda aç kalmayı tercih etmiştim ve buna dayanmıştım daha 5. Sınıfa giderken. . şimdi de yapmıyorum değil çabalıyorum ama çabam hiçbir isteğimi karsilamiyor. Örnek vereyim daha açıklayıcı olsun: mesela ben tiyatro ile ilgilenmek istiyorum ama İstanbul'un kötü bir semtinde oturuyorum burada bunun eğitimi alabileceğim bir kurum bile bulamıyorum hadi buldum saatleri uyuşmuyor. İş arıyorum ama benim isimle ilgili yakın semtlerde dahi ilan bulamıyorum. Ya istediğim bir iş yapacağım ya da iki vasıta gideceğim. Kendimi oldukça baskılanmış hissediyorum ama işte bunu hissederken bile utanıyorum bunlar da dert mi diye. Ne yapayım ben istediğim bir hayatı yasadigimi dusunuyorum sürekli çabalıyorum kurslar alıyorum falan(internetten) ancak olmadığını görüyorum. Mesela beni iş için sitelerden arıyorlar. Çok güzel işler çıkıyor ama İstanbul'un diğer ucunda. Bir iş için o kadar yol yapmak bana mantıklı ve güvenli gelmiyor. Aynaya baktığımda eski beni görmeyi istiyorum artık. Ben gün gectikce daha da ezikleştigimi hissediyorum sadece. Çevrem de kalmadı. Uzuldugumde anlatabilecegim kimsem yok. Bir erkek arkadaşım var bir kardesim o da erkek🙄 dediğim gibi hayat cemberinin dışında içeriye doğru kulaç atıyorum da dalga beni her seferinde daha da uzaklastiyor gibi. Sevgili mevzularina zaten hiç girmiyorum. .

Psikoloji

Hayatın eşitsizliği konusuna ne düşünmeliyim?

Bildiğimiz üzere hayat herkese aynı şansı sunmuyor. Herkes aynı maddiyata sahip, aynı fırsatlara, aynı imkanlara sahip değil ki öyle olsaydı emeklerimizin sonucunu aldığımızı hiçbir zaman düşünmezdik. Nasıl üzülmeden mutluluğun değerini anlamıyorsak bu da ona benziyor bence. Özel okula gidiyorum bazı nedenlerden. Memur çocuğuyum. Özel okula başladığım günden beri ailemden para almadım. Üstüne para almamak onları zora sokmamak için didindim durdum. Hala da öyleyim. Herkesin cebinde gezdirdiği paraları görüyorum, bindiği lüks arabaları görüyorum. Görmekle kalmıyor arkadaş grubum ve sevgilimden dolayı da bizzat yaşıyorum. Ama sorunum şu ki bunca farkındalığıma rağmen hayatın bu dengesizliğine cidden üzülüyorum. Ben bu yaşımda didinip elde ettiğim şeyler başkalarına altın tepside sunuluyor. Üstelik hak ettiklerini düşünmüyorum, karakterleri yüzünden. Gözlemlerime göre de değerini bilmiyorlar zaten. Arkadaşlarım ve özellikle sevgilim için seviniyorum, ne güzel benim yaşadıklarımı yaşamıyorlar diye. Bu konuyu onlarla konuştuğumda bana çok kızıyorlar, her bakımdan eşitiz diye. Ama ben yinede hissettiğim o eksiklik, geri kalmışlık hissini atamıyorum. Ki her gün gördüğüm için beni ekstra yorup strese sokuyor. Buna ek ve son olarak derslerden kalmamak ve para ödememek için de sürekli elimden gelenden kat kat fazlasını yapıyorum ama baktığımda bu onların umrunda bile değil. Ailem hep arkamda durup bana destek olur. Ancak okulda o insanları gördüğümde ailemin bana bir yere kadar destek olabildiğini görüyorum ve onların hayat kalitesinin neden hak ettikleri yerde olmadığını düşünüp ekstra üzülüyorum. Önerebileceğiniz bir şey var mı?