İlişkimin başını sormuşsunuz anlatıyorum

Tekrardan Merhabalar,

Verdiğiniz detaylara baktığımda sıkışmışlık ve yorgunluk ağır basıyor; gerçekten iki yıl boyunca kaç kişinin kaldırabileceği bir yükün altına girmişsiniz. Bazen insan sevdikleri için öyle mücadeleler verir ki, kendi gücünün sınırlarını zorladığını bile çok geç fark eder. Belki de bu süreçte bu yükler size ağır geldi fakat bunu fark edemediniz .Bu cümleleri yazarken aklınızdan neler geçiyordu, kendinizi bu ilişkide nasıl tanımlıyorsunuz ?

Sürekli fedakarlık yaptığınız bir ilişkide bir noktadan sonra kendinizi tükenmiş, hatta duygusal olarak bir köşeye itilmiş bulmak çok şaşırtıcı sayılmaz. İki yıl boyunca partnerinizin zor anlarında yanında olmanın getirdiği ruhsal yorgunluk, anlayışınızın karşılıksız kaldığı anlar… Bunlar öylesine üst üste gelince, insanın başkasıyla konuşmak istemesi –belki de sadece anlaşılma, rahatlama ihtiyacından– kaynaklanabilir. Sanki yeni birileriyle başlamak büyüklerin geride kalmasına yardımcı olacakmış gibi gelebilir.

Burada belki de affetme konusunda da kısa da olsa bir değinmemiz gerekebilir.

burada şöyle bir sözle başlamak istiyorum;

Affetmenin gücü, geçmişin yükünü bırakıp, hoşgörüyle kendine yeniden izin vermektir. Sözü çok sevdiğim bir sözdür. Bize şunu daha net bir şekilde gösteriyor belkide

sana yapılan herhangi bir şey affedebilirsin . Aldatılmayı da affedebilirsin, sana yalan söylenmesin affedebilirsin, ama Affetmenin koşulu tolere ediyor olabilmektir. Affettiysen ve buna rağmen hala aynı şeyleri her gün kendine hatırlatıyorsan ve bunu düşünüyorsan hala bu konuda kendine ve karşındaki kişiye kızıyorsan hala güven zeminini oluşturamıyorsan bu işi halletmiş olmuyorsun. Bu noktada yaptığın şey tolere edemediğin bir şeyi affettiğini sanıyorsun. Ve en kötüsüde budur. Belki de şu an içinizde yaşadığınız şeylerin bir diğer nedeni de budur tolere edemiyor oluşunuz.

Belki de içinizde oluşan bu koruma ve kollanma isteği, sizin de biri tarafından düşünülme, anlaşılma ve önemsenme ihtiyacınızla ilgili olabilir. Partneriniz için yapıp ettiklerinizin sonucunda, ilişkinin dengesinin biraz şaştığını hissettiniz mi hiç? İlişkiler çift taraflı bir denge ister; biri sürekli verir ve diğeri sürekli alırsa bir yerde o terazinin kefeleri hassaslaşıyor. Galiba sizinki de öyle olmuş. Burada önemli olan bu alma verme dengesinin iki taraf içinde ideal olması.

Şimdilerde “en ufak bir olayda kendimi başka biriyle konuşmak isterken buluyorum” demeniz, aslında kendinize dair ihmal ettiğiniz ihtiyaçların sesini duyurması gibi. Yani temel olarak “benim de birine ihtiyacım var”, “benim de anlaşılmaya, güç bulmaya, birinin korumasına ihtiyacım var” demiyor mu bu düşünceler? Kim bilir, belki de içsel dengenizi geri kazanabilmek için, dışarıda bir yere değil, biraz kendinize dönebilirsiniz. Duygusal olarak sizi neyin iyi hissettirdiğini, nelerin sizi gerçekten tükettiğini yazmak, kendinize bir alan tanımak faydalı olabilir.

Bazı şeyleri netleştirmek kolay olmuyor; hele ki yıllarca “hep onun için” diye düşünüp, sonra bir anda “peki ya ben?” diye sormaya başladığınızda. Bence bu sorunun cevabını bulmak için kendinize zaman ve alan verebilirsiniz.

Kendinizi suçlamaktan uzak durabilir misiniz bir süreliğine? Hakikaten bu kadar açıkça yazabilmek bile iyileştirici. Dilerseniz, buradan devam edebilir ve yaşadıklarınızı daha detaylı konuşabiliriz. İçinden çıkılmaz gelen duygular zamanla yolunu bulabiliyor — siz hislerinizi paylaşmaya başladığınızda, kendinizle aranızdaki köprüler de güçlenebilir. 💁

Sorunuz sizin için bir cevap olabildiyse, puanlayabilir ve görüşünüzü bizimle paylaşabilirsiniz. Bizlere sorularını yöneltmek isteyen başka arkadaşlarınız varsa onların da yararlanmasını sağlayabilirsiniz.

Sağlıklı günler dilerim.

Sevgiyle kalın.

Uzman Psikolog Gönül Tanır Durmaz