İnsanlarla iyi anlaşınca kötü hissediyorum

Merhaba Sevgili Danışan,

Yazdıkların hem çok olgun bir farkındalığın hem de içinde taşıdığın duygusal yükün bir göstergesi. “İyi insan olmak” ile “kendine zarar verecek kadar verici olmak” arasındaki farkı fark etmeye başladığın bir döneme girmişsin ve bu hem değerli hem de zaman zaman çok yorucu olabilir.

Senin gibi empati kapasitesi yüksek, insan ilişkilerine değer veren bireyler genellikle çatışmadan kaçınır, kimseyi kırmak istemez. Bu, doğuştan getirdiğin bir eğilim olabilir ya da geçmişte yaşadığın bazı deneyimlerin sonucu olarak bu tutumu geliştirmiş olabilirsin. Belki de hayatında “iyi biri olursam insanlar beni sever ve terk etmez” düşüncesi gizlice yer etmiştir.

Ancak burada önemli bir şey var: Sen herkesin yükünü taşımak zorunda değilsin.

Neden boğulmuş gibi hissetmen ise ; çünkü sen kendi duygularını değil, başkalarının duygularını önceliyorsun. Bu da zamanla seni tüketir. Kendini ihmal ettikçe içten içe “benim isteklerim ve sınırlarım önemsiz galiba” gibi bir düşünce gelişir.

Bu, kişinin öz değerini zedeler.

Ve senin kurduğun cümleler aslında bunu fısıldıyor: “Biri beni istemediğini açıkça söylemediği sürece gitmem.” “Ben kimseyle küsmeden uzaklaşmaya çalışırım.” “Biri başkasını kötülese bile onunla ilişkimi kesmem.” Tüm bu davranışlarının temelinde aslında şu olabilir:

Sevilmeme, dışlanma ya da yanlış anlaşılma korkusu. Ama unutma, bir ilişkide sadece karşı tarafın duyguları önemli değil. Senin ne hissettiğin de en az onun kadar önemli.

İnsanlara nazik olmak, anlayış göstermek, herkesle iyi geçinmek istemek seni iyi biri yapar. Ama kendini kötü hissetmene sebep oluyorsa, bu noktada bir şeylerin dengesini kaybetmiş olabileceğini fark etmek gerekir.

İyilik, başkalarını memnun ederken kendini unutmamakla anlamlıdır.

Sen başkalarına davranılmasını istediğin gibi davranıyorsun, bu harika.

Ama kendine nasıl davranılmasını isterdin? Kendin de senin kadar ilgiyi, anlayışı, sabrı hak etmiyor musun?

Peki nelere dikkat edebilirsin ;

1. Sınır koymak, sevgi eksikliği değildir. Aksine sağlıklı ilişkilerin temelidir.
2. Hayır demek, kötü olmak değildir. Kendi ruhunu korumaktır.
3. Herkesin sevilmesini istemek doğal ama herkes tarafından sevilmeye çalışmak, seni kendine yabancılaştırabilir.
4. Sana iyi davranan biri, başkalarına kötü davranıyorsa bu yine de sorgulanabilir bir durumdur. Çünkü empati, sadece bize gösterildiğinde değil herkese gösterildiğinde değerlidir.

Ve sana şunları önerebilirim ;

Öncelikle, Kimin için ne yaptığını fark et. Gerçekten sevdiğin ve yanında huzur bulduğun insanlarla mı zaman geçiriyorsun, yoksa dışlanmamak için mi? Kendine şu soruyu sor: “Ben bu arkadaşlığı sürdürmek istiyor muyum, yoksa kırmamak için mi devam ediyorum?” Duygularını küçümseme.

“Boğulmuş gibi hissediyorum” diyorsan, bu senin için çok önemli bir sinyaldir. Lütfen bunu hafife alma. Ruhun dinlenmek istiyor olabilir. Güvenli sınırlar inşa et. İlişkilerde sağlıklı sınırlar kurmak hem seni hem karşındakini korur. Ne zaman, ne kadar paylaşımda bulunacağın, neyi tolere edip neyi etmeyeceğin sana bağlı olmalı. Gerekirse bir uzmandan destek al. 17 yaş, kimlik gelişiminin en yoğun yaşandığı dönem. Kendini tanıma, sınırlarını keşfetme ve duygularını düzenleme konusunda bir psikologla görüşmek çok güçlendirici olabilir.

Senin bu yaşta bu kadar yoğun duygular hissedip bunları fark etmen çok kıymetli. Bu, bir “sorun” değil, dönüşüm sürecinin bir parçası. Lütfen kendine karşı nazik ol. Kimseyi kırmamak adına kendini kırma.

Çünkü sen de en az diğerleri kadar sevilmeyi, anlaşılmayı ve sınırlarının korunmasını hak ediyorsun.

Sormak istediğin sorular veya eklemek istediklerin varsa cevaplamak için buradayım

Uzm. Klinik Psk. Elif Kızılkaya