Kaçarak evlendim nişanlıyken ayırmak istediler
Bir buçuk sene önce kaçarak evlendim nişanlıydık ayırmak istediler o telefon işi bitecek bir daha görüşmeyeceksin dediler. O zamana kadar ne yaparlarsa yapsınlar hep susup sineye çekmiştim o gün birşey oldu ben bile bana şaşırdım nişanlımın ailesi yok diye istemiyorlardı ne yaparsa yapsın sorun ediyorlardı o gün kaçalım dedim ve ben onların korkusundan adım atmaya korkan ben kaçtım gittim yeni bir hayata başladım evlendim o an bile el elalem dediler sen ne hissediyorsun yada biz ne yaptık demediler. Düğüne geldiler el elalem için. Hamileliğim zorlu geçti. Hastanede yattım bir hafta boyunca. 2 kere düşük tehlikesi geçirdim. Ziyarete geldi annem çorba getireyim şunu getireyim bunu getireyim dedi akşam ziyaretçi saatinde çok bekledim ne yazan oldu ne arayan ne gelen… Neyse.. hamilelikten önce 2/3 kere gittik eşimle fakat içimin almadığı bir duygu var gitmek istemiyorum samimi gelmiyordu ama özlüyordum da. Bilmiyorum ki bunu nasıl tarif edebilirim. O hastane mevzusundan sonra iyice soğumuştum. Ama bir çorba görüp iç çekmişliğimde çok olmuştur. Velhasıl kelam öyle yada böyle hamilelik sürecimi eşimin desteğiyle atlattım. Doğum yaptım. Şuan bebeğim 2 aylık oldu. Pazar günü çat kapı geldi annem kardeşimle beraber. Kızım pazartesi hastaneye yatacak salı anjiyo olacaktı dua istemek için paylaşmıştım gördüğü halde haberi yokmuş gibi davrandı geçmişi açtı daha ne kadar sürecek dedi ben kendimi toparlamak istedim dediğimde bir buçuk sene oldu daha mı toparlayamadın dedi hani o evde psikolojik sıkıntılarım vardı ya şimdi hiçbiri kalmadı iyileşiyorum derken sözümü kesip götürdük ya hastaneye dedi ne kolay değil mi evladın kendini bildi bileli sizin yüzünüzden geceleri altına kaçırıyor bunu bile bile herşeyin sorumlusu oymuş gibi yada günah keçisi ilan edilmiş gibi iyice bunaltıp üstüne gidenler daha da kötü hale getirenler hasta ettiklerini tedavi ettirmeye götürüyorlar. Ama onlara sorsan mükemmel bir ebeveynler. Herşeyi geçtim ben yine affeder sineye çekerdim alıştım der susardım. Konuşma böyle devam ederken ben konuşabilecek durumda değilim bebeğim yarın hastaneye yatacak dedim ona rağmen görüşmek istersen kapı orda istemezsen kendin bilirsin bu son adımım dedi gitti. Bekliyorum ki hastaneye gelirler ararlar yazarlar sonuçta daha minicik bir bebek riskli bir bölgedeki damarı açmak için girecekler yedi kat yabancı olsa bile için gider merak edersin canının canı o nasıl bu kadar katı olabildiniz? Daha dün aradı açmadım kimse kusura bakmasın ben o hastane köşelerinde oturup ağlarken sadece eşim ve ablam vardı yanımda ben evladıma birşey olacak korkusu yaşarken yanımda olmayanlar şimdi hiç olmasın dedim kendi kendime siz olsanız ne hissedersiniz ne düşünürsünüz ne yapardınız ben sıkıştım kaldım bana yardım edin lütfen bende anne oldum annelik benim gördüğüm gibi değilmiş anne olunca anladım.
Bu soru 31 Ocak 2025 16:56 tarihinde Psikolog Şevval Aydın tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Merhabalar. Ne hissedeceğinizi ve ne düşünmeniz gerektiğini bilemediğiniz bir dönemdesiniz, bu da sizi oldukça huzursuz ediyor. Bu bilinmezlik herkes için zorlayıcıdır. Bir tarafınızın geçmişte yaşadıklarınızdan kaynaklı öfkeyle dolduğunu görebiliyorum, bu kişiler sizin aileniz ve bizler insan olarak en çok içine doğup büyüdüğümüz ailemize karşı savunmasız kalırız, çünkü en güvende olmamız gereken yer evimizdir ve evimizde de tetikte olmamız gerektiğini düşünmeyiz. Ancak sevgili danışan eğer güvenli bir aile ortamına sahip olmamışsanız hem çocuklukta hem yetişkinlikte birçok sorunla karşılaşabilirsiniz. Şu an bir yetişkin olarak bunun farkındasınız, ailenizin üzerinizdeki etkisini görebiliyorsunuz bu farkındalık acı verici olsa da gereklidir, bu farkındalıkla başa çıkmalısınız.
En ihtiyaç duyduğunuz zamanlarda ihtiyacınız olan şefkati alamadığınızı görebiliyorum. Bunun karşılığında öfkelenmeniz ve bu kişilere karşı duvar örmeniz de oldukça anlaşılır. Bu kişilerin çabalarını ve hislerini samimi bulmadığınızı da anlayabiliyorum oysaki sizin samimiyete ve hoşgörüye ihtiyacınız vardı. Annenizin neden böyle davrandığını bilemeyiz ancak paylaştıklarınızdan sizi duygusal olarak yoksun bırakmış biri olduğunu düşünmekteyim. Duygusal olarak yoksun bırakan anneler psikolojik şiddet uygular, kendi problemlerini çocuğu üzerinden çözmeye çalışır ya da sorunlarını tamamen ona yansıtır, sorunlardan kaçar ya da sağlıksız bir şekilde çözmeye çalışır. Şu anda da “inkar” mekanizmasını kullandığını düşünmekteyim, davranışlarının size yansımasını inkar ederek belki de yaşayabileceği suçluluk duygusundan kaçıyor olabilir. Annenizin böyle davranmasının birçok sebebi olabilir ancak sizin kötü bir evlat olduğunuzu göstermez, sizi yaptığınız davranışlara götüren nedenleri görmezsek sadece davranışlarınıza odaklanmamız gerekir ancak siz bu davranışlardan çok daha fazlasısınız.
Canınız yanıyor ve bir çözüm yolu aramaya çalışıyorsunuz, öncelikle yaşadığınız tüm duyguları kabullenin, bu duygulara sahip olduğunuz için kendinize kızmayın, sonrasında şunları bilin ve uygulamaya çalışın.
Affetmek önemlidir, şunu düşünebilirsiniz; benim canımı yakan kişileri neden affedeyim? Özgür olmak için affetmelisiniz. Kendiniz ve yaşamınıza devam edebilmeniz için. Öfke bir yüktür ve bu yükü yaşamınız boyunca sırtınızda taşımak yorucudur. Affetmek kolay değildir, zaman gerekir. Deneyin, küçük adımlarla başlayın, öncelikle karşı taraftan gelen adımlara izin verin, daha sonrasında siz adım atın, göreceksiniz kalbinizi kemiren öfkeden uzaklaştığınızda ferahlayacaksınız.
Bu süreçte sevdiğiniz insanlara tutunun, çocuğunuz, eşiniz, arkadaşlarınız, komşularınız… size daha iyi gelen kim varsa bırakın size iyi gelsinler, sevdiğiniz şeyleri yapın dışarı çıkın nefes alın, yaşam sonsuz küçük anlardan ibarettir.
Annenize bir mektup yazın, ona karşı söylemek istediğiniz neler varsa ifade edin, içinizi dökün. Dilerseniz sonra mektubu yırtıp atın, dilerseniz annenize verin. Paylaşın ve anlatın.
Zor zamanlar geçirmişsiniz ve bu süreçlerde yıpranmış olmanız çok normal, kendinizi iyileştirebilirsiniz. “İyi hissetmek” adlı kitabı okumanızı öneririm size iyi gelecektir, yaşamdaki her zorlukla başa çıkabilmemiz mümkün değil bu noktada bir psikolog desteğiyle iyileşme adımlarınızı atabilirsiniz, terapi iyileştirir.
sevgiler.
