Kafamdaki sesleri nasıl susturabilirim

Merhabalar,

Bahsettiğiniz duygu durum oldukça ağır olmalı. Gerçeklik algınızdan şüphe eder anlar yaşıyorsunuz ve bu cümlelerin babanızın cümleleri olduğundan bahsetmişsiniz. Çocukluk dönemimizde bizlere söylenen cümleler, atfedilen roller ve duygular yetişkinlik dönemimizdeki kararterimizi oluşturmada bizlere önderlik eder. Eğer çocukken inanılmayan, güvenilmeyen ya da önemsenmeyen bir karakter geliştirmişsek yetişkin olduğumuzda aynı muameleyi kendimize yapıyor olmamız muhtemel.

Şimdi size ilk tavsiyem böyle bir kriz yaşadığınız anda, ufak çaplı bile olsa, anda kalmanız ve her ne yapıyorsanız buna bir son verip kendinizi o ana bırakmanızı istiyorum. Verdiğiniz örnekteki gibi eliniz kesildi ve bu gerçek mi yoksa rol mü yapıyorum düşüncesi aklınıza geldiğinde bıçağı elinizden bırakın bir koltuğa oturun, gözlerinizi kapatıp derin bir nefes alın ve acınıza odaklanın. Kendinize şu soruyu sorun: "Az önce ne oldu?". Olayı kendinize hatırlattıktan sonra kendi duygularınızı öğrenmeye odaklanın; "Nasıl hissediyorum?" . Canım acıyor, parmağım zonkluyor, ağlamak istiyorum, sarılmaya ihtiyacım var gibi her ne söylemek istiyorsanız kendinize bunu söyleyin. Eğer duygunuzu ifade ettikten sonra yine acaba doğru mu endişesi aklınıza gelirse kendinize şunları sorabilirsiniz "Yaşadığın olayı birine kanıtlamak zorunda mısın, acını görmeliler mi, eğer acını görür ve anlarlarsa nasıl hissedeceksin, sence şu anda neye ihtiyacın var?".

Bu sorular size aslında çocukluk döneminizden beri var olan kendini kanıtlama ve inandırma duygusunun gerçeklik algınıza ne kadar zarar verdiğini ve bazen ufacık bir "yanındayım, şimdi geçecek" cümlesini duymaya ne kadar ihtiyacınız olduğunu gösterecek. Bazen ne yazık ki o küçük kıza ihtiyacı olanı vermeyebilirler ama şimdiki sen geçmişteki küçük kızın neye ihtiyacı olduğunu biliyor ve yanında olabiliryorsun. Sadece bunu fark edebilmek bile size çok iyi gelebilir. Sevgilerle ...

Psk. Başak Alasya Kaya