Merhabalar, Öncelikle sorduğunuz bu soru için çok teşekkür ederim size. Birçok insanın kendine bu soruyu sormasını ve bulduğu her yanıtta yeni bir yol çizip denemekten hiç vazgeçmemesini o kadar kalpten bir şekilde isterdim ki anlatamam. Sebebi çok basit aslında; insan sevilmeye muhtaç en çok da kendisi tarafından. Şimdi birkaç soruyla çocukluk dönemimize bir uğrayalım istiyorum. Nasıl bir çocukluk geçirdiniz? Ebeveynlerinizi nasıl tanımlardınız? Ben bu soruların cevaplarını duyamıyor olsam da siz verdiğiniz her cevabı bir kağıda yazabilir ve buradan kendinize bir yol haritası çıkarabilirsiniz. Ebeveynleriniz tarafından sevildiğinizi düşünüyor musunuz? Evetse sizi ne şekilde severlerdi, sevgi dilleri neydi? Hayırsa ne olsaydı ne yapsalardı kendinizi sevilmiş hissederdiniz? Çocukluk döneminde özellikle ebeveynleriniz tarafından eleştirildiğinizi düşünüyor musunuz? Ya da ebeveynleriniz bir başkaları tarafından eleştiriye ya da zorbalığa maruz kaldılar mı siz de bu duruma şahitlik ettiniz mi? Aslında daha binlerce soru sorabilirim ama bu sorularla şu farkındalığa sahip olmamızı istiyorum: şimdiki bana olan tavrım çocukluğumda ki anne babamın bana olan tavrıyla neredeyse aynıdır. Bana nasıl davranılırsa ben de kendime öyle davranırım. Bana neler dedilerse ben de kendime onu söylerim. Çünkü bunu öğrenirim. Çünkü bana böylesi güvenli gelir, alışkın olduğum acı vermez ki bana ya da ben bu acının kaynağının o olduğunu göremem. Dolayısıyla çocukluk dönemindeki rolleri ve davranışları gözden geçirdiğinizde kendinizi neden sevmediğinizi düşündüğünüzü görebilirsiniz. Peki gelelim bu durumu nasıl düzelteceğimize. Kaygıyla da, depresyonla da herhangi bir psikolojik problemle mücadele ederken bizim en etkili silahımız daima kişinin kendini kabul etmesi ve sevmesidir. Kişi kendini seviyorsa iyi olmak için isteklidir. İstekliyse de zaten iyileşir dolayısıyla bu oldukça kıymetli bizim için. İlk aşama kişinin kendini kabul etmesidir. Sessiz bir yapım var ben de diğerleri gibi şen şakrak olmak istiyorum demişsiniz. Diğerlerini öncelikle bir açalım. Kendimizi karşılaştırdığımız insanlar var. Peki biz bu kıyaslamayı neye göre yapıyoruz? Onların şen şakrak olmasını nasıl değerlendiriyoruz? Ya da şen şakrak olmak size göre ne demek? O kadar derin ve ayrıntılı bir süreç ki bu kendinizi karşılaştırma süreci derinlerine indiğinizde aslında şen şakraklığı değil bambaşka bir özellik ya da davranışı imreniyor olabileceğinizi görebilirsiniz, bu çok detaylı bir süreç. Kendinizi yetersiz görmek, başarısız olduğunuzu düşünmek için kanıtlarınız var mı? İnsan ne olunca başarılı olur? Genel kültürünüzün eksik olduğunu ifade etmişsiniz. Belki de ilgi alanınız bu değildir. Belki de kendinizi hiç olmaması gereken bir yerde aradığınız için bir türlü karşılaşamıyorsunuzdur. Şimdiye kadar olan bütün tabuları bir kenara bırakın ve şimdiki beni aramak için yola çıkın. Şimdiye kadar hiç yapmadığınız şeyleri yapmayı deneyin. Eğer başarısız olduğunuzu düşünürseniz kendinize şunu sorun: ne olsaydı başarılı olacaktım ki? Ben başarmak mı istiyorum mutlu olmak mı? Beni ben halimle kabul etmem mümkün mü? Belki de sadece kendimi kabul etmem kendimi sevmem için yeterli olacak. Bu yolculukta size en çok anlayış diliyorum. İnsan kendini sevmeli ama çok da anlayışlı olmalı. En doğru yerde kendinizi bulmanızı diliyorum, sevgilerle... Psk. Başak Alasya Kaya

Psk.

Psikolog

Merhaba, Öncelikle biten ilişkinizin üzerinden geçen zaman oldukça önemli. Eğer kısa bir süre önce bittiyse örneğin üç aydan daha az kadar bir süre içinde ayrıldıysanız ve unutamadığınızı düşünüyorsanız bu durum oldukça normal. Biten bir ilişki bir kişinin kaybı kadar acı verebilir. Ölen kişinin ardından kişiler nasıl yas tutar ve bir süre eskisi gibi hissedemezlerse ayrılıktan sonraki süreçte de bunları hissetmek doğaldır. Henüz var olan duygular yavaş yavaş ateşini söndürmekte ve her yaraya bastığında tekrar kanamaya başlıyor olması duyarsızlaşma yolculuğunuzun bir aşaması olarak kabul edilebilir. Biten bir ilişkideki duyguları insan neden unutmak ister? Size acı bile çektiriyor olsa ben yaşanmış hiçbir anın unutulmak istenmesini kabul edemiyorum açıkçası. Unutmak demek yok saymak, hiç var olmamış gibi düşünmek demek. İyi ama ne olursa olsun bu biten ilişki sizde bir şeyleri değiştirmedi mi? Keyifli veya keyifsiz fark etmeksizin bir dalga geldi ve benim kumsalımın eskisi gibi olması artık mümkün değil. Bana bir şeyler katacak, benden bir şeyler alacak. Çünkü en insani olanı en doğal olanı budur. Hayattaki herkesin birbirinde bir şekilde izi kalır, kalmalı. Bu dakikadan itibaren biten ilişkinize ayrılık değil yaşanmış bir deneyim olarak bakmayı denemek hakkında siz neler düşünürdünüz? İyisiyle kötüsüyle unutulmayı hak etmeyecek kadar değişim yaratmadı mı sizin kumsalınızda da? Ayrılığı kabullenmek ise ilişkinin bitme biçimiyle çeşitlenen bir süreç. Eğer kişiler zaten ayrılmaya karar vermiş ve bunu karşılıklı olarak birbirlerine açmışsalar burada bu ilişkiyi tatlı bir yerden bitirebilmek çok daha kolay. Fakat anladığım kadarıyla bu ilişkide araya giren diğer kişiler ve siz arasında bir seçim yapılmış ve burada aynı zamanda siz ilişkisi biten ve tercih edilmeyen rolündesiniz. Bu size nasıl hissettiriyor? Hala bu kadar canınızı acıtıyor olmasının sebebi belki de ilişkinin bitmiş olması değil böyle bir durumda kendini görmek olabilir mi? Çocukluk döneminde varsa kardeşleriniz ya da çevrenizdeki herhangi bir kişiyle karşılaştırıldınız ya da bu yüzden eleştiriye maruz kaldınız mı? Cevabınız evetse şu an hissettiklerinizle aynı duygular mıydı bir düşünelim mi? Zihin her zaman yeni bir duyguyla baş etmez bazen yeni bir olay eski bir duygunun dışarı çıkmasını sağlar. Belki de hiç canımızı yakmayacak bir olay sırd bu yüzden çok büyük acılar çektirir. Diliyorum ki en yakın zamanda anda kalabilin ve kumsalınızın en yeni halinin tadını çıkarın, sevgilerle... Psk. Başak Alasya Kaya

Merhabalar umarım iyisinizdir. İlk olarak size yanıtıma bir soruyla başlamak istiyorum. Birbirinizi tanıyarak ve severek evlendiğiniz ve birlikte beş yıl gibi uzunca bir zamanı geçirdiğiniz eşinizle sizce ne zaman iletişim kurmayı bıraktınız, ne zamandan beri birbirinizi duymuyor ve görmüyorsunuz? Bu soruyu sordum çünkü eğer evliliklerde partnerlerden biri boşanmak istemiyor olmasına rağmen evden gitmek istiyorsa eşine bir şeyler anlatmak istiyordur. "Ben çok kırgınım, yaramı sen açtın ama yaramı saracak potansiyeli sende görmüyorum ", "Ortada beni çok üzen bir durum var ama bunu seninle bile konuşarak aşabileceğimi sanmıyorum.", "Öyle üzgünüm ki ama bunu sana söylesem ya beni anlamazsın ya ben bunu söyleyemem ya da bizim birbirimizi anlayacak kadar kelimemiz kalmadı" demek istiyor olabilir örneğin. Ama demiyor ve gidiyor olması ilişkilerde çok büyük bir kara delik. Elbette ki her insanın yalnız kalmaya, özel alana, kendini dinlemeye ihtiyacı vardır fakat çok üzgün olduğun için gitmek, üzüntünü bu şekilde ifade etmek zorunda olmak anlaşılmaktan korkmayı ya da iletişim kurmaya dair endişe taşımayı gösteriyor olabilir. Eşinizin böyle bir şeyi yapmadığını söylemesi anladığım kadarıyla sizde kırılmış olan güven ilişkisinin tekrar kurulması noktasında faydalı olmamış. Peki sizce bu tartışma nasıl devam etseydi siz evden gitmek zorunda kalmazdınız? Eşinizden sizce ne duymaya ihtiyacınız vardı? Örneğin eşiniz evet ben böyle bir siteye girdim arkadaşlık kurmak istedim deseydi tavrınız nasıl olurdu? Ya da hayır indirmedim ama bu konuyu konuşmak istiyorum bizim sohbet edemediğimizi ve buna ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum deseydi ne söylerdiniz? Bazen duymak istediklerimizi duyamadığımız için bazen de duymak istemediklerimizi duyduğumuz için söner ilişkideki ışık. Bence en çok ihtiyacınız olan şey biraz konuşabilmek. Ben dili kullanarak bu iletişimi daha keyifli hale getirmek de elimizde. "Bu uygulamayı indirdiğini gördüğümde büyük bir şok yaşadım ve kırıldım, kendimi aldatılmış hissediyorum." gibi bir cümle yani suçlayıcı olmayan bir cümle yapısı kullanıp kendi duygularımızı ifade etmek ben dili olarak açıklanabilir. Böylece karşı taraf savunmaya geçmeyeceği için tartışma büyümez. Hem kendiniz için hem ilişkiniz için en doğru adımı atmanızı ve mutlaka sağlıklı iletişim kurmanızı diliyorum, sevgilerle... Psk. Başak Alasya Kaya

Merhaba sevgili danışan, Size ilk ve en önemli önerim kendinize tanı koymayı acilen sonlandırmalısınız. Medya ve internetin etkisiyle bazen günlük yaşamda yanlış bilgilere erişiyor ve bu bilgileri de yanlış yorumlayıp kendimize çok büyük zarar verebiliyoruz. Bunun sebebi aslında beynimizin çok güçlü olmasından kaynaklı. Düşünün öyle güçlü bir organ ki aslında var olmayan semptomları bile bende de var mı acaba endişesiyle var edebiliyor ve kişinin kendisini hasta olduğuna ikna edebiliyor. Üniversitede hocalarımızın ilk cümlesi bu olmuştu bize "Sakın kendine tanı koyma.". Araştırmakta, öğrenmek istemekte elbette bir sakınca yok fakat bu bende var kesin ben de böyleyim demek kişinin bütün algılarını bozar ve sağlıklı düşünmesine engel olur ne yazık ki. Şimdi bahsettiğiniz semptomlara geldiğimde zaten her iki bozukluğun belirtilerini de tamamen kapsamıyor o yüzden ilk olarak derin bir nefes alın ve tanı araştırmayı sonlandırın. Geçmişteki rüyalarınızı hatırladığınızdan ve anlık olarak gözünüzün önüne gelmesinden bahsetmişsiniz. Freud rüyaları bastırılmış düşüncelerin dışavurumu olarak açıklar. Yani geçmişte yaşadığınız bir olay bir durum ya da ifade edemediğiniz bir duygu bastırılarak bilinçaltına atılırsa rüyalar bu baskıya dayanamadığı için, sizin probleminizi bir an önce çözmeniz için sürekli size bu sorunları hatırlatır. Bazı rüyalar bizi çok daha fazla etkiler. Belki tetiklenmesine neden olan başka bir olay daha yaşamış olabiliriz, belki bastırdığımız olay etkilerini hala sürdürüyor olabilir ya da zihnimiz daha fazla bu baskıya dayanamıyor olabilir. Kısacası size en büyük tavsiyem rüyalarınıza konu olan bu problemi çözümlemeye çalışmanız ve onu görmezden gelmemeniz. Böylece zamanla rüyalar da azalacak, yoğun kaygınız da azalacak diyebiliriz. Sağlıklı ve mutlu günler dilerim... Psk. Başak Alasya Kaya

Merhabalar, Zorbalık oldukça büyük bir şiddet biçimi öncelikle. Sözel ya da bedensel fark etmeksizin yaşattığı acı birbirinden farksız. Aslında zorbalığı iki ayrı kolda değerlendirelim. Zorba olmak ve kurban olmak. Zorba olmak bir seçim midir sizce? Etrafınızdaki zorba insanları bir gözlemlemenizi istiyorum sizce zorbalık yaptıkları için mutlular mı? Zorbalık dediğimiz süreç karşımızdaki kişiyi zor duruma düşürecek bedensel ya da sözel saldırılarda bulunmak ve bunu sürekli hale getirmek olarak tanımlanabilir. Peki sizce bu öğrenilen bir şey mi? Bir gün ergen bir öğrencimin çalıştığım dershaneye birkaç haftadır hastayım diyerek gelmediğini fakat ailenin dershanenin kapısına bıraktıklarını öğrendim. Çocukla iletişime geçince arkadaşlarının boyuyla dalga geçtiğini ve bu yüzden gelmek istemediğini ailesine söyleyemediğini anlattı. Yönetim zorba olan çocuklarla görüşmemi ve onları gerekirse sert bir şekilde uyarmamı istedi. Hepsiyle tek tek görüştüm ve tabii ki durumu kabul etmediler, inkar ettiler. Daha önce kendileriyle ve aileleriyle yapmış olduğum görüşmelerde kendilerinin de evde ebeveynleri, abileri, ablaları ya da okuldaki öğretmenleri, arkadaşları tarafından zorbalığa uğradıklarını biliyordum. Başka bir gün onları tek tek kendi kurban oldukları hikayeleri için görüşmeye davet ettim. Onlara yaşadıkları şeyin zorluğundan ve ağırlığından bahsettim. Yanlarında olduğumu ve zorbalığa uğrayan yani kurban olan olmanın kişiye verdiği acıdansa zorba olmanın verdiği kolaylığı tercih etmek hakkında konuştuk. Gerçekten kolay mı diye sorduğumda istisnasız hepsinden aynı cevabı aldım "Bana zorbalık yapana dur diyemeyip, sessiz kalan birinin beni anlamasını ve yanımda olmasını beklemek ne kadar da çaresiz bir duyguymuş. Ben ne kadar da korkakmışım. Birileri yanımda olsun diye onu karşıma alıyorum, battıkça batıyorum.". İşte o gün anladım ki zorba olmak da kurban olmak da bambaşka psikolojik süreçler içeriyor. Kurban olmakla devam edelim. Kurban olan kişiler genellikle aile içinde sessiz kalan, susturulan (kimi zaman bunu saygı olarak bizlere öğretebiliyorlar), kabul görmeyen ve fark edilmeyen çocuklar olduğunu görüyoruz. Ve kurban olan kişilerin ailelerinde mutlaka bir kurban rolü olur ve çocuk bunu gözlemleyerek öğrenir. Öğrenilmiş bir çaresizlik vardır aslında "Annem babama dur dedi de ne oldu, ablam abime güç yetirebildi mi sanki" gibi çoktan pes etmiş cümle yapıları vardır. Şimdi sorumuz şuydu biz bu zorbalığa nasıl dur deriz? Eğer kurban rolündeysek bu rolden çıkmamız için öğrenilmiş çaresizlikten kurtulmamız gerek. Biz o gözlemlediğimiz kurban kişi değiliz. Biz bambaşkayız, çevremizdeki insanlar bambaşka. Artık o güçsüz, sessiz ve çaresiz çocuk değiliz. Bahsettiğim güç kabalık,saygısızlık değil kişinin kendine sınır çizebilmesi. Ben varım, buradayım ve bu benim özel alanım diyebilmesi. Birinin benim hayatıma dahil olmasını istemiyorsam buna izin vermemek benim hakkım. Ben çok özelim ve bu hayatıma kimsenin el uzatmasına izin veremem. İşte kurban rolünden çıkmak; kendini kabul etmek ve sevmekle başlıyor. Başarılar ve sevgiler ... Psk. Başak Alasya Kaya

Merhaba sevgili danışan, Bahsettiğiniz duygu fiziksel acıyla eşdeğer bir acı verir insana, sevilmediğini düşünmek... Biz sevmeyi anne ve babamızın sevgisinden öğreniriz diğer tüm duygular gibi. Dolayısıyla annesinden sevgi görmediğini hissetmek kişinin bir yanının eksik olduğunu hissetmesine neden olabilir bu yüzden de hayatın içinde bu eksiği tamamlamak istiyor olabilir. Fakat tüm bunların genelinde kişinin potansiyel tüm sevgisi aslında kendisinin içindedir bunu gördüğümüzde huzurlu bir yaşamın kapısını aralamış oluruz. Anne veya babasından ilgi ve sevgi göremeyen bir çocuk yetişkinlik döneminde bundan yana eksiklik hissedebilir ve şikayette bulunabilir bu oldukça doğaldır. Fakat burada sevgisizlik ten ziyade sevgiyi gösterme biçimine dikkat çekmek istiyorum. Herkesin bir sevgi dili vardır, bu dile göre sevgisini gösterir ve sevgi görmek ister. Örneğin sarılmak, öpmek, seni seviyorum demek ya da hediye almak... Üstelik her ebeveyn her çocuk için farklı bir sevgi dili geliştirir çünkü her çocuk birbirinden farklıdır. Annenizin size sevgisini gösterme biçimi üzerine konuşalım mı şimdi biraz? Herkesin sevgiyi öğrendiğini biliyoruz. Peki anneniz sevmeyi kimden öğrendi? Onun sevgi dili neydi? Erkek kardeşinizi severken beden dilini kullanmış peki size olan sevgisini nasıl göstermiş olabilir ya da göstermediyse veyahut gösteremediyse bunun ardında olan sebep ne olabilir? Annenizle size olan gebeliği hakkında hiç konuştunuz mu? Sağlıklı bir gebelik miydi, o süreçte yaşadıkları olumsuz bir olay olmuş mu? Sürpriz mi planlı bir gebelik miydi? Lohusalık ve doğum hakkında neler biliyorsunuz? Çocukluk döneminizde yaşanılan olumsuz bir olay var mı? Annenizin annesiyle arasındaki ilişki nasıldı? Annenizin hayatındaki kadın rolleriyle arası nasıldır? Tüm bu soruların ardında mutlaka bu sevginin gösterilememe nedenlerinden biri olmalı. Siz de bir annesiniz ve içinizdeki sevgiyi eminim hiçbir cihaz ölçemeye yetmez, sizce gerçekten annenizin sizi sevmemesi mümkün olabilir mi? Bu sorulara cevap bulduktan sonra düzenli bir aile danışmanlığı almak size, annenize ve aranızdaki ilişkiye iyi gelebilir. Sevgilerimle... Psk. Başak Alasya Kaya

Merhaba, Burada kendinizle ilgili yapmış olduğunuz en büyük özeleştiri kolay güveniyor, yönlendiriliyor ve sonunda hayal kırıklığına uğruyor olmanız olarak anlıyorum umarım doğru anlamışımdır. Bazen etrafımızdaki insanlarla sohbet ederken o kadar da samimi olmadığımız insanlara birden bütün özelimizi anlattığımızı fark ederiz fakat bunu durdurmak için artık çok geçtir çünkü zaten bu durumdan sonunda pişman oluruz. Bunu ilk olarak sosyal psikolojiyle açıklamak mümkün: grup aidiyeti. Kliniğe sonradan dahil olmuş olduğunuz için tahmin ediyorum ki siz gelene kadar birçok arkadaşlık ilişkisi kurulmuştur. Sonradan gelen kişi çoğunlukla kendini dışlanmış hissedebilir ve kendince gruba en hızlı şekilde nasıl dahil olabileceğini düşünür ve kimi zaman hızlandırılmış bir şekilde adapte olabilmek adına hızla güvenir fakat sonunda hayal kırıklığına uğraması muhtemeldir. Eğer bunu çok sık yaşıyorsanız yani her kurduğunuz ilişkide aynı problemle karşılaşıyorsanız bir nedeni daha olabilir: Kabul görme arzusu. Kabul görme arzusu kişinin kendini sevdirmeye çalışması, onaylanma ihtiyacı ya da eleştiriye maruz kalmaktan kaçınması olarak açıklanabilir aslında. Eğer çocukluk döneminde kendimi ailemize kabul ettirebilmek için zorlandıysak, ne yaparsak yapalım bizi olduğumuz gibi sevdiklerine karşı ikna olamadıysak yetişkinlik döneminde insanlar tarafından sevilmek ve kabul edilmek için aslında bize çok da uygun olmayan davranışlar sergileyebilir ve zamanla bundan pişmanlık duyabiliriz. Aynı zamanda çocukluk döneminde kontrolcü bir aile tutumuyla yetiştiysek kolay yönlendiriliyor olma ihtimalimiz de oldukça yüksek. Sizin için tavsiyem farkıdalık geliştirmiş olduğunuz işlevsiz ve olumsuz düşüncelerinizi bir kağıda yazıp gözden geçirmeniz. Kolay ikna olmak, hemen güvenmek yukarıda bahsetmiş olduğunuz durumları benim yaptığım gibi iki veya üç kelimelik söz öbekleri şeklinde bir kağıda yazın ve hemen yanına parantez için hangi bakım vereninize benzeyen özellik olduğunu yazabilirsiniz. Böylece hangi ebeveyninizle özdeşim kurduğunuz ya da çatışma içinde olduğunuzu görebilir ve bu durumu değiştirmek için ilk adımı atmış olabilirsiniz. Sağlıklı ve huzurlu günler dilerim... Psk. Başak Alasya Kaya

Merhabalar, Bahsettiğiniz duygu durum oldukça ağır olmalı. Gerçeklik algınızdan şüphe eder anlar yaşıyorsunuz ve bu cümlelerin babanızın cümleleri olduğundan bahsetmişsiniz. Çocukluk dönemimizde bizlere söylenen cümleler, atfedilen roller ve duygular yetişkinlik dönemimizdeki kararterimizi oluşturmada bizlere önderlik eder. Eğer çocukken inanılmayan, güvenilmeyen ya da önemsenmeyen bir karakter geliştirmişsek yetişkin olduğumuzda aynı muameleyi kendimize yapıyor olmamız muhtemel. Şimdi size ilk tavsiyem böyle bir kriz yaşadığınız anda, ufak çaplı bile olsa, anda kalmanız ve her ne yapıyorsanız buna bir son verip kendinizi o ana bırakmanızı istiyorum. Verdiğiniz örnekteki gibi eliniz kesildi ve bu gerçek mi yoksa rol mü yapıyorum düşüncesi aklınıza geldiğinde bıçağı elinizden bırakın bir koltuğa oturun, gözlerinizi kapatıp derin bir nefes alın ve acınıza odaklanın. Kendinize şu soruyu sorun: "Az önce ne oldu?". Olayı kendinize hatırlattıktan sonra kendi duygularınızı öğrenmeye odaklanın; "Nasıl hissediyorum?" . Canım acıyor, parmağım zonkluyor, ağlamak istiyorum, sarılmaya ihtiyacım var gibi her ne söylemek istiyorsanız kendinize bunu söyleyin. Eğer duygunuzu ifade ettikten sonra yine acaba doğru mu endişesi aklınıza gelirse kendinize şunları sorabilirsiniz "Yaşadığın olayı birine kanıtlamak zorunda mısın, acını görmeliler mi, eğer acını görür ve anlarlarsa nasıl hissedeceksin, sence şu anda neye ihtiyacın var?". Bu sorular size aslında çocukluk döneminizden beri var olan kendini kanıtlama ve inandırma duygusunun gerçeklik algınıza ne kadar zarar verdiğini ve bazen ufacık bir "yanındayım, şimdi geçecek" cümlesini duymaya ne kadar ihtiyacınız olduğunu gösterecek. Bazen ne yazık ki o küçük kıza ihtiyacı olanı vermeyebilirler ama şimdiki sen geçmişteki küçük kızın neye ihtiyacı olduğunu biliyor ve yanında olabiliryorsun. Sadece bunu fark edebilmek bile size çok iyi gelebilir. Sevgilerle ... Psk. Başak Alasya Kaya

Merhabalar, Öncelikle yaşamış olduğunuz kaygı oldukça normal. Terapi süreci uzun ve zorlu bir yolculuk gibidir. Terapi bizlere sanıldığı gibi hızlı bir iyilik hali sunmaz bu durum da danışanlarda hayal kırıklığına yol açabilir. Fakat siz daha önce hiç terapi almadığınızı söylüyorsunuz dolayısıyla bu kaygı bir deneyimle değil muhtemelen öğrenilmiş bir süreç. Daha önce terapi alan bir tanıdığınız oldu mu? Eğer çevrenizde terapi alan ve yaşadığı duygusal ve düşünsel süreçleri sizinle paylaşan bir tanıdığınız olduysa bu süreç sizde kaygı yaratıyor olabilir. Aynı deneyimi yaşamaktan korkmak, aynı o kişi gibi olmaktan (iyi veya kötü fark etmez) endişelenmek sizi ertelemeye iten sebeplerden olabilir. Aynı zamanda terapiye karşı yüklemiş olduğunuz anlam da çok önemli. Günümüz medyasının psikoterapiye karşı verdiği imaja karşı geliştirmiş olduğunuz bir kaygı söz konusu olabilir. Bir de tüm bunların dışında kişi henüz kendi duygularıyla yüzleşmeye hazır hissetmiyor olabilir ve dediğim gibi bu oldukça normal bir durum. Kendinizi terapi sürecine hazırlayabilmeniz için birkaç tavsiyede bulunabilir miyim? Öncelikle kendinize şu soruları sorabilirsiniz: "Yaşadığım hayattan memnun muyum?", "Yaşadığım hayatı değiştirmeye karar verseydim ilk olarak neyden başlardım?", "Eğer yaşadığım hayatı en yakın arkadaşım yaşıyor olsaydı ve ben bir başkası olsaydım ona nasıl bir tavsiyede bulunurdum?", "İyi hissetmediğimi ve hayatımın işlevsiz olduğunu düşünüyorsam bunu düzeltmek için ilk olarak ne yapabilirim?" , "Daha iyi ve daha mutlu bir ben için neler mümkün?" ... Bu ve benzeri sorularla kendimizin en iyi halini bulma yolculuğunuza hazır hissedip hissetmediğinize karşı kendinizi görebilirsiniz. En kısa zamanda en doğru kararı vermenizi diliyorum, sevgilerle... Psk. Başak Alasya Kaya

Merhaba sevgili danışan, Kendinizi yetersiz ve sebepsiz yere suçlu gördüğünüzü ve buna da çevrenizin sebep olduğundan bahsetmişsiniz. Yetersizlik ve suçluluk duyguları birer olumsuz otomatik düşüncedir. Biz bu düşünceleri çevremizden öğreniriz. Yani birileri bize sürekli yetersiz olduğumuzu söyler ve biz bambaşka bir konuda bile kendimizi yetersiz hissedebiliriz. Çünkü insanoğlu genelleme yapar. Eğer bir konuda yetersizsem her konuda yetersizim düşüncesine kapılır. Bu bizim özellikle çocukluk döneminde gördüğümüz muamele ile ilişkilidir. Örneğin motor becerileri henüz zayıf olan bir çocuk çay bardağını yanlışlıkla yere düşürdüğünde şefkatli ve kabullenici bir muamele yerine öfkeli ve suçlayıcı bir tutumla karşılaştırırsa ileride motor becerileri gelişse dahi iyi bir şekilde bardak tutamayacağına dair yanılgıya kapılabilir. Bu onun yetersiz olduğunu değil yanlış otomatik düşünceye sahip olduğunu gösterir. Hiç makara ipliğine bağlı olan filin hikâyesini duydunuz mu? Bir gün bir bebek fili zincirlerle bir ağaca bağlarlar. Fil ne kadar çabalasa da zincirden kurtulamaz. Günler sonra fil pes etmiştir ve zinciri çıkarıp makara ipliği bağlamış olmalarına rağmen fil hiç hareket etmeden beklemiş. Çünkü artık çaresizliğini öğrenmiş ve kabul etmiştir. Bizler de çocukluğumuzdan bu yana biriktirdiğimiz öğrenilmiş çaresizliklerimizle yaşadığımız her an aynı durumu taşıyoruz ne yazık ki. Ben zaten yetersizim diyoruz ya da çocukken suçlayıcı bir tavırla büyütüldüysek en ufak suçu üstleniyoruz. Zamanla insanlar bunu yapmayı bıraksa bile bizde alışkanlık olan ve normalleşen bu duygu devam ediyor. Birisinin bakışından, ses tonundan ya da bir kelimesinden bizi suçladığını ya da aşağıladığını düşünüyoruz. Peki bu durumu nasıl değiştirebiliriz. Suçluluk duygusu da yetersizlik düşüncesi de kişinin sadece kendi isteğiyle kurtulabileceği süreçler. Yapmanız gereken tek şey kendinizi kabul etmek. Ben kimim, nasıl biriyim, neyi severim, neyi sevmem, benim hayallerim ve yaşam standartlarım ne? gibi soruları yanıtlamak size ilk etapta iyi gelebilir. Fakat bunun sonrasında kendinizi olduğunuz gibi kabul etmek ve sevebilmek için çabalamaya devam etmeli ve size karşı gelen herhangi bir olumsuz tutuma karşı kendinize bir kalkan hazırlamış olmanızı öneriyorum. Bahsettiğim kalkan ise özsaygı elbette. Kendinize karşı daima şefkatle sarılabilmeniz dileklerimle... Psk. Başak Alasya Kaya

Psk. Başak Alasya

Türkiye, Bursa

Hakkımda

Eğitim

Uzmanlık Alanları

Çalışma Ekolleri

Popüler Yazılar

Hakkımızda

Gizlilik