Kendi değerimi nasıl korurum

Merhaba,

Yazdıklarını okurken çok uzun süredir taşıdığın bir yorgunluğun artık bedeninden konuştuğunu hissediyorum. Bu sadece “üzgün olma” hâli değil; yıllar boyunca bastırılmış, suçlanmış, alanı daraltılmış bir benliğin yükü. Omuzlarında taşıdığın şey bugünün problemi değil, çocukluktan beri biriken bir ağırlık. Aile içinde yaşadığın suçlanma, özellikle annenin kendi hayatındaki tatminsizliği çocuklarının omzuna bırakması, sende çok erken yaşta şu inancı oluşturmuş gibi görünüyor: “Ben rahat edersem birileri bedel ödüyor.” Bu yüzden kendini küçültmeyi, alanını daraltmayı, gençliğini bile suçlulukla yaşamayı öğrenmişsin. Kaygının lise yıllarında başlayıp bugün mide bulantılarına, öğürmelere kadar gelmesi tesadüf değil. Bedenin, zihnin yıllarca söyleyemediğini söylüyor: Artık taşıyamıyorum. İlişkine baktığımızda, senin de söylediğin gibi bu bağ bir “yara bandı” gibi başlamış. Böyle ilişkiler genelde iyileştirmez, sadece acıyı bir süre uyuşturur. Sen inanmayı seçmişsin; bu bir zayıflık değil, bağlanma ihtiyacının doğal sonucu. Ama karşındaki kişi, senin bu ihtiyacını görmüş ve bunu dürüstlükle değil, kontrol ve erteleme ile yönetmiş. Çabalayacağını söyleyip uyum sağlamamış, sen fedakârlık yaparken sessiz kalmış ama kendi alanına dokunulduğunda geri çekilmiş. Bu çok net bir dengesizlik. En can acıtan yerlerden biri şu: Sana zamanında gerçeği söylememesi. Bunu, senin bağlandıktan sonra gidemeyeceğini bilerek yapması. Bu, bilinçli ya da bilinçsiz olsun, duygusal manipülasyondur. Bitirdikten sonra gönderme yapan paylaşımlar, pişmanlık şarkıları ama yüz yüze gelince “doğru olan buydu” demesi… Bunlar sorumluluk almak değil, vicdanını hafifletme çabasıdır. Evet, bu davranışlar bencildir. Çünkü giderken bile senin iyiliğini değil, kendi duygusal konforunu gözetmiştir. Şu an “tokat gibi çarpıcı bir değişim” istemen çok kıymetli. Ama bunu kendine vurulan bir tokat gibi değil, uyanış gibi düşünmeni isterim. Hayatının yönünü değiştirecek şey bir anda her şeyin düzelmesi değil; ilk defa şunu ciddiye alman olabilir:

Benim sınırlarım var. Benim zamanım, emeğim, bedenim ve duygularım değerli.

Şu ana kadar sen hep şuna göre yaşadın:

– Kim üzülür?

– Kim kırılır?

– Kim beni bırakır?

Şimdi yavaş yavaş şu soruya geçmen gerekiyor:

“Ben bu ilişkide, bu aile dinamiğinde, bu hayatta kendimi nerede kaybediyorum?”

Kaygının azalması, mide bulantılarının geçmesi, hayatının yön değiştirmesi; bunlar “güçlü olmaya karar verince” bir gecede olmaz. Ama olur. Özellikle de bu yükleri artık tek başına taşımaman gerektiğini kabul edersen. Profesyonel destek, senin için bir lüks değil; yıllardır ertelenmiş bir ihtiyaç gibi duruyor. Son olarak şunu söylemek isterim:

Zamanından ve emeğinden çalınmasını istememen, bencillik değil; geç kalmış bir özsaygı talebi. Hayat hikâyen burada bitmiyor. Ama yön değiştirmesi için, artık kendini suçlamayı değil, kendini ciddiye almayı seçmen gerekiyor.

Detaylı bir şekilde seans içerisinde konuşabiliriz bana profilimden ulaşabilirsiniz.🌱