Kendi içime kapanıyorum kendimi yanlızlaştırıyorum bu durumdan nasıl kurtulurum?

Merhaba sevgili danışan,

Ruh halinizi anlayabilmek için yazdıklarınızı dikkatle okudum. Anne ve babalar, dünyaya geldiğimizde yaşamı öğrenebilmemiz için; güven duygusunun verdiği rahatlıkla adımlar atabilmemiz, iyiliği ve kötülüğü görebilmemiz, anlayamadığımız yerlerde anlatmasını beklediğimiz destek olarak görülür. Bu duyguları her zaman tam anlamıyla karşılayamasalar da, karşılamaları gerektiği zaman karşılayabileceklerinin ihtimali bizlerde saklı bir umut olur.

Babanızın kaybının ardından hayatınız bir değişim sürecine girmiş. Bu değişim sürecine alışmak, aynı zamanda umut ışığınızın sarsılması, süreci yorgun bir şekilde geçirmenize sebep olmuş olabilir. İnsan böylesine köklü değişikliklere alışmakta zorlanınca, kendini odasına ya da kendi sessizliğine çekmek, çok tanıdık bir tepki gibi geliyor. Bazen iç dünyanızda kopan fırtınayı başkalarına göstermemek ya da sadece kendinizle kalmak, bir tür savunma hissi de yaratabiliyor.

Kayıp süreci olarak adlandırılan dönem, sadece bir kayba üzülmek değildir. Tamamlanamamışlıklar, yarım kalmış cümleler, söylemek isteyip söyleyemediklerimiz, söylenmesini beklediklerimiz... Hepsi cevabı bilinmez bir boşluk yaratabilir. Bunların hepsi oldukça normal hisler ve düşüncelerdir. Bu sürece alışmak ve kabullenmek başlı başına bir süre gerektirirken, döngünün tamamlanamaması sizin yeni yaşantınıza alışma sürecinizdeki zorlukları da beraberinde getirmiş olabilir. Birdenbire gelen, tanımlanamayan duygular; şu anda içinde bulunduğunuz yaşamı da anlamlandırmanızı zorlaştırabilir. Bu süreci ve değişimi kabul edememeniz de normal karşılanabilir. Her birey bu süreci kendi içinde ve kendi zamanlamasında yaşar.

Kendinizi soyutlamanız ise bazen bir ihtiyaçtan, bazen de dışarıya kendinizi açmak için henüz yeterince güvende hissetmemenizden kaynaklanabilir. İçinde büyüdüğünüz aile yapısı değiştiğinde, ‘yeni’ olan her şeye şüpheyle yaklaşmanız oldukça anlaşılabilir. Üvey kardeşlerle veya annenizin yeni eşiyle yakınlık kurmak kolay olmayabilir. İnsan zihni bazen eski bir alışkanlığa tutunmak isteyebilir. Odada kalmanın verdiği duygu, hangi tanıdık hissinizle eşleşti, üzerine düşünebilirsiniz.

Fakat uzun süreli yalnız kalma ve her şeyden elini eteğini çekmek, zamanla insanın iç dünyasını daha da ağırlaştırabiliyor. Ara ara küçük adımlar atmak; örneğin evde kendinize küçük bir alan yaratmak, belki annenizin eşiyle kısa bir sohbet denemek, hatta sadece sofrada 5 dakika oturup sonra kalkmak gibi çok minik pratiklerle başlayabilirsiniz. Burada mesele, kendinizi zorlamak değil de çok ufak adımlarla "ben varım" diyebilmek. Ben sadece örneklerle çoğalttım; kendi adımlarınız, kendi istediğiniz büyüklükte olmalıdır.

Yaşanmış olanı reddetmek, kabullenmek istememek; belki de eski düzenin devam etmesini istediğinizden, belki de hissetmek istediğiniz bir duyguyu artık hissedemeyeceğinizden korkmanızdan geliyor olabilir. Aynı olaylar yaşanmazsa bu duyguyu hissedemeyeceğinizi düşünebilirsiniz. Ancak duygular, olaylar şekil değiştirir ve bilmediğiniz bir yerden aynı hissi bulabilirsiniz. Onu bulabilmek için sadece çabalamak yeterlidir.

Hislerin, düşüncelerin, olayların aynı anda gelmesi; bir anda içinize yoğun duygularla dolabilir. Böyle anlarda bir defter edinip, yaşadığınız kaybı ve değişimleri, hislerinizi küçük küçük yazmaya başlayabilirsiniz. Yazmak bazen insanın kendiyle bir diyalog kurmasına da yardımcı olur. Kim bilir, belki içsel bir rahatlama yaratabilir.

Bir profesyonelden destek almak, yaşadıklarınıza uzaktan bakan biriyle güvenli bir alan oluşturmak gerçekten iyi gelebilir. Eğer içinizde bu isteğe dair bir kıpırtı varsa, birlikte bakılabilir.

Anlatmak, anlaşılmanın yollarından biridir.

Her şey üst üste gelince ve kabullenmek zorlaşınca, insan zaman zaman kendini köşeye sıkışmış bulabiliyor. Eğer içinizde üzüntünüzü, öfkenizi veya karışık duygularınızı paylaşmak ister gibi bir alan açılırsa, burada buna değer verecek bir yer olduğunu unutmayın. Küçük adımlarla, olduğunuz haliyle, tam da şu anda...

Sevgilerle...