Kendime nasıl iyi davranabilirim kendim gibi göremiyorum elime yada koluma kendim gibi göremiyorum

Merhaba Sevgili Danışan,

Anlattıkların, hem zihninde hem bedeninde seni çok zorlayan bir süreçten geçtiğini gösteriyor. Kendini bedenden kopuk hissetmek, sürekli tetikte olmak ve gerçeklikle bağının zayıfladığı anlar yaşamak oldukça sarsıcı olabilir. Bu hislerin yalnızca sende olmadığını, birçok insanın benzer deneyimler yaşayabildiğini bilmen önemli. Yine de senin yaşadıklarının seni ne kadar yıprattığını anlayabiliyorum.

Savunma mekanizmalarının devreye girmesi aslında zihnin seni korumaya çalışmasının bir yolu. Beyin, bazen fazla yük taşıdığında bu tür mekanizmalarla seni daha da zorlayıcı duygulardan uzak tutmaya çalışır. Ancak bu savunmalar, uzun vadede seni rahatlatmak yerine, sanki sürekli bir tetikte olma hali yaratabiliyor. Sen de haklı olarak bu durumun artık tamamen kaybolmasını istiyorsun. Burada şunu bilmeni isterim: hiçbir savunma mekanizması "tamamen yok olmaz", ama terapiyle birlikte bu mekanizmaların işlevlerini daha sağlıklı, seni destekleyen bir hale dönüştürmek mümkün olur.

İlaç konusu da önemli. İlaçlar tek başına savunma mekanizmalarını ortadan kaldırmaz, ancak beynindeki kimyasal süreçleri dengeleyerek kaygı, uykusuzluk, halüsinasyonlar gibi seni zorlayan belirtileri hafifletebilir. Yani ilaç, bir destek aracı olabilir ama esas iyileşme süreci terapiyle birlikte şekillenir. Burada bir psikiyatristle görüşmek ve senin için uygun bir tedavi planı oluşturmak oldukça değerli olacaktır.

Kabusların ve halüsinasyonların da zihninin sana “çok yoruldum” demesinin başka yolları. Bunlar seni korkutuyor olabilir, ama onların da senin yaşadığın yoğun stresi anlatma biçimi olduğunu hatırlamak sana biraz güç verebilir. “Neden kötü şeyler beni buluyor?” diye sorman çok anlaşılır bir duygu. Zorlayıcı deneyimler yaşadığında insan, sanki evren özellikle onu seçmiş gibi hissedebilir. Oysa bu yaşadıkların senin suçun ya da senin “hak ettiklerin” değil. Şu anda ihtiyacın olan şey, desteklenmek, anlaşılmak ve yanında birinin olduğunu hissetmek.

Yalnız olmadığını bilmeni isterim. Bu duygular seni zaman zaman çok çaresiz hissettirse de, bir terapistle düzenli görüşmek sana hem güvenli bir alan sağlayacak hem de bu yalnızlık hissini hafifletecektir. Senin iyileşmek istemen çok kıymetli bir motivasyon. Bu sürecin zorlayıcı olabileceğini biliyorum, ama küçük adımlarla ilerledikçe daha güvende ve daha dengede hissetmeye başlayabilirsin.

Kendine şefkatle yaklaşmanı, bedenine ve zihnine yüklenmek yerine onlara ihtiyaç duydukları bakımı vermeni çok önemsiyorum. Bu noktada profesyonel destek almak, hem yalnız olmadığını hatırlatacak hem de beynindeki sürekli “tetikte olma” halini azaltmaya yardımcı olacaktır.

Sen bu duyguların içinde kaybolmuş gibi hissediyor olabilirsin, ama burada seninle birlikte yürüyebilecek yollar var. En önemli adım, yaşadıklarını paylaşmaya başlamış olman. Bu, iyileşme sürecinin başlangıcı.

Uzman Klinik Psikolog Elif Kızılkaya